babanın sevgisini gösterememesi

her şeyime ayrı kızarak sevgisini gösterir.

olsun, canımdır.

oğluna canını verirken, arabasını verirken, sahip olduğu her şeyi verirken, kızına bağlılık duymayan nice '' baba'' var. ve hiçbiri baba değil.
sevgisini göstermeyen insan sevmiyordur ki zaten. seven, belli eder. hele ki onun annesi babasıysan, sevgiye boğman gerekir onu. çünkü sen yarattın onu...

keşke sadece sevgisini gösterememesi ile kalsaydı hafızamda baba figürü, en büyük problem bu olsaydı diye düşündürür.

babanın kızına ve oğluna sevgi göstermesi evrimsel ve kültürel bir takım süreçlerin yenilmesiyle oluşur. sevgiyi öğrenmemiş, görmemiş bir baba bunu taklit ederek gösterse içe sinecek mi? sevgi gösterilmesi bir takım kalıplara dökülmüş. eğer sen bu kalıpları rafa kaldırıp yeni sevgi kalıpları sunarsan karşındaki büyük ihtimalle sevilmediğini düşünüyor zaten o insan kalıplardan kurtulamayan ve sevmeyeceksen niye çocuk yaptın diyen kişiyle benzer özellikleri taşıyor.

duygular gösteriliyorsa bu duyguların aciz olduğunu anlatır bize. belli sembollerin arkasına saklanılmadan kendini gösteren sevgi o kadar güçlüdür ki karşı tarafı titretir ve korkutur.

bu babaların ergenlik dönemini asla atlatamadığının göstergesidir. vay bizim zamanımızda annemiz dedemizin yanında çocuğunu mu öperdi ayıp vardı, babamız bizi hep döverdi bizim gıkımız çıkmazdı triplerinin ivedilikle bırakılması gerekmektedir.
baban seni dövdüyse seni sevmediyse bundan çocuğuna ne? sen küçükken mutsuzdun diye çocuğunu da mutsuz etmeye hakkın yok aynı kaderi paylaşmak zorunda değilsiniz. haaa aynı kaderi paylaşmak için çocuk yaptıysan eğer 70 yaşında seni huzur evine tıkıp bir daha da arayıp sormamasında bir sakınca görmüyorum.

cinsiyete göre değişebilen durum. oğullarına gayet de gösteriyorlar sevgilerini. araba vermeler, canın sağ olsun sen benim oğlumsun sana feda olsun demeler, facebook profil fotoğrafı yapmalar, isteyen gösteriyor. göstermeyen de babalığını bir oturup gözden geçirmelidir.

muhtemelen baba da kendi babasından o davranış şeklini gördüğü için oluşan durum.

bunun hasarları eminim ki büyüktür. şahsen bunun bir tık ötesi olan (bkz: babanın oğlunu beğenmemesi) durumunu yıllarca yaşamış biri olarak söylüyorum*. söylüyorum ki sen ne anlarsın lafına maruz kalmayayım.

şayet bu ve bunun gibi durumları kafaya takiyorsanız, yalnız olmadiginizi bilmenizde fayda var efendim. birine liseli ergen gibi takma kanka dersen o tavsiye hiçbir işe yaramaz ama o sıkıntıyı seninle birlikte başka insanların da çektiğini bilmek, kişiye bencilce de olsa bir rahatlama sunar.

baba sevgisi...
kim babasından canından kanından en yakını olan birinden çekinirki. yemin olsun ki kelimelerimi seçerek konusuyorum. erkek çocuğa daha ilgi gösterildiğini düşünüp fikrimi sunuyorum ve gene sacmalayan ben oluyorum ama baba işte hiç bir zaman vazgeçemiyorsun babama düşkün bir kişiliğim var onunda beni sevdiğini biliyorum ama babalar dışa pek vuramiyorlar sevgilerini sanırım şöyle babası işten geldikten sonra hoşgeldin diyerek sarılmayı kim istemez :')

özellikle kız çocuklarında etkileri ağır olan durumdur. yanlış kisilerde sevgi aramaktan kaynaklı hatalara yoneltebilir. genelde depresif ruh halinde olan kadınlarda temel neden olabilmektedir.

