bir gün ölecek olmak

korku morku yok. yaşayın size verilen süreyi en güzel şekilde, keyifle.

ölüm olmasaydı insanlar daha acımasız , hırslı olurdu . ölüm bu dünyadaki en büyük adalet .

sürekli düşündüğüm şeydir. nasıl, nerede, ne zaman, kiminle..? hep düşünürüm, hep... her gece hatta. aslında ölümden sonra ki belirsizlik değildir beni korkutan, o an yaşamın anlamsızlaşmasıdır. yani şöyle: birgün öleceksem, neden bu kadar çabalıyorum, neden çalışıyorum, neden oluyorum, neden, neden... her şey anlamsızlaşıyor. birgün oleceğim nasılsa diyorum. asıl yaşam bura değil biliyorum oysa. bu sadece bir sınav.

rahatlatır. ağrı kesicidir. kas gevşetici.

geleceğe dair kaygılarımı hafifleten gerçek. belki de o çok kaygılandığım gelecekte yokumdur, kim bilir?

keşke dedirtir

canlı olmanın en acı taraflarından biridir kanımca. sonrasının olmayışı, unutulup hiçliğe karışmak, bir daha asla sevdiklerimizi göremeyecek olmamız içimi acıtıyor. yüreğimi derin bir keder kaplıyor, sırasını bozup gidenleri düşündükçe de hüzünle doluyor gözlerim.

suan yasiyor olmaktan daha onemli 1 gercek.

ve o günü bilememek. öleceğiniz günü ve kaçınamayacağınızı bilseniz büyük bir korkuya kapılır ama yine de eksik kalmış işlerinizi tamamlar, gizlenecek şeyleri gizler, açıklanması gerekenleri açıklar, sevdiğiniz insanla bir gün doyasıya sevişir, sevdiklerinizle helalleşirsiniz.
onların hiçbirisi olmayacak. belki masa üzerine bıraktığınız elektrik faturasını bile ödemeye fırsat bulamayacaksınız. gidiş kestirmeden olacak çünkü.