çocuk yapacaklara tavsiyeler

yapmamaları

korana var korana ara verin yapmayın .

yapmayın,korunun. yoksa sonrası tüm evren ve sizin için pişmanlık.
hem nesli tükenmemrsi gereken nice canlı yanında bizim hâlâ ürüyor olmamız haksızlık.
yok ille de yapacaksanız belli başlı testler yapılıyor olsun ve geçerlilik sağladıktan sonra napıyorsanız yapın.

bı on yıl daha bekleyin.

yapmak en kolayı, mesele ondan sonrası.

çocuk yapmak için psikolojik ve maddi yeterliliğe sahip olup olmadığınızı sorgulayın.
asgari ücretle zar zor geçinen insanlar 'çocuk rızkıyla gelir' inanışıyla bir düzine çocuk yapıyor; sonra o çocuklar sefalet içinde hayat mücadelesi veriyor.
diğer yandan türlü psikolojik sorunları olan, asla sorumluluk sahibi olamayacak insanlar ebeveyn oluyor ve sonucunda; huzursuz bir aile ortamında büyüyen, travmalarla dolu bir geçmişe sahip olacak yeni bireylerin yetişmesine sebep oluyorlar.
bunlara sebep olmamak için; önce kendinize çeki düzen verin, sonra çocuk yapın. baktınız olmuyor yapmayın çocuk falan karartmayın kimsenin hayatını.

ilk önce anne ve baba olmaya hazır olduğunuzu ve bunun için uygun imkanları sağlayabilecek misiniz diye düşünmelisiniz. çünkü çocuk rızkı ile gelir büyük bir yalan. sağlınızı ve yaşamınızı düzenli hale getirmeniz gerekir. sağlıklı bebek dünyaya getirmek için ise anne ve baba adaylarının öncelikle gen testi yaptırmaları gerektiğini düşünüyorum. yaşadığımız dünyaya bir canlı getirmek büyük bir risk aslında.

onun güvenliği ile özgürlüğü arasındaki ince ayarı kurmalısınız.

eğer bir insan gibi yetiştirebilcekseniz yapın.
onun bir mal ya da bir eşya gibi değil de bir birey olarak davranabilecekseniz yapın.
ona hayat dersi adı altında deneyimlerinizden bahsetmeyip daima yanına olacaksanız, aldığı her kararda yanında olacaksanız yapın.
nihayetinde bir ebeveyn olacaksınız ama bir evliliği kurtarmak ya da istenmeyen, aniden, yanlışlıkla olan bir çocuk olmasın.
unutmayın! bir rüzgarda döl israfı olarak çocuğunuzun gözlerinin içine bakacaksanız eğer kendiniz gelsin aklınıza, demek ki döllerin en büyük israfı sizsiniz ki bu zihniyettesiniz.
delirtmeyin insanı.!!

yapmayın. evlat edinin. insan hayatına dokunun kendi saltanatınızı sürdürmek yerine. ola ki yaptınız, o zaman artık sizin geleceğiniz çocuğunuzdur. mutlu edin, çok mutlu edin. bu hayatta her şey mutluluktur. o zaman o da sizi mutlu edecektir, bu samimiyetsiz bir tahsilat değil, paylaşım olacaktır. naçizane tavsiyemdir.

gerçekten bir çocuğu ne için istediklerine karar vermeliler. herkes yapıyor diye mi çocukları sevdikleri için mi aile ya da çevre baskı yüzünden miii??? ve bir çocuğa koşulsuz sevgi ve saygı verebilceklerinden eminler mi? bence her ebeveyn olma ihtimali olan birey bunları kendine bir sormalı.

sürekli sizi örnek alacağı için hareketlerinize, konuşmanıza ve kavgalarınıza dikkat edin.
psikoloji kitaplarını ebeveyn olmadan, çocuk yapmaya karar verdiğiniz zaman okumaya başlayabilirsiniz.
insan yetiştireceksiniz, bunun farkında olun.
bir kütüphaneniz olsun, çocuk belirli bir yaşa gelesiye kadar çift olarak okuma alışkanlığı kazanın. beraber kitap okuyacağınız zaman yapın. çocuk sürekli size kitap okurken görür ise kitap okur.
eğitici kitapları okutmaya dikkat edin.
okudukça sorgulama yetisi artacağı için kişiliğini oturtacak sorular soracak. dikkatlice cevap verin. küçük yaşlarda çocuğun önünde tartışmayın.
çok kolay, eğitim ebeveyn de başlar unutmayın.
çocuk okuma alışkanlığı kazandığı zaman ise kendi kendini eğitmeye başlamış olacak.

