çocuk kayıran ebeveyn

benimdir. hangi çocuğum daha itaatkar ve yardımcıysa onu daha çok seviyor ve torpil geçiyorum.

(bkz: ailenin ne kadar inkar etse de evlat ayrımı yapması)

mutlaka her ailede olan çocuk travmasıdır.

kendi topuğuna sıkan ebeveyn türü gün gelir pişman olur

ödüllendirmek ayrı, kayırmak ayrıdır. tembih dinleyen, sorumluluklarını yerine getiren vs çocuk aleni şekilde ödüllendirilir, burada bile bu ödülün sebebinin ne olduğu kardeşlerine iyice anlatılmalı, 9 çocuğu olan biri olarak yazıyorum, çocuğun ebeveynlerinin adil olduğunu bilmesi kendi gelişimi için çok önemli, kesinlikle daha cesur ve özgüvenli oluyor.

ortadoğudaki ebebeynlik kurumu çocuklarının hayatını mahfetmek üzerine kurulu bir nizamın adıdır. kuşaktan kuşağa bu kurum biçimsel olarak aynı kalsa da sıklıkla form değiştirir. geçmişteki ebebeynler kontrol manyaklığıyla genelde çocuklarının hayatlarını kahrederlerdi. çocuk bir türlü bireyselleşememiş zombi olarak okula, işe giderdi. ortaya anne baba bağımlısı zombi şahısların evlilikleri çıkardı. işte bugün akranlarım olan bu 30 lu yaşlardaki kişiler başka şekillerde çocuklarının hayatını mahfediyor. kapitalist modernite onlara sürekli tüketmeyi dayatmakta. tüketimin sınırlarını bilmeyen çocuklar narsist obez zombiler şeklinde meydanda geziyorlar.

başlıkta bahsi geçen konu ise çocuğunuza yapabileceğiniz en büyük kötülüktür. 30 lu yaşlarınıza kadar bu hâlin farkındasınızdır ama pek ipinize sarmazsınız. ama hep bir tarafınız başka insanlara ezik mahlukatlar olarak yaşarsınız. 30 lardan sonra hesaplaşma başlar. kendi etinizi yiyip çürütüyor gibi nafile bir hesaplaşmadır bu hâl.

hiçbir aile adil değildir. kendilerince daha güçlü gördükleri çocuğu ikinci plana iterler ve o nasıl olsa bir şekilde halleder mantığıyla yapayalnız bir çocuk yetişir. ölmez ama yaralanır.