balon

çocukların alır almaz havaya uçurduğu nesne.

parti dekorasyonu.

sadece çocukları değil beni de çok mutlu ediyor.

çok patlatılasıdır.

helyum ile doldurulursa uçar. şu ile doldurulursa yerden kalkmaz.

çok sevdiğim, hatta takıntı hale getirdiğim nesne. kocaman oldum, evlendim hala gider kendime uçan balon aldırırm.
başkası alınca daha bi mutlu olunuyor çünkü.

iki çeşiti vardır, biri bileğe bağlanan ikincisi içine binilen.

renk ve görüntü olarak güzel görünse de kokusundan tiksindiğim nesne.

(bkz: mert hakan yandaş)

türk dil kurumu sözlüğüne göre “çok ince kauçuktan yapılmış, içine gaz ya da hava doldurulup şişkin duruma getirilerek ağzı iple bağlanan, hafif gazla doldurulursa uçabilen çocuk oyuncağı” anlamına gelen sözcük benim için bir başka çocukluk travmasının nesnesidir. insanın saman balyası, dolmalık biber ve yalak ile ne derdi olabilir ki?

çocukluğum bir travmalar müzesi olduğu için böyle bir seri yazmaya karar verdim. daha önce yazdığım travmalarımla birlikte eğer beni okuyan yazarlar arasında kafamın neden bu kadar dağınık olduğunu düşünen yazar arkadaşlarım varsa istedikleri cevabı alacaklardır. neden önemsediysem kendimi bu kadar!

peki bu uçabilen, renkleri ile neşe veren çocuk oyuncağını bir travma konusu haline getirebilecek bir ilkokul çocuğu nasıl bir bedduanın ürünü olabilir? bir bilgisayar oyunu kahramanı gibi kendimi bu bedduayı bulmaya adadım, şu ana kadar başarılı olmadım ama bu olamayacağım anlamına gelmez.

balon kavramı ile yollarımızın ayrılması ilkokul birinci sınıf öğrencisi olduğum zamana denk geliyor. o zamanlar sınıfın en zeki öğrencisi bendim. aklınızdan en zekisi eğer benden sınıfın forrest gumplardan oluştuğunu düşünebilirsiniz ama zihnimde zeka kaçağına neden olan balon olayına kadar sınıftaki elma ağacının en üstteki elmasında benim adım yazıyordu.

sınıfta okuma yazma bilen tek çocuk ben olduğum için öğretmen zaman zaman kafama göre takılmama izin verirdi. kafama göre takıldığım her ansa kafamın bir karga olduğunu anlardım zira burnumun çıkmadığı yerin rahatsız ediciliğini siz de tahmin edersiniz.

daha okula başlamadan önce sırf bir inat uğruna okumayı öğrenmem hayatım boyunca sürecek lanetlerin birçoğunun nedeni olabilir.

o gün ali’ye ata bakması ya da ışıl’a ılık süt içmesi için baskı yapan arkadaşlarımın aksine ben sıkıntıdan sağa sola bulaştığım için dersin bitmesine 5 dakika kala öğretmen beni biraz hava almam için dışarı yolladı. bu tuhaf gelebilir size ama o zamanlar henüz pedagoji yeterince gelişmemiş bir formasyonda idi.


dışarı çıktığım an baloncu ile göz göze geldik ve ben hemen kırmızı bir balon alıp bahçede koşmaya başladım. sonra zil çaldı ve bahçe öğrencilerle doldu. kimse umurumda değildi elbette. ben elimde balonla koşturmaya devam ettim.

öğrencilerin arasından geçip salakça yerde yatan bazı çocukların üzerinden atlayıp koşarken olması beklenen şey oldu ve kafamın üzerine düştüm.

elimdeki balonu bırakmadığım için mutlu bir şekilde yerden kalktım hemen. mutluydum çünkü balonum uçmamıştı. kafamın acıyan yerine dokundum ve oynamaya devam ettim. ama sonra elimde kırmızı bir sıvı gördüm.

normal zekada bir insan bu sıvının kan olduğunu anlardı ama ben o zekada değildim sanırım ya da zeka sızıntısı başlamıştı. peki ben ne düşündüm? elimde tuttuğum kırmızı balonun boya verdiğini. evet tam olarak böyle düşündüm. o kırmızı sıvının balonun alan boyası olduğunu düşündüm. ve bayılana kadar da böyle düşünmeye devam ettim.

bayıldığım anda da bu kadar salaklığa dayanamayan balon kendini gökyüzünün sonsuzluğuna bırakıp neşeyle uzaklaşmış olmalı.

gözümü açtığımda kafama dikiş atarak zeka kaybına bir son vermek isteyen doktorla beynimin delinmesine dolaylı katkı yapan öğretmenim yanımda idi.

o günden beri balonlar benim için dokunulmaması gereken şeyler haline geldi. bu anlattıklarımı herkes biliyor, balon falan yalayamam ben.

her balon patlar ya da söner.

patlamaya mahkumdur.

yedi yıl kadar önce bir alışveriş merkezinde parlak, ışıltılı çizgi film karakterleri havada süzülüyordu. o zamanlar yeni yürümeye başlamış olan küçük kurbağa balonları fark eder etmez ilk önce onlara doğru koştu, sonra da kalabalık bir grup halinde onu izleyen ailesine doğru. daha iki yaşına gelmemiş zeki çocuk gruptaki en kolay avını seçmiş yol boyunca "teyjeee pepeee, teyjeee!" diyerek minik adımlarını hızlıca atıyordu.
hemen el ele yabancı amcanın yanında aldık soluğu. çok heyecanlı idik. çünkü o ilk kez pepe balonu görüp sahip olmuştu, ben de ozi'nin benden istediği ilk dileği gerçekleştirmiştim.
bu yüzden balon benim için bir nesneden öte, gözleri ışık saçan bir çocuğun bana doğru koşup heyecanla seslenmesidir.

bu hasan aycın;


bu da vedat özdemiroğlu'nun patlatmasınlar diye adam taklidi yapan balonu;

helyum deposu. evet.

ibo - balonlarım vardı. ( 1977 )