çocuk yapmadan evvel girip bir okuyayım dediğim başlık.

en nefret ettiğiniz insanı düşünün. ve çocuğunuzun, büyüdüğünde o kişi olacağını. çocuk yerine mozaik pasta yapmayı deneyin. bu da kafa dağıtır. masrafı daha azdır.

çocuk insanoğluna verilmiş en kıymetli hazinedir. bu hazineye gözünüz gibi bakip, onu sevgi,adalet,özgüven dolu bir ortamda büyüyecekseniz 1 değil 10 çocuk yapın. ama maddi manevi ezik bir ortamda,bilinçsiz ve hoyrat bir çocuk büyüyecekseniz lütfen hiç kalkışmayın. dünyayı doğru büyütülmüş insanlar kurtaracak.

çocuğunuz, projeniz ya da anneniz ve babanızdan göremediğiniz ilginin kaynağı değildir. bir hayat getiriyorsunuz dünyaya bir can, sizden ayrı olan. lütfen o hayatı her hali ile kabul edecekseniz getirin dünyaya.

ağladığında yanında olamayacaksanız, uyutmayacak, emzirmeyecekseniz*, iyi bir eğitim almasını sağlayamayacaksanız, her türlü sorununda en azından yanında olmaya çalışmayacaksanız çocuk dünyaya getirmeyin.
çocuk doğurup bir kaç aylıkken yatılı bakıcılara emanet edip uzaktan izleyen o kadar fazla ebeveyn var ki, ve hatta gaza gelip çocuk bakmak çok kolaymış diye ikinciyi, üçüncüyü yapan / bir de *etrafa tavsiyelerde bulunan, ve arada komşu teyze /amca gibi biraz ilgi göstermeyi annelik/ babalık zanneden..
ilk üç yıl anne- çocuk arasındaki bağın temeli, bilinçaltının %80’i oluşuyor. ileride yukarıda tarif etmeye çalıştığım şekilde kucağınıza dahi almadan büyüttüğünüz çocuklarınızı tanıyamazsanız şaşırmayın.

önce kendinizi eğitin nasıl bir anne baba olacağınızı tartışın. çünkü dünya ya yeni bir siz gelecek. sizin gelişmiş versiyonunuz olmalı.

çocuğu olmayanın veremeyeceği tavsiye.

kadınlar toplumu doğururlar.geleneksel düşünce yapısının içinde yetişmiş her birey dışsal farklı farklı sebeplerden ötürü bir kere bile oturup düşünmeden bunu görev etiketi altında yapmak ister.şu anki toplumun anne baba profillerine bir baksanıza. önceki problemli nesilin yetiştirdiği problemli ebeveynler. ve bu döngü kırılmadan sürmeye hala devam ediyor.herkes önce bir çocuk sahibi olma zorunluluğu olmadığını sakince bir anlamakla başlayabilse keşke.bunlarla ilgili eğitimler seminerler verilse... adamın kendine zar zor yetecek parası varken 10 tane çocuk dünyaya getiriyor. kimse kusura bakmasın ama bu o çocukları bile bile korkunç bir yaşamın içine atmaktır. daha doğmadan kendi katilliğini ilan etmektir.parasızlığın neden olacağı binbir türlü hem fiziksel hem de sosyal problemlere gebe kalmaktır. bu çocuklar içinde yaşadıkları bu koşullarda ve zaten hali hazırda mental olarak iyi durumda olmayan bu ebeveyn profillerinin yetiştirme tarzlarına bağlı olarak farklı farklı psikolojik rahatsızlıklar yaşıyorlar ve bunu bizim toplumumuz içinde yaşıyorlar. her allahın günü haberlerde izlenilen o olaylar uzağımızda değil.bu toplumun içinde yaşanıyor. her gün! tüm bu problemlerden bağımsız olarak da diger bir düşüncem ise yaşam kendi bireyselliğine setler çekerek kalan zamanını bir başka yaşama adamak için gerçekten çok ama çok kısa. özellikle böylesine ateşi sönmeyen bir dünyada gelecekte yaşayacağı acılar hesaba katıldığında .