çalışmak için motivasyon sağlayamamak

asla anlamlandıramadığım şeydir. zira hayatı yaşanabilir kılan tek şey hedefler ve hayallerdir. hedef ve hayallere ulaşmak için de yapılabilecek tek şey çalışmaktır. basit bir döngü.

hayatımın en problemli dönemi; çocukluktan beri ilmek ilmek işlediğim, henüz ergenken kurduğum planlarımın tıkır tıkır işlediği, hayallerime ulaşmamın son adımında geçirdiğim ağır rahatsızlık ve bunun kalıcı hasarları sebebiyle tüm planlarımın kalıcı olarak suya düştüğü dönemdi. hayatımda ilk defa hedefsiz kalmıştım. kendime yeni hayaller ve hedefler inşa edene kadar ne yaptım, nasıl hayat geçirdim bilmiyorum. o arası tamamen boşluk. empati yapmaya çalışıyorum ama şu an arkama dönüp baktığımda insanların bütün hayatını bu şekilde nasıl geçirdiğine hiç anlam veremiyorum.

yediğiniz yemekten, gittiğiniz tatilden, bindiğiniz arabadan daha fazla haz almanın ve tüm bunların anlam kazanmasının yolu buradan geçiyor bence.