en saçma tabulardan biri evladın o senin tabiki seveceksin sevmenden daha normal bir şey yok ki . sevdiğini o bilmediği sürece sevmenin ne anlamı var. sen bağır çağır azarla kız kısıtla sonra ne gerek var sevdiğini söylemeye bunlar sevgi değil nefret göstergesi .

gösterseydi belki de, bana ufak ilgi gösterenleri hayatımın merkezine almazdım.

güzel bir şey değil. milet olarak hep sıcakkanlı oluşumuzdan, misafirperverliğimizden bahsederiz. yani insan severiz deriz. ama iş aileye gelince biraz zorlanıyoruz sanki. özellikle x kuşağı ve öncesinde var bu durum. örf, adet, gelenek diye diye bir sürü saçma şey uydurmuşuz. ailenin büyükleri yanında öyle yapılmaz, şöyle söylenmez... sınırlamışız da kendimizi sınırlamışız. halbuki aile dediğin hep birlikte bir şeyler yapmaktan keyif alan insanları oluşturmalı. tabii ki kötü geçineceğiniz, fikir ayrılıklarına düşeceğiniz, farklı şeylerden haz alma gibi durumlar olacak. ama insan daima yeni şeyleri deniyebilmeli, paylaşımcı ve açık olmalı diye düşünüyorum. inanın 30 yaşındayım ve şu alt-üst kütük zımbırtısına arada bakıyorum ve diyorum ki "burada benim karımın, çocuğumun da ismi yazacak mı be? o günleri görebilecek miyim acaba?" çünkü bu önemli bile önemli bir şey, özel bir şey. aile olmak kolay bir şey değil, birisini sevmek, birisiyle bir ömür geçirmek, o kişiyle ortak bir canlı üretmek. ben ki aile bireyleri boşanmış bir ailenin çocuğuyum. hep kendime söz verdim ben böyle olmayacağım diye. ama iş bu ya kendime bir statü edinemedim. yani yine başka bir taraftan kaybettik. ama hâlâ umudum var, normal bir yaşantı sürmeye razıyım ki hiç gözüm yükseklerde olmadı. umarım bir gün güzel günler görür bu gözler ve ben de kendi aileme sahip olabilirim. işte o gün geldiğinde beni veya ailemden birini bu başlıkta göremezsiniz eminim.

bize özgü değildir size (bkz: kafka) ve pek çok yazar filozofu örnek olarak gösterebilirim.
1) normlar : baba sert otoriter olmalı anlayışı.
2)rekabet erkeklerde yaygındır (anne fatörü de var) zamanla her evlat babaya dönüşür
3)yakın olan hep değersizdir (bkz: cengizhan) oğlunu yetersiz bulup komşu kralın oğluna hayran olur
4)sevginin zaaf olarak algılanması, disiplinin önünde engel olarak görülür.

genelde babasından sevgi nedir goremeyen babalarda karşılaşılan bir durumdur. kendini nasil ifade edecegini bilmez, sevgimi gostereyim derken kırar hatta bazen sıkar ama farketmez. üzücü bir durum.

bunu ilk fark ettiğiniz de artık her şey için çok geçtir, yaşınızı başınızı almış en azından karakteriniz oturmuş ve olgunlaşmış olursunuz. ilk zamanlar ''acaba bende mi problem var'' diye kendinize dönüp kızarsınız. bu sorunu cevabını tabii ki de siz değilsinizdir, hiçbir zaman da siz olmayacaksınızdır. çünkü karşınıza geçip doğruyu, yanlışı, mantığı, hayatı, zorluklarını, hüznü ve mutluluğu, sevgiyi, gerçekleri anlatan bir babanız olmamıştır.

hatalar yapar ve bu hatalardan dolayı sevgiye laik olmayan birisi olarak bile tanımlayabilirsiniz kendinizi. sevgiyi bilmez, gördüğünüz en küçük kibarlığı bile sevgi olarak tanımlarsınız. ilişkileriniz onları kaybetme korkusu yaşayarak ellerinizin arasından kayıp gider. insanlara bağımlı yaşar, bazılarını takıntı haline getirirsiniz. acı nedir, zarar görmek nedir bunları bilemez insan ilişkilerinden alabileceğiniz hasarları hesaplayamaz olursunuz. birilerinin sevgisi alabilmek için kendinizden, hayatından, karakterinizden ödünler vermeye başlarsınız.

