çocuk sevmemek

tıpkı evlenirken sevinip boşanırken üzülmek gibi garipsenen bir durum, çocuk sevmemek de çocuk sevmek kadar normal oysa.

kaldı ki herkesin kendilerince sebepleri de olabilir*.

çocuğum olsa sevmemek mi... nasıl sevmeyeyim, canımdan çok severim. çocuk sevgisi olmayan insan yoktur diye düşünüyorum ama genel olarak çocuk sahibi olmayı sevmemesi tercih meselesidir.

çocuk sevmemek toplum tarafından bir türlü kabul edilemez. "nasıl yani?", "ileride çocuğun olunca sevmeyecek misin?", şu çocuk da mı tatlı değil?" tarzında ısrarcı sorularla karşılaşır, kendinizi savunmak zorunda kalırsınız. evet, bazı insanlar çocuk sevmezler ve ileride çocuk sahibi olmamayı tercih edebilirler. n'olur salın artık şu çocuk sevmeyen insanları.

kendi çocuğu olana kadar herkes biraz uzak duruyor çocuklardan.*

la olum dolmuşta denk geliyorum. içim gidiyor sevmek için ama son zamanlarda olan durumlar nedeniyle anca uzaktan el sallayabiliyorum.

neyse ki arada yeğenlerim ziyarete geliyor da mıncıklıyorum kendilerini.

çocuk sevmem. sadece yeğenimi severim. çünkü o dünyadaki en güzel ve en tatlı bebek.

sevmemek değil de anlaşamamak diyelim. enerji meselesi. çocuklar benimle anlaşmak istemez ben de onlarla uğraşmak istemem.

sadece bazıları çok sevilesi oluyor. sırnaşıyorlar falan. bir onları severim. yoksa oturup bana baksın diye şebeklik yapamam.

p.s.: bu fikirlerim yeğenim olduğunda kesin olarak değişecektir.

3 sene önce çocuk nefretimi bu başlıkta dile getirmişim. hayat ise beni çocuk hemşiresi yaptı.
arkadaşlar büyük konuşmayın veya bir şeyden nefret etmeyin, gelip sizi buluyor. hatta sevmek zorunda bile kalabiliyorsunuz.

milletin çocuklarıyla uğraşmaktan artık sevmiyorum. kendi yavruma enerjim kalmadı.

(bkz: mesleki deformasyon)

daha önce bu konuda yazdım diye hatırlıyorum ama başka başlığa yazdım herhalde. belki de, radyoda söylendim hafızam iyi değil uzun süredir.

neyse, konuya dönelim. ben sevmiyorum. sebeplerim var, anlatıyorum. çocuk dediğin de bir insan evladı, bir karakteri var. hiçbir çocuğu sadece çocuk olduğu için sevmedim. kendini bilmeye başlar, iletişim kurulabilecek seviyeye gelir, iletişim kurmaktan keyif alırsam sevebiliri. diğer bütün insanlarla olduğu gibi. çocuk olmak size dokunulmazlık getirmiyor bende. özünde insan olması lazım.*

karşı binada var üç beş tane öğlen saatleri gibi başlıyorlar iyi bi günse tabi değilse çok daha erken gece saat on bire kadar susmuyorlar bi ara anneleri balkondan bağırıyor sessiz olun diye daha fazla gürültü çıkartıyor. yakınım olmadıkları sürece sevmiyorum özellikle bağıran ağlayan çocukları.

hocam şimdi çocuk var, çocuk var. gürültücü, şımarık bir çocuğu sırf çocuk diye niye seveyim ki?

ha olur şöyle sessiz, sakin, efendi çocuk severim.
istediğini yaptırmak için zırlayan, ana babasına da çevreye de rahatsızlık veren çocuğu dünyanın en tatlı çocuğu da olsa sevmem.

öyle yani.