babanın sevgisini gösterememesi

valla göstermesi ayrı göstermemesi ayrı dert o yüzden çok kafaya takmamak gerek.her şeyin fazlası zarar.

babanın fark etmeden işlediği bir suç. belki de farketse de önemini anlamadığı için çocuğunun hayatında nelere de mal olacağını hesap edemez.
yine de göstermekten ziyade hissettirmesi elzem olandır diyelim.

ölmüş olması gerekir çünkü gösterilmeyen sevginin yaşadığına emin olamayız.

baba sevgi yumağı değildir. bu konu hakkında okan bayülgen konuşmuştu. her zamanki gib linç yemişti. ama bana kalırsa haklıydı. sevgi, sevgi göstermek annenin doğasında vardır. baba üst benliği temsil eder. akıldan sorumludur. çocuğu sevgisiz bırakmış bir baba değil, ilgisiz bırakmış bir babadan söz edilebilir. tabii ki hiç sevgi göstermeyecek diye bir şey yok ve durum kız çocuğu için biraz daha farklı. babaya olan aşkı vs.

sevgisini gösteremeyen insan sevmeyi bilmiyordur. sevgi gösterilmeden anlaşılabilecek bir şey değil bu sadece babaya da has değil bazı anneler var ki babadan beter.
nasıl anlayacak karşıdaki sevildiğini görmeden hissetmeden.
sevmeyi öğrenmek yerine, bildiği gibi ilerleyen sonra da pişman olan ebeveynlerin boş bahanesidir bu net.

geceleri sessizce ve kimse görmeyecek şekilde evladını sevmesidir.
çünkü onu da babası sessiz ve kimse görmeyecek şekilde sevmiştir.
çağımızın hala devam eden hastalığı olarak kayda geçmesi gerekir.

baba sorumluğunu bilsin, otorite olsun yeter.
sevgi göstermek annenin görevidir.
zamanın anneleri, babanın yapması gereken işleri yük edinerek, babayı mecburen sevgi pıtırcığı yapıyorlar.
otorite olmak anneye kalıyor.
annenin fırsatında otorite olmak yoktur.
mizaçlar karışıyor.
olan anneye ve çocuğa oluyor.
erkenden hırpalanmış, evlilikten yılmış bir anne ve dengesiz bir çocuk ortaya çıkıyor.
babadan şapur şupur sevgi beklemeyin.
babadan para bekleyin, saygın olmasını bekleyin, eve sahip olmasını bekleyin.
baba budur.

ben hiç babamın prensesi olmadım.

ahhhhh ahhhh. der susarım.

#1441882
bende hiç babamın prensesi olmadım...

cok da tozpembe dusunmeyin derim. sevilmiyor da olabilirsiniz. narsistik babalar evlatlarini kendi uzantilari olarak gorurler ve kendilerinden nefret ettikleri icin bu nefreti evlatlarina projekte ederler. babam beni seviyor mu bilmiyorum. bildigim şu, yaş 31 ve ben ona en son ne zaman baba dedigimi hatirlamiyorum. omur boyunca da boyle gidecek. tabii omur boyu suren bir bosluk ve aci da benimle olacak. bunu artik kabul ettim ve kendi kendimin ebeveyni olmak zorundayim.

bu başlık bana bir anımı hatırlattı. ne zaman baba sevgisi gibi muhabbetler geçse zaten o anımı hatırlarım.
ortaokulda o zamanlar çok yakın olduğum bir arkadaşım vardı, tüm gün okulda beraber takılır okuldan sonra da yine ayrılmazdık. genel olarak neşeli görünen, şakacı bir kızdı. beş kardeşler dördü kız, en küçüğü erkek, el üstünde tutulan da o. annesi çalışmaktan hasta düşmüş bir kadındı, babasıysa duvar gibi suratsız bir adamdı. birde gece çalışıp gündüz evde uyuduğu için onlara gitmeye çok çekinirdim. aman ses olmasın, babam uyanırsa çok kızar gibi şeyler duya duya farkında olmadan adamdan korkmaya başlamıştım galiba. neyse işte bir gün arkadaşım okula acayip mutlu geldi. hala o gülümsemesi bile aklımdadır. ki nerdeyse on yıl olmuş. o mutluluğunun sebebi babasının önceki akşam odasına gelip güzel bir iki şey söylemesi ve başını okşamasıymış.
çok şaşırmıştım o an. uzun yıllardır da hep bu anı düşünüp duruyorum. babam dışarıdan sert görünse de bize karşı her zaman elinden gelenin fazlasını yapmayı dener, her zaman sevgisini fazlasıyla gösterir. yani ben başka türlüsünü bilmiyordum. başka türlüsü olabileceğini o arkadaşımdan öğrendim. o günden itibaren de sahip olduğum şeye daha sıkı tutundum.
başkalarının yaralarını görüp de bu bende yok diye şükretmeyi bilmiyorum sizler nasıl yorumluyorsunuz. ama babamın bana gösterdiği sevgi, hayatımda şükredilmeyi hak eden en değerli şeylerden birisidir. ve öğrendiğim en değerli şeylerden biri de hangi sıfatla olursa olsun; anne, baba, arkadaş, sevgili.. hiç fark etmez insan sevgisini göstermekten çekinmemeli, yarın bir kez daha sarılma fırsatı bulamayacak kadar sıkı sarılmaktan korkmamalıdır.

kendince bir şekilde gösterir, sen de bunu bilir ve hissedersin onu anlarım. herkes aynı şekilde sevmek zorunda değil sonuçta. ama benim için hissettirilmeyen sevgi eksiktir.

o zaman niye baba ya? anne olsun baba olsun çocuk yapıyorlarsa o çocuğa sevgi göstermek zorundalar kardeşim. köpek bile yavrusuna sevgi gösterirken bu neyin egosu anasını satıyım? eve para kazanıp gelmeyle baba olunmaz, bunu bilir bunu söylerim. ayrıca sevgisiz büyüyen çocuklar ileride asi oluyor bunun sebebi de şüphesiz ailedir. temel sağlam atılmalı bence…

en büyük nedeni aynı şekilde kendi babasından da sevgi görmemesi bence benim de ilerde çocuğum olursa onun gibi olurum gösteremem diye korkuyorum hatta komik gelebilir ama yeğenlerimde alıştırıyorum kendimi sevgi göstermeye gerçekten isteyince içinizde biseyler yeşeriyor zaten kendinizi biraz zorlamak yeter.

ülkenin kanayan yarası.

sokayım öyle babaya.

"sevgini, benim vermeni istediğim şekilde değil; senin verdiğin şekilde almayı kabul ediyorum" denilesi babadır.

beni babamın sevgisizligi yaktı..
bunu lafın gelişi oldun diye söylemiyorum iliklerime kadar hissettim bunun verdiği o çaresizliği.

babamın ilk çocuğu tek kızıyım. babam beni severken öyle abartırmış ki annem hala gülerek sevgi dolu gözlerle anlatır. kendi babası annesi yaptığının ayıp olduğunu ve utanması gerektiğini söylerlermiş sürekli. babam bir gün bile vazgeçmedi beni bebeği gibi sevmekten. hala her gördüğünde nerede olursak olalım “aşkıımmm” diye bağırarak sarılır. sevmek sevilmek ayıp değil aksine dünyanın en muazzam duygusudur bence.