babanın sevgisini gösterememesi

sevgi kabızı babaların genel tutumu.
bir saç okşamak, oğlum/kızım/yavrum demenin büyük bir külfet ve düşüklük olarak görülmesi.

sevgi, aşk, cinsellik bunlar tabu bizim toplumumuzda. bunlardan biri açık açık gösterilirse veya dillendirilse kafamıza meteor düşecek sanıyoruz. tam tersi üstü kapatıldığı için bu kadar problemimiz var.
diğer yönden erkeğe yüklenen haksız cinsiyet üstünlüğü yükü var. sürekli sert ve mesafeli olmaları öğretiliyor. e sevgiye de ne dedik düşüklük ve basit dedik. erkek buna yönelirse evdeki tüm saygınlığının ve otoritesinin gitmesinden korkuyor. o yüzden hem eşine hem de çocuklarına her zaman uzak ve soğuk kalıyor.
yazık çok yazık. o babalara sormak isterdim yavrumm diye doya doya çocuğunuzu öpüp koklamayı hiç mi istemiyorsunuz?

bir arkadaşım vardı adı halil, temiz yürekli sağlam bir çocuktu. babası murat amcayla kışları odunculuk, yazları marangozluk yaparlardı. okula elleri çalışmaktan şiş, derisi renksiz gelirdi hep. babasını çok severdi öyle böyle değil fakat babasının bir kez dahi gulumsedigini görmedim. kaşları hep çatık her an her şeyden nefret eder gibi bakıyordu. baba oğul yaşıyorlardı birlikte, açıkçası hem korkuyor hem de neredeyse nefret ediyordum murat amcadan.

bir gün manavdan portakal çaldık. kücügüz daha yedi sekiz yaşlarında anca varız. ben kacabildim o kaçamadı. manav halili insafsızca dövdü. ne yapacağımı bilemedim koşup babasına haber verdim elindeki baltayı bırakıp manava yöneldi, yolda halil ile karşılaştık ağzı yüzü hep kan. oğlunu öyle görünce daha da sinirlenip koştu çarşıya doğru. ben halille kaldım. bir süre sonra geldi elinde bir poşet portakalla, halili kucakladı öptü. eve geldik elini yüzünü yıkadı bir daha öptü portakal soydu bize gülerek. çarşıya indiğimde manav kepengi indirmişti.

bazı babalar hakkaten sevdiğini belli edemiyor, bunun en çarpıcı örneğini bizzat gördüm murat amcayla.

babasına en çok ihtiyacı olan yaşlarda ölüm babamı babasından ayırmış. 4 çocuklu ailenin en büyük çocuğu olarak dedem ölünce birden baba rolünü üstlenmek zorunda kalmış çocuk yaşında. zor bir çocukluk geçirmiş. bizi severdi ama nasıl göstereceğini pek bilemezdi. biraz yavan, biraz ayarsızdı, ona çok kızardım küçükken. ama bizi severdi. ilgilenirdi. o kadarı bile çocuk sevmeyi öğrenmemize yetti herhalde. kız erkek ayırmadan ben çocuklarıma hiç çekinmeden sevgimi ve sefkatimi gösteriyorum. sımsıkı sarılmak, öpmek, saçlarını okşamak hem bana hem onlara iyi geliyor. görüyorum.
bu arada galiba babam da benden birşeyler kaptı. eskiden hiç yapmazdık şimdi her karşılaşmamızda sarılıyor bana.
allah herkese nasip etsin inşallah.

kendimi hep onlar da böyle büyümüş sevgi göstermeyi öğrenmemişler nasıl gösterdin ki diyerek avutuyorum. göstermese bile hissediyor insan bence. en azında ben hissediyorum.

anormal olması gerekirken artık aksi anormal olarak karşılanıyor. aile kavramından soğumuş ve nefret etmiş biri olarak; gösterecek sevginiz yoksa sırf zevk uğruna evlenip çocuk yapmayın.

abi sevgisini göstermeyen ya da gösteremeyen insan yoktur. sevmeyen insan vardır bu ana baba da olsa böyle kendinizi kandırmak yerine yüzleşmek her zaman daha olumlu sonuçlar doğurur.

zamanında hiçbir şekilde sevgi görmediği için , sevmeyi hep bir suç olarak bilmiş. bize de sevgisini hiçbir zaman göstermedi ya da ilgilenmedi çünkü bilmediği bir şeyi yapamazdı.

hiç de güzel olmayan bir durumdur. kendi babamla ilişkimi es geçiyorum çünkü var ama yok. hiç görmediğim sevgiden bahsetmeyeyim ama kendi eşimi örnek alırsam oğluna sevgisini gösterir. ona sarılır da, onunla oynar da, vakit ayırır, ders çalıştırır...
ve bunun önemini oğlumu gözlemledikçe anladım. bir çocuğun babasının sevgisini hissetmesi çok önemli

anlamadığım başlık.
sevgi adında bi flörtü falan da onu mu göstermiyor. o zaman haklı adam yani..

onlar kendi bildikleri şekilde gösterirler biz anlayamayız. konuşarak halledilebilir bence.

