çinçin

ankara’yı gezmek isteyen arkadaşların ilk gitmesi gereken nezih, kültürel, tarihi bir mahalledir. mutlaka uğrayın. yolaltı kahvesinde bir kahve için. *

girenin birkaç uzuv eksik çıktığı söylenen ankara mahallesi. bir nevi karadelik.

hıdırlık ve yenidoğan ile birlikte kurtarılmış üç bölgeden biri.

ankara'nın kavgaları ile meşhur olmuş mahallesidir.
ama o eski cincin kalmamıştır tabi. kentsel dönüşüme girdikten sonra yerlileri dağılmıştır. şimdi eskisi gibi degildir. ben çok bilmem ama bilen arkadaşlarım orada eceli ile ölenin az olduğunu, ölenlerin çoğunun kavgada öldüğünü söyler. mahalle sakinlerinden de hapisanede yatanıda oldukça fazlaymış. adana'nın hürriyet mahallesi ile kapışacak cinsten bir mahalle yani.

bentderesini başlangış noktası aldığınızda yenidoğan'ı geçtikten sonra asri mezarlık/gülveren'e doğru ilerlerken atrada kalan semtti. eskiden gecekondulardan oluşan bir mahalleyken bölgede kentsel dönüşüme verilen ilk kurban olmuş ve toki bloklarıyla donatılmıştır. bura halkının bir kısmı toki konutlarında yaşamaya devam etse de büyük çoğunluğu şentepe, ovacık, sincan gibi bölgelere dağılmıştır.
zamanında ankara'nın belalı semtleri arasında en meşhuru olmasına karşın esasen buranın belası hırsızlık, gasp gibi adi suçların yoğunluğundan ibaretti. belanın, cinayetin, kavganın hası ise yenidoğan, cemalbey, atıfbey civarındaydı.

istanbul'un fikirtepesidir.

kadeh tokuşturmaktır.

3-4 km ötemdeki semt. bilinenin aksine suç oranları düştü.

11 yaşıma kadar yaşadığım ankara’nın getto semti.*

aslında tam çinçin değildi benim yaşadığım, okula gittiğim yer. hıdırlıktepe denilen yerdi. ancak yenidoğan, hıdırlıktepe ve çinçin’in ortak adıdır çinçin.

6-7 senedir uğramıyorum, uğramayı da düşünmüyorum. ama hıdırlıktepe’nin u uçtan manzarayı izlemeyi özledim.

ankaranın sakin, nezih ve medeni semti, avrupa'da yaşıyormuşçasına yaşmak istiyorsanız size çinçini tavsiye ederim.

şehirlerin en nezih mahalleleri listesinde başı çeker.

taaaa eskiden, türkiye'nin demokratik ve özgürlükçü olduğu, ortadoğu ülkelerinin hayalini yaşadığı yıllarda show tv'de gece yarısından sonra yayınlanan tutti frutti isimli yarışma programında kullanılan en sevilen bildirim sesiydi. programda yarışan bir kadın ve bir erkek bilmedikleri her soruda bir parça giysilerini çıkararak striptiz yaparlardı. kadın yarışmacı sütyenini çıkardığında ise çin çin sesi gelirdi.

ankara'da varoş bir mahalle.

8 sene ankara'da yaşayıp hiç gitmediğim mahalle. tevrat ve diğer musevi kaynaklarda, cennetin dünyada çinçin mahallesine karşılık geldiği anlatılır. kendime söz verdim, bu yaz tatilimin bir bölümünü orada geçireceğim, cennet nasılmış bir görelim.

bana yalnızca pictorem'i hatırlatıyor.

sene 2005 ösym üniversite sınavım için bu mahalledeki bir okulu uygun gördü. zannımca hayatımda ilk defa böyle bir mahalle görmüştüm. ulustan kalkan bir belediye otobüsü gidiyordu o zamanlar. başka giden vasıta yoktu. taksiler gitmeyi reddetmişti ki sebebini sonradan anladık. otobüse bindik babamla, şoför siz nereye gidiyorsunuz dedi. babam detaylıca açıkladıktan sonra yola koyulduk. o zamanlar belediye otobüsünde hız, sağ-sol sinyal ve fren çalışmıyor. bu arada otobüsteki kimse de bu durumu umursamıyor. neyse yeterince heyecanlı tiplerle çinçin mahallesine ulaştık. silahlı * 2 adam otobüsü durdurdu ve babamla bizi göstererek bunlar kim dedi. şoför açıklama yaptıktan sonra 1-2 dk bize bakıp izin verdiler ve bizim sınava gireceğimiz okulda ineceğimizden emin oldular. biz okula ulaşıp gezip, yerimi bulduktan sonra geri dönüş macerasına da bu şekilde başladık. ama araç o zamanlar yarım saatte bir geçtiği için etrafı inceleme fırsatı buldum. ev demeye dilinizin varmayacağı yapılarda yaşıyordu insanlar. hepsi tek katlı, çatısız. büyük çoğunluğun kapı ve penceresi yok. içeri sinek girmesin diye muhtemelen evin kadınları tarafından tül perde çekilmiş, kapısında çocuk dahi olmayan, güvenli olmasının imkanız olduğu yapılar. çoğu evde su yoktu ve kadınlar 20 kg yağ bidonlarına bir yerlerden su doldurup getiriyorlardı. kısacası ülkede olacağına inanmayacağız ilkellik ve kanunsuzluktaki bir bölge. yarım saat sonra gelen otobüs şoförü de kim olduğumuzu ve neden bu durakta beklediğimizi sormuştu. sonra ulusa bizi geri bırakmıştı, babamla içimizden bir oh demiştik. bu arada ulus caddelerinin telekız kartlarıyla dolu olduğunu, pavyon bölgesi olduğunu söylememe gerek var mı bilmem.

kentsel dönüşümle o eski halinden artık eser kalmayan, gecekondu sakinlerine binalardan daire verildiği için sosyo-ekonomik yapısı pek de değişememiş ankara semti.

bir dönem kale bölgesindeki dezavantajlı çocuklarla ritim mitim çalışırken yoksullukla ilgili de röportajlar hazırlayalım dedik. mahalle, biz bu kasabada yabancıları sevmeyiz mantığında olduğu için çocuklardan birinin annesiyle anlaşıp arkadaşın arabasıyla evlerine gittik. toplasan yarım saat falan kaldığımız evden bir çıktık ki arkadaşın arabasının tekerlekleri yok olmuş. çaresiz bakışlarımız üzerine hanım ablamızın eşi birilerini aradı. abla “siz gelin oturun ben bir kahve yapayım. bu da(!) hazır olur o sırada" dedi. kahveyi içip çıkınca arabanın tüm tekerleklerini geri takılı halde görmüştük.
hem teessüf hem de teşekkür ederek ayrıldığım mahalledir.