en önemli günlerinizde yanınızda yoktur, uzaktan varlığını da hissettirmez. saçını okşama klişelerine girmeyeceğim. ve böyle babalar baba olduklarını sadece siz kısa etek giydiğinizde hatırlarlar.

benim gibi bir babanız da varsa hapishaneden çıktıktan sonra başkalarıyla haber yollayıp, arayıp sormadı diye arkanızdan konuşur. o babaya gün gelir sırt dönüldüğünde onun akrabaları da ''burnu düşse eğilip almaz'' hallerine bürünüp size sırtını döner.

böyle bir babanız varsa tek doğmuşsunuz ve hayatı tamamen tek yaşarsınız. böyle bir babanız varsa ona kızamayacak kadar değersiz birisi olur sizin için, sokakta yanınızdan geçen yabancı insanlar ile aynı kefede olmayı kendisi seçtiği için bu hayata sadece kırılabilirsiniz en fazla.

belki göstermiyor değildir de zaten yoktur.

babamla annem boşanali 6-7 yil oldu yaklasik.hep kavga edilen bir ailede büyüdüm.durum böyleyken gec de olsa bosanmalarinin iyi olduğunu düsünüyorum.babama gelirsek babamin bna karsi sevgisi bnce hic olmadi.bn dogduktan sonra pisman mi oldu bilmiyorum ama ondan sevgiyi değil sevginin belirtisini bile gördüğüm anlar nadirdir.genelde nefreti ile karsilastim.gencligimi ve cocuklugumu neredeyse felakete çeviren,rüyalarimda kücüklüğümle ve gencligimle ilgili bir sürü kabusu,migreni ve ldl kolesterolü simdiden bna miras birakan babamla 6 yildir görüşmüyorum.yaptigim dogru değil belki ancak bnim yasadiklarimi yasamayan birinin de yapacagi yorumun havada kalacagini düşünüyorum.

bna ait olan birkaç güzel seye de zarar vermemesi icin böyle devam etmek bnce daha doğru.eğer iyi bir babaniz varsa kıymetini bilin...

ben babamla hiç öyle bir sıkıntı yaşamadım. kendisi derslerimde başarılı olduğum zaman sarılıyordu bana. belki bu konuda şanslıyımdır. ne yazık ki ülkemizdeki aile yapısı her zaman böyle olmuyor. benim babamın aksine babamın babası dediklerimin tam tersi biriydi. belkide dedem babama kötü davrandığı için babam bana iyi davranıyordur. kısaca şans meselesi.

"sana gösteremiyor ama seni seviyor." cümlesi içinde yaşanan durumdur. sevgisini gösteremediği söylenen bir baba ile sevgisini dibine kadar gösteren hatta zaman zaman bu sebeple kısıtlayıcı bir annenin kızıyım. baba sevgisi nedir görmedim çünkü her zaman uzaktaydı. baba tarafımdan aslında beni sevdiğini ama gösteremediğini o kadar çok duydum ki. o gösterilemeyen sevginin bir eseri olarak şimdi ben kendi sevgimi, verdiğim değeri gösteremez oldum. ulan adam görüştüğümüz zamanlarda saçımı bile okşamadı be. evlat olarak babaların sevgisini davranışlarından mikroskopla aramak zorunda değiliz. bunu bize dikte eden adamlara saygı duymak zorunda değiliz çünkü sevgiyi gördüğün, hissettiğin yere gidersin. annem hataları da olan bir kadındı ama ben onunla cehenneme de giderdim. kızsam da beni sevdiğini bilirdim. sevgisini gösteremiyor bahanesinin arkasına sığınan babalarınızı affedin canlar, romalılar. affetmezseniz hayatınız boyunca dolanır ayağınıza bu kırıklık, nefret, öfke. ama onları sevmeyin de. sevgisini göstermeyen, bir tatlı söz söylemeyen, bir kez saçınızı okşamayan o adamlar sizin sevginizi hak etmiyor.

baba bazan sevgisini farklı biçimlerde gösterir.
hani yap bi babalık deriz ya işte öyle aynen onun gibi..
bi yere giderken harçlığın olduğu halde genç adamsın lan üstünde bulunsun deyip fazladan harçlık koyar cebine ,
arkadaşlarının içinde bozmaz seni,
sert görünür ama yumuşar,
merak eder ama belli etmez,
ne bileyim işte.