bir şehri sahiplenmek

antalyamız, konyamız, ıspartamız....
pek yaygın kullanılmakla birlikte benim anlam veremediğim kullanımdır. neden bir şehri bu kadar sahipleniriz ki acaba ? biraz da şeye benzemiyor mu bu ? çocuğu olan insanların evlatlardan bahsederken sadece "oğlum, kızım " demelerine ? isim koymuşsun yahu, birey olmuş artık sana ait değil. şehirler de öyle gibi geliyor bana biraz.

-adanamiz da bugün pek sıcak.
-bursamız öyledir, ah pek güzeldir.
-aaa mersinimizin tantunisini yemeden nereye yahu ?
-antalyamiza bile kar yağdı bu sene.

sahipleneceksek temizliğiyle ilgilenelim mesela, kültürüyle, ekonomisiyle. elimizden minicik bir katkı gelirse o şehir için, daha çok benimsemiş oluruz sanki. katkı sağlanacak pek çok konu var ve de bunlara eğilmek varken, sadece benim, bizim demekle pek çok ilgilenmiş olmuyoruz.*

sahipsiz şehirlere bakınca iyidir diyorum sahiplenmek.

asla sahiplenmem. ne ben birine ait ne de koca toprak bize ait. birlikte yaşamayı öğrenemedik gitti.

kişinin o şehri düşündüğünde yaşadığı hissi sahiplenmesidir.

sebepsiz yere bir şehre aşık olmaktır. nedense sanki onun için yaratılmışım gibi bir izmir aşkı var içimde

bir şehri sahiplenmedim. genelde sevdiklerimin yaşadığı yeri sahiplendim. onlar gidincede bir anlam ifade etmedi. insan her şehirden herkesten gidebilmeli. bu biz özgürlük bence ve kişinin kendine yaptığı en büyük iyilik. herkes- her şey olmadan yapabiliyorsa kişi, gerisi teferruat…

çünkü,

"yeni bir ülke bulamazsın, başka bir deniz bulamazsın.
bu şehir arkandan gelecektir.
sen gene aynı sokaklarda dolaşacaksın,
aynı mahallede kocayacaksın;
aynı evlerde kır düşecek saçlarına.
dönüp dolaşıp bu şehre geleceksin sonunda.
başka bir şey umma-
ömrünü nasıl tükettiysen burada, bu köşecikte,
öyle tükettin demektir bütün yeryüzünü de."

o yüzden sahiplenmek zorundasın.