ben evlenmeyeceğim insanları

26 yaşıma gireceğim, dünya harika, eminim sevilecek çok insan vardır mutlaka ama evlenenin ç*kü kopsun.
bu kadar netim bu konuda, akıl mantık işi değil, ne zaman evlenirim ? borsayı arka bahçem olarak gördüğüm zaman.
evladım olacaksa, gelecek 7 kuşağı dahi multi milyoner hayatı yaşayacak derecede bir mal varlığına sahip olduğum zaman, onlarca dairem sayısız arsam olduğu zaman.

evlenemeyeceğim değil. evlenmeyeceğim.

ben evlenmek ister miyim bilmiyordum mesela. çünkü hayat ve çevre bana sen bu konuda ne düşünüyorsun, ne istiyorsun diye sormadı. ama sonra şunu fark ettim. ben daha neyi sevip sevmediğimi bilmiyorum. ya da bazı durumlarda sinirime hakim olamıyorum ya da insanlara katlanamıyorum. ben kendime bile bazen bu kadar yabancı iken karşımdaki insanın bir ömür beni çekmesine nasıl izin verebilirim? sonuçta o da insan ve kahrımı çekmek zorunda değil. elbette ki evlilik kafana yatan kişi ile çok güzeldir ama kolay bir şey asla olmayacak. ben mesela saçma sapan sebeplerde bile ağlayabilen ve hatta saçma sapan hareketler yapabilen birisiyim. karşımdaki kişi bir ömür bunu çekmek zorunda değil. karşımdakine de yazık olur bana da. ne gerek var ki buna. bu yüzden evlenmek ehliyet alındıktan sonra yapılması gereken bir şey gibime geliyor. hiç kolay değil. bu yüzden bu yükün altına girmek istemeyebilir insanlar.

aralarında uzun bir süre bulunduğum topluluk. belki hala da aralarındayımdır.

yaşamla barışık olmama gibi bir durumları yoktur; evliliği düşünmemenin yaşama küsmek ile bağlantısını açıklayabilen varsa beri gelsin hele.

ayrıca, gayet idealist ve düşünce insanı olup hayatını yaşamak isteyebilir; bu ikisi gavurların tabiriyle "mutually exclusive" şeyler değil. dünyanın kötü olduğu düşüncesine sahip olup, kötülüğün içinde iyi ve eğlenceli bir hayat kurmak zaten dionysos'çu, sanatkâr ve idealist bir çaba kendi başına. düşünür gibi yapıp aslında düşünmekten bıkmadınız vallahi.

bir de insan tabiatını bilmiyor muymuş... insan tabiatı, vay be. marx mezarında takla attı kardeşim. hangi tabiat, hangi insan? insanın stabil bir tabiatı, bir özü, 'doğası' olarak kabul edebileceğimiz bir maksimi mi var? neyin tatavasını yapıyorsun?

materyalist felsefe ağlıyor vallahi şu an.

aşık olmadığı için öyle diyen insanlardır. evlilik bir amaç değildir, evlenmek için evlenilmez. aşık olursan o dakika aynı hayatı paylaşmayı istersin.

kendini bilen insan.

bu ben oluyorum, bekarız gururluyuz. ben de şahsen "aşık olacaksın fikrin değişecek" insanlarını anlamıyorum, aşık olacak biri değilim hadi diyelim böyle duygu durum bozukluğuna kapıldım, aşık olduğum kişiyle evlenmek zorunda mıyım? iki yetişkin insan karar verdikten sonra aynı evde yaşamaya başlayabilir. olur da miras hukukunu, medeni hukukunu sağlamak isterlerse kağıt üzerinde bir nikah kıyılabilir. düğüne tantanaya ne gerek vardır ki aklıma gelmişken bir arkadaşım yeni evlendi, covid nedeniyle düğün yapılmadı 10 yıllık sevgilisiyle sonunda evlenmiş bulundu ama 10 yıl sonunda anca kızı vermeye razı olan ailesi(arkadaşım kızı ilk istemeye gittiğinde resmen kovulmuştu) düğün yapılmadan aynı evde yaşamalarına izin vermiyor. kısaca sokarım böyle düzene, bu toplum yasaları tanımayıp resmiyette evli olan kişilerin aynı evde yaşamasına izin vermiyorsa ben de yasaları tanımayıp bir kişiyle yasalara göre aykırı bir hayat yaşayabilirim.

ilk evlenen insanlar. çevremde böyle söyleyen en az 10 kişi gördüm ikisi yakın arkadaş ortamımdaki insanlardı.. ikisi de suan evli :))).

bir insan grubu.

başlıkta yazılanların bir kısmı yanlış.

