çocuk parkındaki ebeveyn sosyalleşmesi

2 buçuk yıldır benimde dahil olduğum durum. özellikle bir erkek olarak kadınların -kaç aylık ?, -konuşuyor mu?, -yürüyor mu?, -benimkinde tık yok vb soru ve yorumlarından çok sıkıldım.

sen ne konuşuyorsun ki çocukta konuşsun!

yok valla öyle değilim çocuğumun pesinden giderim.birlikte kayar birlikte tirmaniriz ziplariz yalnız bırakmam asla kimseyle sosyalleşme derdim yok.cocugum daha önemli.

sosyalleşmekten kasıt dedikodu ve çekirdek ise, evet. sosyaller.

offf korkunç deneyimler yaşanır o parkta. özellikle çocuğu arkadaş sıkıntısı çeken anne kendi çocuğuyla yaşıt olarak gördüğü çocuğun annesine bir vantuz gibi yapışır. sırf o çocukları beraber oynatabilmek için tanışılır sohbet edilir. eğer vantuz gibi yapışılan anne kafa dengi değilse yapışanın vay haline. cefakar analar kendilerini boğan bu ortamda evlatları uğruna kendilerini feda ederler...

çocuklar küçükken, yeni arkadaş edinme şeklim idi.
çocuklu olunca, çocuklarda arkadaş olunca arkadaşlık kolay oluyor.
her yaşın her dönemin kendine mahsus sosyalleşmesi oluyor, netcen.

yıllardır çocuk parkına bakan evlerde oturuyorum. iyi yanı manzaranız kapanmıyor ama kötü yanı sosyalleşmeler yüzünden gecenin geç vakitlerine kadar kalmayı başaran çocuk gürültüsü. çocuk dediğin 9 da yatar sayın ebeveyn. yarıma kadar çocukları parklarda süründürmek nedir.

çocuklarım küçükken park park gezmek suretiyle sosyalleştiğim doğrudur. nice annelerle tanış olmuştum. muhabbet fazla ilerlerse, çocuklar da birlikte güzel vakit geçiriyorsa, telefonlarımızı birbirimize verip aynı anda parka gitmek olsun, çocuklar buluşsun diye birbirimize ev oturmalarına gitmek olsun yine yeniden bir araya gelirdik.

kendimce tanıştığım annelere notlar verirdim.* bu biraz titiz, şu çok rahat, öbürü çocuğuna aşırı düşkün vs.

bir keresinde itü inşaat mühendisliği mezunu bir anneyle tanışmıştım. yüksek lisans da yapmış, yani kendisi yüksek inşaat mühendisi. ama mezun olur olmaz evlenip çoluk çocuğa karışmış, hiç çalışmamış ve çalışmayı da düşünmüyormuş. sen o kadar oku, mühendis ol, sonra evde çocuk bak. bilmiyorum bu, bir tek bana mı tuhaf geliyor. hani çocuklar çok küçükken annelerin çalışması zor olabiliyor ama en azından anaokuluna başlayınca anne de çalışabilir gibi geliyor bana. ayy aman bana neyse ama o kadına üzülmüştüm, ne bileyim kız kardeşim de onun gibi 6 sene okuyup hemen evlenerek çoluk çocuğa karışınca ve çalışmayı çok istediği halde bir gün bile çalışamayınca o kadını ona benzettim herhalde, ondan hüzünlenmiştim sanırım...

çocuklar küçükken yaptığım eylem.
çünkü çocuklu insanları bir tek çocuklu insanlar anlar/çeker.

genelde parktaki nadir babalardan birisi olarak gerçekleştirdiğim eylem. başta dövmeler filan bakıp bir çekiniyorlar ama sonra herkes kaynaşıyor bir şekilde.