babanın sevgisini gösterememesi baban varken babasız kalmandır

(bkz: tepeme çıkar korkusu ile mesafeli olan baba)

toplumun çoğunluğu sevgiyi aşağılık duygusu veya utanılacak bir duygu olarak gördüğü için olan yine çocuklara oluyor, teşekkürler ebeveynlerim.

zamanında hiç sevgi saygı görmediği için,sevmeyi hep suç bilmişler.aslinda toplumun çoğunluğu sevgiyi saygıyı utanılacak veya aşağılama ak bir duygu olarak gördüğünden olan gençlere çocuklara oluyo.sonra neden böyle oldu diyosunuz anneler babalar.sevgi kötü bişey değil geç olmadan sevdiklerinizi çocuklarınızı daha fazla kaybetmeden sarılın sevginizi gösterin her koşulda.

"hiç olmasın daha iyi" dediğim sevgi hâlidir.
19 yıl oldu, ben hâlâ "babam beni seviyor mu?" sorusunu kendi içimde aşabilmiş değilim, sözlük. küçükken çok severdim ama yaşanan şeyler aradaki bağı zedeliyor sanırım, karşı taraftan da gözle görülür bir bağı düğümleme girişimi görülmediği için yavaş yavaş bırakılıyor. çok kavga ediyoruz, tartışıp anlaşmak istediğimde birden olay kavgaya dönüyor ve küfür edilmeye başlıyor, "sen sus" denilmeye başlıyor, bu mudur sevgi? bu soruyu sorunca da "her istediğinizi aldık, daha ne yapalım" sözünü duyuyorsanız toplayın tası tarağı, gidin; ben öyle yapacağım. sevgi neydi? paraydı, ona göre. bir de oturup kendi ailesinin sevgisizliğini övüp kendi yaptığının doğru olduğunu söylüyorsa tamam zaten. erkeklerden uzaklaşmamın sebebi biraz da bu, çevremdeki erkekler genelde çok gelenekçi, asla kendilerini geliştirmeye gitmiyorlar, kafataslarının içinde örümcek yuvası olduğunu düşünüyorum. bir gün "yazarların evlenmeme sebebi" diye başlık açarsanız yormayın beni, en büyük sebebim budur. çok bir şey demeyeyim, ailevi konular sonuçta. üstteki bir yazar doğru söylemiş, kimi nasıl seveceğimi zerre bilmiyorum, hep içimde "ya onun gibi olursa? ya bana da çocuklarıma da hayatı zehir ederse?" düşüncesi geçiyor, soğuyorum herkesten, daha ısınamadan.

dayanılmaz bir yük olmalı. allah düşmanımın başına vermesin dediğim durumdur. bunun kültür aile yapısı vs ile ilgisi var ise yere batsın öyle kültür de aile yapısı da. insan evladını seviyorsa gösterecek bu tartışmaya kapalı bir durumdur bence.

yetistirilme tarzıyla ilgili olabilir. kıramadığı bir kabugu oluyor fakat çocuk bu eksikligi hep hissediyor.
sevgisini çok gosteren ama sivri diliyle burundan getiren de var.
bunlar bi değişik.

sevgisini gösterememesi değil göstermemei olacak o. olmayan bir şey gösterilemez ki. sanki tüm insanlığı sevip kucaklıyo ama bize gelince merhabası bile sahte.

göstermek isteyen, nasıl yetiştirilmiş, kendi babasından ne görmüş olursa olsun gösterir. illaha saçını okşasın öpüp koklasın demiyorum. ama desteğiyle, özverisi ile çabası ya da takdiri ile gösterir. göstermiyorsa yok işte içinde bu kadar basit

... sevginin ayıplandığı toplumlarda, hele ki ataerkil zihniyet egemense, saygınlığı korumak adına yaşanılan travmatik durum... eskiden anne babaların dede ve nineler yanında çocuklarını sevmesi dahi ayıplanırmış, babamsa gece otuz kez gelip üstümüzü örterdi, çocuk gibi kucağına oturtur sohbet ederdi kaç yaşımızda olduğumuzun hiçbir önemi olmaksızın ve hep bizimle dans ederdi, ben hayatta en çok babam tarafından sevildim, çünkü her bir zerresini tüm hücrelerimize işleterek sevdi bizi, oysa kendisi savaşın şanssız çocuklarındandı, karatma gecelerinde gölge oyunlarıyla babasının yolunu beklemiş çocuklardan ve 4yaşında babasıyla tanışabilmiş... doğumuna gün sayılırken , babası askere alınmış, ardından ihtiyat askerliği denilen 2. dünya harbi süreçleri... eve geldiğinde güzel ve sonsuz aşık olduğu kadının yanında, kendinden daha çok sevilen dünya güzeli bir oğlan, kendi oğlu ama sanki rakibi... ama o küçük güzel oğlan, kendi bilmediği dilde el yordamıyla kusursuz bir babalık yaşattı, halen burnumun direği sızlar, sevgi denildiğinde... beni ağlatan başlık...