cin ali

2019 yılından bu yana doğduğu yer olan ankara'da cin ali müzesinde yaşayan çizgi kahraman.

cin ali cocuklugumdur,hayal gücümdür,resim aşkımdır.

çizeri selçuk seymen dün vefat etmiştir

bıcır ali süper ali top ali diye paralel evren versiyonları da vardı bunun.. bir de cin ali cadaloz cadıya karşı diye bir interaktif çizgifilm oyunuyla kitabı vardı aksoy yayıncılıktan çıkmış olan..

en ürpertici cin ali hikayesi ise cin ali'nin topacı ve kırbaçı

dümdüz çiziktirilen bi beybidir.

kitapla tanışmamız cin ali serisiyle oldu o yüzden unutamam

çocukken çıplak gezmeleri ve zayıflıkları yüzünden aç, fakir ve muhtaç olma ihtimallerini düşünüp üzülerek uykusuz geceler geçirmeme neden olmuştur kendileri. bir pazar sabahı erken saatlerde kalkarak üşenmeyip abimin bütün cin ali kitaplarını alıp sayfa sayfa karakterlerin üzerine kıyafet çizmiştim. övgü beklerken azarı yemiştim ama o günden sonra uzun bir süre rahat uyuduğumu hatırlarım.

cin ali'nin topacı / sezyum.kom yayınları tepebası 2005

...cin ali bir yavşaktı ve yavşaklıktan aşırı haz alıyordu.
bir gün dayısı bir oyuncakla yanına geldi.

-selamünaleykim daaayı? nedir bu?
-topaç cin ali. aynı senin gibi bi topaç.
-naapılır bu topaçla daaayı?
-sambuna kodumun cini, bu topaç senin gibi döner durur. bas kırbacı topaca cinim.
-kırbaçlıyorum
-ohhh kırbaçla yiğidim, acırt beni!
-geliyorum daaayı!
-aynı anda topacım, aynı anda.
-o daayı, boza gibi çağladım sana.
-seviyorum seni bebeyim!

kasketi ve yüz ifadesiyle sevimli bulduğum çöp adam yerli karakter. yalnız şöyle bir şey var, böyle bir tiplemeyle o neslin bilinçaltına kesin b*ktan bir şeyler kodlanmıştır ama, hayırlısı diyelim. kşlkjjlljjkh

(bkz: cinel)

eğitim tarihimize damgasını vurmuş, yediden yetmişe herkesin hafızasında önemli yere sahip kitaplar serisinin kahramanı. yalnızca çizgi karakter değil, nesiller arasında da bir köprü. cin ali, esasında köy enstitüsü çıkışlı bir çocuk kitabı serisidir. okumayı öğrenen çocuklara okumayı çok kolay öğretebildiği ve başarılı sonuçlar verdiği de gözlenmiştir. cin ali serisindeki çizimler, ya yuvarlak çizim ya da düz çizim şeklinde olurdu. cin ali'nin de çöp adam şeklinde çizimi, çocukların resim çizmesine katkısı sağlamıştır. kitaptaki kelimeler ve cümleler, kısa kelime ve cümlelerdi. şu anki eğitim sisteminde de okumaya geçildiği zaman kullanılacak kitaplar arasındadır. tabi okul çağındayken cin ali okuyan ve cin ali'yi seven bugünün anne ve babaları, çocuklarına cin ali 'yi belki sevdirir, belki de sevdiremezler. çağımız çocukları tablet ve bilgisayarla tanıştıklarından belki bundan sıkılırlar, onlar renklerle iç içe olmuşlar. teknolojik aletler vasıtasıyla okumayı öğrenebilirler ama dokunarak, hissederek, kağıdı koklayarak okuma zevkinin farkına varınca iş değişebiliyor. cin ali'deki kelime çarkı da bugün hemen hemen hemen okullarda kullanılan bir öğretim tekniği ve bugünkü çocuklar da tanıdıkça cin ali'yi seviyorlar.

bir ilkokul öğretmeninin; rasim kaygusuz'un 1968 yılında yarattığı çöp adam kahraman ve serüvenleri. on kitaplık bir hikaye serisi. kitaplarının çizimlerini selçuk seğmen yapmıştı.

bir de cin ali bırakmak lazım başlığa *.

cin ali'yi oldum olası sevmedim. bu konuda travmam var ve hikayem uzun. ben yazmaya üşenmem. hele ki birazcık viski içtiysem, sabaha kadar yazarım. anlatıyorum.
beni her fırsatta döven ve şu an hayatımı yarı deli-yarı akıllı bir insan olarak idame etmemde büyük pay sahibi olan değerli kadriye öğretmenin, elinde tuttuğu resimde görülen boktan bir insan müsveddesini havaya kaldırarak "bakın çocuklar, bu cin ali!" dediği an, bugüne değin sürecek büyük bir nefretin temellerinin atıldığını hissetmiştim.

