çaresizlik

gözünü tavana dikip düşüncelerin düşünceleri kovalaması ve hiçbir sonuca bağlananaması... sonra amaaan kısmet deyip kendini teselli etmeye çalışmak... "çaresizseniz çare sizsiniz:)" bu da başka bir teselli cümlesi...

eşiniz 33 haftalık gebe iken gebelik zehirlenmesi nedeniyle doğuma alınır , doğum sonrası doktor tansiyonu 20 ye çıktı , durumu ciddi , ilk 24 saat çok kritik , çok kan kaybetti , organları hasar aldı , beyne-kalbe-başka bir organa pıhtı atıp anneyi kaybedebiliriz , acil 3 ünite kan lazım der , yalvarırım eşimi bana bağışlayın gibi saçma sapan sözler dökülür ağzınızdan , eşiniz yoğun bakımda iken entübe hastalar gelir , entübe hastaların akrabalarına doktorların sabahı görürse iyi dediklerini duyarsınız , kapı akrabaların yüzüne kapanır , eşiniz hala içerdedir , hasta bakıcısından temizlikçisine , hemşiresinden , doktoruna kimi görürseniz heyecanla eşim nasıl dersiniz , bu kişilerin %99 u doktorla görüşün der , doktor da tek kelime "aynı" der , akşam sedyede giren entübe hastası sabah siyah poşette çıkarılır , yaşı ne olursa olsun entübe hastanın akrabaları hıçkıra hıçkıra ağlarlar , onları izlerken şükür edersin ama sende ağlarsın , ertesi sabah eşiniz yoğun bakımdan normal odaya alınır , durumu iyi ama 0-200 aralığında olması gereken pıhtı değeri eşinizde 19000 derler , düşmeden hastaneden çıkamazsınız derler , 11 gün yatarsınız hastanede , sizden sonra 50 hasta doğum yapar , onların taburcu olup eve gidişlerini izlersiniz vs. vs.vs. işte bu süreçte yaşanan her saniye x 100000 çaresizlik demektir...

şu an çok büyük bir kitlenin içinde olduğu ruh hali, bende dahil. bir 5 yıl daha bu işkenceye dayanamam ben...bir mavi gözlü beklemiyorum elbet, ama elimizdeki alternatiflerde leşşşşşş...
ne yavaş gitmek, ne imamınoğlu, ne peygamber soyu, ne faşo abla...
hepsi tırt...oysa ne imkanlarımız ve adaylarımız var ama onlar için 5 hitler fırınında 5 milyon kürt pişirmemiz lazım.

günümüz şartlarında hemen hemen her alanda bunun az çok dozunu alıyoruz. ama gözlerinizin önünde bir sevdiğiniz ölürken ve sizin elinizden bir şeyin gelmemesi... allah o çaresizliği kimseye yaşatmasın.

istesen de değiştirememektir.

değiştiremediğin şeylerle yaşamayı öğrenmek olsa gerek. çaresizlik.

tüm kalbinle istediğin bir şeyi olduramamaktır.

elimden bir şey gelmeyince kabullenmek kolaydır.
asıl çaresizlik elimden geleni yaptım mı diye sormaktır.


elimizden geleni yapamadığımız çaresizliğin tam ortasındayız şu an.

vicdan akla üstün geleydi bugün. tam bugün.. işte bu lazım çaresize bugün........

ağlıyorum allahım sen yardım et..

twitter.com/haskologlu/stat...
twitter.com/Airplanbangtan/...

son 24 saattir son zerreme kadar hissettiğim duygu. babam ölürken ona kalp masajı yapmıştım, o zaman bile bu kadar çaresiz hissettim diyemem.

