sorumluluk sahibi olmayan ebeveyn

çocuğu sadece dünyaya getirerek görevinin tamamlandığını sanan ebeveyndir. günah dolu gecelerde çocuk yapmayı biliyorsanız bakmayı da bilin. onlar kedi değil insan.

denk geldikçe bu çocuklar bunların elinde ne olacak diye içimi yiyip bitirdiğim durumdur.

hem kendi hayatını hem de çocuğunun geleceğini mahveden insandır. çocukların psikolojisi ebeveyinlerinin çocukluğundaki tramvaan bile etkilenirken bundan ne kadar etkilenir kim bilir.

çocuğu dadılar büyütmesine rağmen sanki kendileri büyütmüş gibi sevinen ebeveynler kendilerini kandırıyor çünkü çocuklar onlarla mesafeli kalıyor.

kocaman bir geleceği, yaşamı sırf kendi ellerinde olmadan o ailede doğdular diye mahvedilen hayatta yaşamak ne acıdır. bu yüzden herkes ebeveyn olmamalıdır. önce ölçüp biçip tartılmalı, yapabilir miyim, güzel bir gelecek, huzurlu bir aile ortamı oluşturabilir miyim diye sorulmalıdır. yoksa mutsuz ve psikologlara, psikiyatristlere servetler yatıran nesiller süregelecektir.

bugünkü ebeveyn profili tam da buna uymakta.

üç kategoriye ayırmak gerek bunları.

birincisi ;
kendi hayatını idame ettirmekten yoksun, hasbelkader sürdürdüğü hayata, ne olur nasıl olur demeden bir de çocuk ortak edenler .

ıkincisi;
kendine yeter durumda olan , ancak sadece kendini düşünen, ev araba malk mülk edinecem diye çocuğu bir çok ihtiyaçtan zaruri muaf duruma düşüren kesim .

üçüncüsü;
her türlü maddi sorunu aşmış, ancak ebeveynlerin kendilerine has dünyalarına gömüldüğü, çocuğun da sahipsiz ve kişiliksiz bir durumda ortada kaldığı, bir çok gerçeği bir türlü öğrenemediği ortamları yaratan ebeveyn grubu .bu grup biraz daha azınlık durumda ancak var mı , var .

özellikle memur kesimden çıkan tek tük bir azınlık daha var ki , işte bunlar yemiyor içmiyor, en büyük zenginliğin kendi ayakları üzerinde duran çocuk veya çocuklar olduğu bilinciyle elinden gelen her imkanı koyuyor çocuğun önüne.
bu grup çok çok az olduğu için özellikle bir numaralandırma yapmadım...

yap-işlet-devlet politikasının yan etkilerine maruz kalmış çocuğun, anne babasıdır.

çocukları beklenilenden olgun çıkınca ebeveynlik yerine çocuk olmayı tercih eden türleri de mevcut. beklenti içerisine girip onların yapacağı işler yerine hallolmasını bekleyen. hayattan elini eteğini çekip sadece bekleyenlerde var aralarında.

bakamıycaksan doğurma kardeşim demek isterim kendilerine.

herkes bu sorumluluğu kaldıramaz. çocuğu doğurup eline tablet verip susturmak sorumluluk değildir.

bu kişilere ' eğer bir çocuğun başını okşayıp yüzüne gülmeyecekseniz, onunla verimli zamanlar geçirmeyecekseniz nedem çocuk yaptınız?' denilir.

mutsuz çocukluk hikayelerinin baş kahramanlarıdırlar.

sorumluluk evlenmeden başlar.

(bkz: bir babanın çocuklarına yapabileceği en büyük iyilik onların annelerini sevmektir)

öz ailemdir bunlar. herkes çocuk yapmalı diye bir kural yok , çocuk sahibi olabilmek için özel bir teste tabii tutulmalı insanlar yoksa dünya sevgisiz , yorgun ,nefret dolu ve topluma sırt çevirmiş bireylerle dolup taşar. daha kötüsü emil m. cioran'ın dediği gibi :

--- alıntı ---

'aşka, hırsa, topluma sırt çevirenlerden kendinizi sakınınız.
vazgeçmiş olmanın intikamını alacaklardır...''

--- alıntı ---

maddi yönden sorunların halledildiğini düşünürler. ruhsal yönlere aldırış etmezler.

bence çocuk yapmaması gereken kesim. maddiyatla her şey halledilemez o çocukların hep bir tarafları ya yanlış yada eksiktir

potansiyel suçlu fabrikasıdır.

ben çocuk sahibi olmak istemem dediğimde ağzını gere gere ' ay canım olur mu öyle şey anneliği/ babalığı herkes tatmalı ya şimdi sen nasıl anlayacaksın çocuğun canından kıymetli olduğunuuu? ' demektedirler. siz yaptınız da ne oldu? ey ebeveynler!!!

sanki kendi dna sı değilmiş gibi davranır. aslında kanısın ama anlamaz ; çünkü allah o yetiyi vermemiştir kendisine. çok fazla kafaya takmamak lazım ben yetim ben öksüz gibi yaşamaya devam etmek gerekir.

anne babanın anne babası olmak diye bir durum var. sanki büyük olan sensin, sanki sen doğurdun onları. sorumluluk birden çocuğa geçiyor. ebeveyn olmak için bence cidden dağ gibi durabilmek lazım. çocuk kendi ayakları üstünde durmalı ama icap ederse sırtını yaslayabilmeli.