bulantı (film)

bir (bkz: zeki demirkubuz) filmidir. harbiden bulantı gibi filmdir. filmin aşırı durağan bir ritmi var. adamın karısı ve çocuğu ölmesine rağmen kayıtsız kalmasının sebebi psikolojik travma yaşaması, karısını aldatması dolayısıyla suçluluk duyması ve bu duygularla yüzleşmekten korkmasıdır. zaten en son temizlikçisinin evine giderek ağlamaya başlaması da korkularının beynine hücum etmesi dolayısıyladır.

sinemada ışık kullanımı...
ve tabii vurucu final sahneleri vardır. pişman olunan hatalar ve ödenemeyen kefaretler...
zeki demirkubuz'un dikkat çekici filmlerindendir. 2015 yapımıdır.
filmde kendisi de oynamıştır. gerekçe olarak da; oynadığı rolü oynayacak cürette oyuncu bulamamış olmasını ileri sürmüştür. oynadığı rolde öyle ''cüret'' edilecek pek bir şey göremedim açıkçası. yönetmenin filmlerini çok sevmeme rağmen, bu açıklamasını mantıklı bulmadım. canım oynamak istedi, ben oynadım çok daha gerçekçi bir açıklama olurmuş. ayrıca da kime ne! benim filmim, ben oynayacağım dersin yani.

2015 yapımı zeki demirkubuz filmi.

yer yer bulantı duygusu uyandıran, yarısı karanlıkta geçen, insanın içindeki karanlığı gözler önüne seren tuhaf bir film.

aldatma ve aldatılma, tutku ve keder üzerine bol bol düşünme fırsatı bulacaksınız.

içimizdeki kötülükleri bir kusmuk gibi fırlatıp atan bu garip filmde bana en çok koyan insanın etrafına gösterdiği yüzünün yani maskenin bi süre sona yüzüne yapışıp kalması. ve artık aynada kendine bakarken bile o maskeyle karşılaşması ama bunu hiç yadsımaması.

final sahnesiyle beni tokatlamış bir zeki demirkubuz filmi.
yönetmenin kendisin oynadığı, orta sınıf bir adam olan ahmet’e gıcık olarak başlıyoruz filme. aldatan, eşini ve çocuğunu kaybettikten sonra hiçbir yas ibaresi göstermeyen, midemizi bulandıran bir adam ahmet. oldukça da kibirli. ama her şey bize göründüğü gibi mi?

her sahnesi bir kısa film tadındaydı filmin. bazı yerlerinde kahkaha attım, çoğu yerinde kızdım, finalinde gerildim ve acıdım. farklı farklı duygularımı açığa çıkaran bir film oldu.

spoiler! unutmusum.







ahmet caresiz bir adamdir. neden mi?

final sahnesinde temizlikci(anne figuru) olan kadinin ayaklari dibinde aglayan bir narsist olan ahmet adina sevinmis olabiliriz belki, yasadigi katarsis bizi mutlu eder. onun adina umitleniriz. kibir sonunda boyun bukmustur. guzel duygular yeşermistir.

ya da, oh olsun sana iste oyle egildin pislik, diyebiliriz. intikam almis hissederiz.

her seyden once sunu soylemek gerekir ki ahmet duygularini bastirmayi boyle biri olmayi cocukluk travmalari ve ebeveyn davranislariyla ogrenmis biridir.

peki ahmet neden caresizdir?

ahmet aslinda kucaklayici anne figurunu buldugunu sandi. intiharina az kala olmemek icin o kadinin ayaklarina kapandi.

peki ne oldu?

o kadin ahmet'e tipki kendi annesi gibi soguk, tepkisiz davrandi. ahmet katarsis yasadi ama cocukluk yarasini kapatamadi. donguyu kiramadi. idealize ettigi temizlikci kadin da onun narsistligini besleyecek sekilde davrandi. agladi ama emzik veren olmadi. kimse sesini duymadi.

ahmet ne yapmali? psikoterapi gormeli.

ahmet bence ne yapacak? bir sure daha hic degismeden yasayacak. agladigi icin utanacak, ofkelenecek, hicbir seyin degismedigini gorecek. o kadına da ofkelenecek, ayagini kaydiracak.

bir sure sonra da intihar edecek.

ahmet caresiz bir adam, cocuklugunda takilip kalmis...

zeki zartzurtkürbüz sırf öyküyle sevişsin diye çekilen film. çok yapay. düşük bütçeli ıssız adam. asla oyunculuk yapmamalı. yönetmenlik eh işte. ülkenin bu kaliteli insan yoksunluğunda gideri mecbur olan. aman da ne kadar varoluşsal sancılar çekiyorsunuz zekai bey. her sancınızda da erekte oluyorsunuz maşallah.