babanın sevgisini gösterememesi

kendi ailesinden çocuklara sevginin nasıl gösterildiğini göremeyen babadır.
çocukları sevmenin ayıp, şımartmak sayıldığı yerlerde babanın çocuğuna sevgisini göstermesi kadar abes bir şey yoktur. bırakın çocuğunu sevdiğini göstermeyi, bakışıyla korkutamazsa iyi bir baba olmasından şüphelenilir hala bazı yerlerde.
sevgili babalar, baba adayları; çocuklara sevginizi gösterin, özellikle kız çocuklarına. çünkü malesef babalarından görmek isteyip göremediği sevgiyi yanlış erkeklerde arıyorlar.

göstermemesi değil de göstermemesi olsa.. için de bir sevgi kırıntısı yoktur..

yoo, bana gösterdi adamcağıza etmediğim muziplik kalmamıştı bir kere de suratını asıp bakmadı yüzüme.
kötü söz duymadım ağzından, bir keresinde bira içerken görmüştüm nasıl utanmıştı anlatamam. daha da içmedi sonra.
kendince komik olan ama sadece benim güldüğüm esprileri vardı. belki de ben gülüyorum diye böyle kötü espri yapıyordu bilmiyorum.
babasız büyümesine rağmen sevgisini hep hissettirdi, esirgemedi.

bu biraz da tercih meselesi. çabalamakta alakalı belki. göstermeyi bilmiyor olabilir ama öğrenmeyi seçmek, bunun için çabalamak, emek vermek tercih meselesi. babam hiç babasından sevgi görememiş, dedem zamanında almanya’ya işçi olarak giderlerdenmiş. yılda sadece 2 hafta gelirmiş. yani ne bir baba rolü ne de sevgisini gösteren bir baba varmış. bunlara rağmen babam dedemin izinden gitmeyi tercih etmedi. “ben böyle gördüm böyle de devam edecek” demedi. çocuklarına tüm sevgisini gösterdi. sokakta omzunda taşıdı. alıp parka götürdü. “ben babamdan görmedim, siz eksik kalmayın” dedi. halâ da öyle. büyüdük ama yine de üstümüze titriyor. yıllar evvelinde seçmediği yolu hiçte seçecek gibi görünmüyor.

her seferinde nefretini göstermesinden daha iyi olan durum.dışarıya sevgi bana öfke.yoksun hayatımda!

siz gösterin oğlum.. varsın sizden çıksın..

biz toplum olarak erkeklere gönül almayı, sevmeyi, sevgiyi belli etmeyi öğretemiyoruz. bu utanılacak bir şey gibi görülüyor. adamcağız ne görmüş ki ne göstersin alıştık artık. bir keresinde parmağıma yara bandı yapıştırmış nerdeyse ağlayacaktım.

normal bir durumdur. eğer modern bir aileye sahip değilseniz *, ve babanız bacak bacak üstüne atan bir adam değilse, muhtemelen futbol izleyen, çok çalışan, ayı gibi bir adamdır. yani klasik türk delikanlısıdır. bu durumda anneniz de muhtemelen, klasik türk annesidir yani ne sevgisini aşırı belli eder ne de hiç belli etmez, orta bir yol seçmiştir. anne ne alaka lan.. benim ayarlar karıştı gene.. yani efendim, babadır o yani. ben nerden bileyim, babadır işte.

dibine kadar yaşıyorum evlat nimetini. sarılmak, öpmek, koklamak, sarılarak uyumak, oynamak, yuvarlanmak, koşmak... var mı stresi bitiren başka ilaç evlattan daha iyi olan. kokuları yeter be.

sonra çocukta gösteremez hele kız çocuğuysa ilerde bir adamı nasıl seveceğini de bilemez

eski nesil zordu bu konularda. belli etmezdi pek. ayrıca sevgi gösterilmez. sevgi hissettirilir.

öfkesini rahat bir şekilde gösterebiliyorsa sorun duygularını göstermemesi değil yeterince sevmemesidir belki de.

gösterememesi diye bir kavram olduğuna inanmıyorum. seven baba sevgisini gösterir. göstermeyen baba sevmiyordur. tecrübeyle sabittir.

baba olmaya hazır olamamış babaların bahanesi.

asıl sorun gösterememek değildir. hissettirememek de değildir.
baba kişinin kendisinin hissedemediği duyguları göstermesini beklememek sorunu ortadan kaldıracaktır.