ulan oğlum, insan hiç rüyasında, okumaya çalıştığı bir çocuk kitabındaki ana karakterin dayısını görür mü? ben hemen her gece rüyamda cin ali'nin dayısını görüyordum. cin ali'nin dayısı bana sürekli "kırbacı topa sar, yere koy, kırbacı hızlıca çek, şimdi topaca sert sert vur, daha sert vur, sert vur seni allahın geri zekalısı" ve buna müşabih komutlar verip duruyordu. insan kabuslarında koşmak isteyip koşamaz, haykırmak ister de sesi çıkmaz ya hani, işte ben de her gece kabuslarımda ne kadar uğraşsam da o topacı döndüremeyip cin ali'nin dayısının basit yapıda tümcelerden oluşan hakaret dolu sözlerine maruz kalıyor, sabahları da moralim bozuk uyanıp, okula gitmemek için anneme her türlü yalanı uyduruyordum.

okuma bayramını biliyorsunuzdur normal sözlük. kadriye öğretmen, okuma bayramının açılış konuşmasını benim yapmamı istedi. itiraz hakkım yoktu. uzunca ama seviyeme uygun, basit bir metin ezberlemem gerekiyordu.

büyük gün geldi çattı. açılış konuşmasını yapmak üzere sahneye çıktım. bütün veliler ve öğretmenler ayağa kalkarak beni büyük bir heyecan ve coşkuyla alkışladılar. ağır bir şekilde eğilerek, onlara büyük bir ciddiyetle selam verdim. o sırada sahnenin arkasına yakın duran sınıf öğretmenimiz bir el işareti falan yapmış olacak ki, bütün alkışlar ve sesler bir anda kesildi. herkes yerine oturdu. ve sessizlik. ben öyle büyük, öyle kuvvetli ve öyle öldürücü bir sessizliğin içinde o günden sonra hiç kalmadım. bugün hala sessizliğin elleri olduğuna ve o an var gücüyle kalbimi sıktığına inanıyorsam, sebebi hissettiğim o tarifi namümkün acıdır. kalbimde hissettiğim o büyük ızdırabın etkisinden mütevellit yapacağım konuşmanın başını unutmuştum. bana yalnızca bir kelime gerekiyordu. yalnızca ilk kelime. ilk kelimeyi hatırlasam, konuşmanın gerisi gelecekti. bir umutla öğretmenime döndüm, belki hatırlamama yardımcı olur diye. göz göze geldik. gözlerini açarak ve gülümseyerek başını yukarı-aşağı salladı. tecrübelerime göre “hadi başla artık. aptal. unuttun değil mi? ailen burada olmasa şimdi seni öyle bir güzel döverdim ki...” anlamına geliyordu bu hareket.

bir şeyler söylemem gerekiyordu. artık sonu ne olacaksa olsun, aklıma ilk gelen şeyi söylemeye karar verdim. o küçücük yaşımda cin ali yüzünden nasıl bir buhrana gark olduysam mikrofona eğilip, içlerinde o zamanlar benim o günden bugüne kadar iftihar edilecek hiçbir haltım olmayacağını henüz bilmeyen fakat en küçük bir numaramda iftihar etmeye hazır bir şekilde aportta bekleyen canım ailemin de olduğu güruhu hedef alan incecik sesimle "cin ali'yi s***yim!" diye bağırarak kendimi, anamı ve babamı cem-i cümleye rezil etmiştim.

velhasıl, bana cin ali demeyin.

idolümdür. tabi kilo açısından

çocukluğumuzun bu basit kahramanıyla bile mutluyduk ülkemizde. biz nereden bilelim ki, cinaliler gidecekte binaliler çıkacak piyasaya..
kırkharamileri bile masal kahramanı sanıyorduk.. çok saf çocuklar mışız çok..

bir rasim kaygusuz eseridir.

türkiye'de yaklaşık kırk yıl boyunca okuma yazma öğrenen çocuklara yardımcı eser olarak milli eğitim bakanlığı tarafından tavsiye edilen bu on kitaplık seri bence muhteşemdir.

2000li yıllarla birlikte ülkede ve dünyada her şey hızla değişmeye başladı ve cin ali de maalesef ki milenyuma sadece beş yıl dayanabildi ve 2005 yılında artık aramızda değildi.

seri şu on kitaptan oluşur:

cin ali'nin atı
cin ali'nin topu
cin ali'nin topacı
cin ali'nin kara gözlü kuzusu
cin ali'nin oyuncakları
cin ali okula başlıyor
cin ali okulda
cin ali çocuk bahçesinde
cin ali ile berber fil
cin ali kır gezisinde

hepsi de çok eğlenceli kitaplardır. ilkokul yıllarında anlık bir hırs, rekabet duygusu ve doğuştan bünyemde depolanmış olan ve kozmik yumurtalar sayesinde açığa çıkan salaklık yüzünden okumayı ye yazmayı erken öğrenmiştim. aslında okula başlamadan önce okuma yazma biliyordum. o yüzden de birinci sınıf dünyanın en sıkıcı yeri idi benim için.

ancak cin ali kitaplarının geldiği gün muhteşem bir gündü. bir paket lastiği ile sarılmış olarak gelen bu on kitap belki de içimden okuma aşkının temellerini atmıştır.

cin ali beklenmedik bir yolculuk olan edebiyat yolcuğumu başlatan cücelerden biridir.

görece erken bir yaşta aramızdan ayrılan rasim kaygusuz hocama ne kadar teşekkür etsek azdır.