asla canı sıkılmayan üstün insan

insan değildir. bunu marifet saymaksa ruh hastalığıdır. insan sıkılır.

sıkılacak vakti yoktur.

bu insanlar aynı zamanda bir zaman öldürme ustasıdır.

vakit bulursam öyle bir sıkılıcam ki en güzel ben sıkılıcam.

var mı ya öyle biri?
tuhaf.

üstün insan nedir?
en erdemli?
en zeki?
en güçlü?
en güzel?
tüm enleri kendinde barındıran.
var mı böyle biri?
mümkün değil.
o halde sıkılmamak da mümkün değil.
geldi yeni sokrates...

yapma be dostum.. "asla" canı sıkılmayanın ya canı yoktur ya da sıkılmak nedir bilgisi yanlıştır..
bana inandırıcı gelmedi. (zaten kendisini 'üstün insan' görmesinden de biraz işkillenmiştim yalan yok.)

benim canım sıkılmıyor.

sıkıldığı zamanlarda da kendime odaklanıyorum geçiyor.

eskisine nazaran canımın sıkkın olduğu dönemler azaldı ama "hiç?". o aşmış olmak falandır herhalde.

bir de sıkıntı gibi mi yoksa sıkılmak gibi mi? ikisi de ara ara olur herhalde ya çoğu kişide. herkesi bilemem.

yahu bunun neresi üst? bu alt insan. bizim canımız sıkılıyor yoldan geçen simitçiye, daha ne kadar yürüyecek böyle, "şu simitleri satayım" diye?

bu kadarı da belki lüzumsuz ama,
sevmem canı sıkılmayan insanı. gönlümün girişinde "dertlenmeyene her yer rezerve" yazar. "doluyuz" derim kapıdan.

nerede o mübarek? elini öpüp başıma koyacağım. insan sıkılmadan nasıl yaşar? tolstoy dirilip bunu da yazsın..

benim sıkılmıyor ama sanıyorum ki bu üstünlükten değil. * bebekler de her ce ee yapışta gülüyor ya işte ben de öyle. bir başlık mı gördüm hop gitti can sıkıntım. telefonum mu yok? var evet. telefonum mu yanımda değil? hop en yakın ağacın bir şeyin içine dalar gözlerim gitti bitti can sıkıntım. valla işte duvara bile diksem gözleri kaybolur giderim komikli yahut gerçekçi veya ütopik hayallerimde.

bu esnada dışarıdan dertli kederli veya önemli bir problemi çözmeye çalışıyormuş gibi görünebilirim ama ben laminantın desenlerine kaş bıyık çizip trollük yapıyorumdur zihnimde yüzde doksan dokuz.