çaresizlik

dünyadaki en kötü duygulardan biridir. bir şeyler yapmak istersin ama çözüm yolların ya yoktur ya da tükenmiştir.

birde içe doğru ağlanıyorsa katmerlenen tükenmişlik hissidir.

daha da ileri bir versiyonu için;

(bkz: öğrenilmiş çaresizlik)

bir nevi tükenmişlik hissi.

ağlamak ile gülmek arasında

imkansızlığı yaşamak..

içinde bulunduğum durum.

"sana nasıl kızarım tony! sen bana çok değerli bir şey verdin: çaresizlik."

(bkz: ıztırar)

2012 senesinde, bir arkadaşımın halası ankara onkoloji hastanesinde tedavi görüyordu. birlikte hastaneye gittik. o halasının yanına çıktı ben de bahçede takılıyordum. keşke arkadaşımla hastaneye gitmeseydim ya da onunla yukarı çıksaydım şeklinde düşündürten cümleleri, 30-35 yaşları arası bir adamdan duydum. adam, telefonla, dayısı olduğunu sonradan öğrendiğim kişiyle sessizce konuşuyordu. bir anda gözlerinden yaşlar boşalarak “ dayı allah rızası için yardım et, çocuk ölüyor” dedi. sesinde, bu çaresizlik denen meret sonuna kadar vardı. dayısında belki de yardım edecek güç vardı. belki de daha önce de gitti kapısına ama son çare mi diyelim yoksa çaresizlik mi diyelim tekrardan ona yalvarmak zorunda kalıyordu. ben resmen koşar adım kaçtım ordan. elimden bir şey de gelmiyordu. o konuşmalara o kadar şahit olmak bile yetmişti çaresizliği anlamama.

daha kötüsü de günler geçiyor ama çaresizlik kavramına hiç mi hiç karşı koyan bir şey olmuyor. son zamanlarda ismini daha çok duyduğumuz, sma denen illet.

bir babasın, anasın. çalışıyorsun, vergi veriyorsun, sağlık için sigortanı ödüyorsun. sen tüm tedbirlerini almışken ve çalıştığın devlet çocuğunu kanunlarla ekstra güvence altına almışken, çocuğun sma oluyor. güvendiğin ve katkı sağladığın bu çark, bu derdine derman olmuyor.

bu hastalığın bir çözümü olmasa, başımızı öne eğip takdiri ilahi kelimesini kullanıp hep birlikte üzülelim. ama çözüm var ve birileri parayı bastırıp, ilaçları getirtip çocuğunu yaşatırken, kimilerinin de gözlerinin önünde, parasızlıktan göz göre göre ölüyor. sıra, bütün insanları da geçip “ bütün çocuklar eşittir, bazıları daha eşittir” e kadar mı düştü?

hem çare var hem de çaresizlik. bu sanki çaresizlikten daha kötü.

elinden bir şey gelmemesi ya da gelecekse de yolların kapatılmasıydı. daha çok kendimizi tamamlamaya çalıştığımız, özel bağ kurduğumuz insan oğulları/kızları olan ilişkilerimizde hissediyorduk. tüm sözlüklerde kadın-erkek başlıklarının bu kadar rağbet görmesinin nedeniydi, hissettiğimiz bu duygu. karşımızdakini çözümsüz bırakıyorduk.

insanın kalbine batan kızgın diken. her seyi tuzparça etsen neye fayda?

fırsatını bulduğu an mesken tutar üstüne.
ağ gibi örer seni. sabahlar olmaz, uzar sancılı geceler. yüreğinde katlanır karanlık.

gün olur uyandırır, o sessizliğin kabından taşan feryadın.
gün olur bir nefeslik yer bulamazsın, kimselere duyuramazsın sesini.

sadece kendi sesinde, sessizce boğulursun...

vize haftaları dibine kadar içime işleyen his

çaresizlik sahiden var mıdır? bence her şeyin bir çözümü vardır mühim olan egolardan ve tembelliklen arınmak.
-

şu sıralar sma hastası çocuklarımızın ailelerinde gözlemlediğim durum. insanın evladı gözünün önünde eriyip giderken elinden hiçbir şey gelmemesi çok acı bir durum.

insan denen hamuru pişeren ateşlerden biridir. yanında da biraz acı oldu mu nasıl pişer o hamur anlatamam. birazcık da hakiki ev yapımı özlem sürdün mü üzerine... of yeme de yanında yat!

tanrı'ya inanmadığın halde, kötü hissetmeye başladığında seni öldürmesi için ona yalvarmak ve dua etmektir.

doğuştan sahip olunan ayrıcalıklarla savaşmaya çalışan hükmen mağlup insanlardaki gerçeklik olgusu.

ne yapacağını şaşırmak, dizlerinin titremesi, sokağın ortasına çöküp ağlama isteği ama gözünden yaş gelmemesi.