hatay’dayım arkadaşlar daha doğrusu eskiden var olan hatay. şehrimiz artık neredeyse yok. başka şehirlerimizdeki afetlerde de elden bir şey gelmemesinin çaresizliğini hissetmiştim daha önce ama enkaz altında sadece kolu görünen kadını çıkartamamanın çaresizliğini değil, çıkan yangından kaçmaya çalışan insanların çığlıklarını dindirememenin, o kadar zamana rağmen daha müdehale bile edilmemiş enkazların başında yavrusuna ağlayan babaların kucağına yavrularını verememenin çaresizliği değil. gücüm kalmadı…

arkadaşlar her yer berbat biliyorum ama göz gördüğünü bilir. hatay yetim, hatay babasız bir kız çocuğu kadar çaresiz. gücüm kalmadı.

son iki gündür doruklarında yaşadığım ruh hali. hiçbir şey yapamamamın verdiği duygu hali.

ılk defa bunu o kadar derin hissediyorum ki bunun tarifi yok.bedenin sağ iken yardım edebilecekken aileni bırakmayıp sadece beklemek .ne kendin ne ailen ne çeviren icin yapabilecek hiçbirşey yok beklemekten başka.
güçlü durmak dayanmak zorun'dayız.yuregimiz agzimizda bu çaresizliğin adı yok.

dünyanın en zor hissi. elimden gelen her şeyi yaptım ama hala çaresiz hissediyorum. insanlar acı çekiyor. insanlar ölüyor. çaresizlik öfkemi körüklüyor. önlemsiz sorumlulara öfkeleniyorum. hiçbir şey değişmiyor.

bu hayattaki en acı şey.

izlenilen bir filmin ardından geriye kalan yegane güzel şeyin zihnimde sürekli çalmaya devam eden şahane bir parça olmasının damağımda bıraktığı o tatlı acı izlerin tarifini yapabilmek, eski bir fotoğraf karesinin içerisinde gezinebilmek ya da çocukluk günlerinden kalma anıları hatırlatan bir kokuyu istediğim her an elimin ulaşabileceği bir yerde saklı tutabilmek kadar zor ve mümkünsüz gibi. insan bazı zamanlarda daralıyor ve uzanıp kendi yaralarını öpmek istiyor da ulaşılmaz oluşuna ağlıyor ya, nasıl bir çaresizlikse bu; sıklıkla gözler doluyor ve ben canımı yakan keskin üçgenleri nedense hep çok seviyorum.

çaresizlik nedir biliyor musun?
gidecek hiçbir yeri olmadığı için hasarlı evlerine geri girmek zorunda kalmaktır.
ailesini enkazdan çıkarmak için avuçlarıyla beton kazmaya çalışmaktır.
ya da
o betonlarin arasında sıkışıp günlerce yardım beklerken soğuktan korunmaya çalışmaktır çaresizlik.

tek yapabileceğin zaman geçsin diye bekleyerek ömür bitirmek, elinden başka bir şey gelmiyor, bir kafestesin ve hangi yöne adım atsan sadece duvar var gibi. çaresizliği yenebilecek bir umut zerresine bile muhtaç olmak.

attığın mesaja görüldü atıldığı ân

hayat seni
sevmediğinle seviştirir sevdiğinle savaştırır.
kalbinin sahibi ile değil mecburiyetin izniyle evlenirsin.
gönlünün hayır dediğine evet der dilin.
ömrünün geri kalanını aynı evde, aynı odada, aynı masada, aynı yatakta, ama sana dünyalar kadar uzak olan biriyle yaşarsın.
kalbini kürtaj ettirmiş bir mahkum gibi, dolanır durursun kendi içinde.
etrafın "elalem ne der" telleri ile çevrilmiştir. kendi hayatını uzaktan seyreden, mutsuz biri olursun zamanla.
ve kimse seni duymaz sen kaderine bağırırken.
gözün gibi baktığın tenin ve herkesten sakındığın gözlerin, acımasızca yağmalanır her gece.
sular yıkamaz gözyaşın olmadan üzerine sinen kiri.
çünkü, insan ait olmadığı insanların hayatında rehindir.