- 20-30'da söylüyordum, 40'ı geçtim hâlâ söylüyorum. fikrimde değişen hiçbir şey olmadı.
- sebep sevecek kimsenin olmaması değil. tamamen yaşam stilimle ilgili. bu stilin hayatımı yaşamakla, nerede akşam orada sabah kafasıyla bir ilgisi yok. zaten öyle bir insan değilim.
- herkesten önce evlenmedim. hemen hemen tüm arkadaşlarım, kuzenlerim (benden küçük olanlar dahil) evlendi. 2'şer çocuk falan yaptılar. hiçbiri umurumda değil. hayata dair farklı planlarım var. planlarımı insanlar üzerinden yapmamayı öğretti hayat.

belki de bu kadar genç kalmamın nedeni evlenmemiş olmamdır. istisnalar kaideyi bozmuyor elbette ama bu ülkede insanlar yoruyor, evlilikler yıpratıyor.

'siz benim neler çektiğimi nereden bileceksiniz' diye alternatif başlık öneriyorum

evlenmeyeceğim cümlesi ile hayatıma birini almayacağım yalnız öleceğim cümlelerini karıştıran bir avuç insan tarafından eleştrilen insanlardır. bu bir avuç insana gülün, geçin.

sürekli kesin ilk sen evleneceksin gözüyle bakılan kişi

aşık olamadık sevgili yazarlar başka sebebi yok

yakında; canım hiç beklemedigin anda oluyor valla allah sana da nasip eder ins darısı başına kuzum cumlelerini ağzından duyacağınız insandır.

vermezlerse kocaya kaçmayacak insandır.

bir erkek olarak neden bunun tam tersiyim anlamıyorum.doğuştan aile babası doğmuşum sanki.gerçi heves kalmadı artık.belkide onlarında benim gibi vaktiyle hevesleri vardı sonra kaçtı.

arkadaşlar anneme göre bir çocuk daha küçücük, yerden bitme iken hayır ben evlenmeyeceğim diyorsa o çocuk yüksek ihtimal evlenmez. yaşandı. bunu diyen yerden bitme çocukcağız şimdi 50 yaşında koskocaman adam. 5 sene öncesine kadar "keyfimin kahyasıyım ben niye evleneyim" derken 5 yıl önce "şükür olsun derdim yok ama can yoldaşım yok, bekarlığın sonu yok ben gene evleneyim" demeye başladı. tahmin edin ne eksik.
demeyin arkadaşlar öyle şeyler. insan, layıkıyla bir insan, bulunca evleniverin :)
not: şarkıyı dinleyin nooooluğğğrr

şahsımdır.

evlilik ciddi bir müessese ve hayatıma işte bu insanla bir ömür geçer diyeceğim bir birey çıkmadı, sanmıyorum ki bu saatten sonra çıksın. güven mi bıraktılar insanda?

ezelden beri kariyer odaklı ve hayallerinin peşinde biri olarak evliliğe hiçbir zaman sıcak bakmadım aslında. yakın çevremde de pek güzel örnekler göremedim. karşılaştığım insanlar da çekincelerimi doğruladı. sonuç olarak haklı nedenlerim var bence diyorum.

lütfen ötekileştirmeyin bizi. ne olmuş yani "evlenecem ben vermezlerse kaçacam" diyen ablayla aynı fikirde değilsek.

evlenip kaosun içine giren boşanır, ben evlenirim arkadaş, hatta gönlüm birinde olsa 1 dakika düşünmem ne var iyi kötü işim var,bi ev tutup içine 1 döşek 1 yatak atıp kalanı yapılır, o huzuru bulmak başka mesele, bulan arkadaşlarım var bulamayanlarda var. evlenmeyeceğim diyen de kendi tercihini yapıyor, sonuçta herkes kendi hayatını yaşıyor.