sanırım aileden kaynaklanıyor, ataerkil toplumda dedemin sert biri olarak küçük yaşından beri evin reisliğini yapmasından mütevellit babamın da sert biri olmasını istemiş veya sevgisini göstermemiş. zaten kuralcı, disiplinli emekli albay gibi bir kişiliği vardı rahmetlinin. babamda aynı şekilde 18 yaşıma gelene kadar bana olan sevgisini adam akıllı gösteremedi. sarhoşken denemeleri oldu ama ters tepki. tahmin edilebileceği gibi bende duygularını paylaşmayı sevmeyen birisiyim. nedeni bilmek ne yazık ki sorunu çözmüyor. ama evlenmeme kararım ile bu sonsuz döngüyü bozuyorum. (bkz: ben bu oyunu bozarım arkadaş)

yaşlanınca sevgisini göstermeye başlarlar genelde. ayrıca torunlara karşı hiç bu mesafe olmaz, tepesinde gezerler.*

çocuğun geleceği için bir felakettir. ne düzgün sevmeyi bilir ne de değer vermeyi... daima bir boşluk olur hayatında yanlış insanlara yanlış şekillerde tahammülü iyilikmiş gibi, sevgiymiş gibi görür. basit şekilde lakırdı edeceksem eğer ; kız çocuğundaki kapanmayan sevgi yarası (açlık) saçma sapan hastalıklı bir bağlılığı sevgi olarak görmesine neden olur ve birçok eziyete sesini çıkarmadan katlanır, erkek çocuğundaki kapanmayan sevgi yarası ise karşısındaki kişiye sevgisini düzgün gösterememe, değer verdiğini göstermeyi bilmediği için ona ters, anlamsız, kırıcı (belki de şiddet gösterir) şekilde davranmasına neden olur.

seviyor ve siz de sevdiğini biliyorsanız, bu durumu evlat olarak çok da dert etmemeniz gereken babadır.

sevmek zaten zor bir eylemken, bir de bunu gösterebilmek çok daha zordur. biraz empati yapmak lazım. elbette çocuk yaşlarda bunu yapmak pek mümkün değil. ama artık burda pek çoğumuz belli bir yaşın üzerinde bedensel ve zihinsel gelişimini tamamlamış insanlarız. acaba babamızın kendisi ne kadar sevgi gördü, nasıl bir ortamda yetişti, sevgiden anladığı ne? bunu sorgulayabilecek ve anlayabilecek durumdayız.

farzedelim ki sizin babanızın sevgisini hissedebilmeniz için, ondan gelecek bir kilo zeytinyağına ihtiyacınız var. ama babanız da size olan sevgisini gösterebilmek için kalkıyor bir kilo zeytin veriyor:)) çok mu saçma oldu? oysa ki sadece baba evlat olarak değil çevremizdeki pek çok insanla sevgi alışverişimiz tam olarak böyle.
kendimize göre doğru bildiğimiz şekillerde seviyoruz, gösteriyoruz ve karşımızdaki insandan bunu anlamasını bekliyoruz.

yüreğinde sevgi kırıntısı dahi olmayan, öfke ve nefretten beslenen ve şiddete meyilli babalar daha doğrusu insanlar bu konunun dışında. ama sevgiyi ifadenin pek çok farklı şekli vardır. babasından sürekli dayak yiyerek büyüyen bir erkek çocuğunun, ileride kendi çocuğuna hiç el kaldırmaması, ona göre bir sevgi göstergesi olabilir. çocuğun beklentisi ise babasının başını bir kez okşaması veya babası ile bir futbol maçına ya da bir parka gitmek olsa bile baba aslında evladını kendince seviyordur.

geçmişin telafisi maalesef yok. o şekliyle yaşandı bitti geçti. ama bu düşünce ile yaklaşırsanız babanızla geçmişinize, emin olun kendinizi daha mutlu ve iyi hissedersiniz. babası ile beraber büyümemiş ve neredeyse tek bir mutlu anı olmamış, hatta annesinin ölümünden bir nebze de olsa babasını sorumlu tutan bir evlat olarak söylüyorum bunları. anlamaya çalışın, yapabiliyorsanız affedin ve yüreğinizdeki yükü hafifletin.

öfkesini göstermekten çekinmiyor maalesef bazıları. bunu sevgisiz büyümeye bağlayıp orada bırakamıyorum. çünkü zincirin bir yerde kırılması gerekir. çocuk sahibi olmayı göze alıyorsan eğer, travmalarını ona yaşatmaya hakkın olmadığını da en başından kabullenebilmelisin.

kendi gösteremediği sevgiyi yaş alınca çocuğundan bekleyen kimse.