birkaç denemem oldu ama öldürmeyen allah öldürmüyor işte. fakat birkaç denemede başaramadıktan sonra sanırım artık denersem yapabilirim... zira nasıl kısmını öğrenmiş olduk yapamaya yapamaya.

2022 nin sonunda galiba başaracaktım. hatta sağa sola notlar bırakmaya başlamıştım benden sonrası için. notları bırakırken bir an notlarıma yazdığım ailemle alakalı şeyleri görünce yapamadım. zira ne anneme ne babama ne de kardeşime bunu yaşatmaya hakkım vardı. hele ki anneme...

2016 yılında iki taraftan olan kuzenimi kaybetmiştik kanserden(hem amca hem teyze oğlum. abim diyebilirim aslında.)

teyzem o günden beri asla unutamadı biricik oğlunu(abimi). hala konusu açıldığında gözleri doluyor. ilaçlar, ameliyatlar ya da başka şeyler hiçbirisi kar etmedi. evet hayatına devam ediyor ama ediyor işte.

bir an o notları bırakırken annem gözümün önüne geldi. evet her türk ailesinde standart olmak üzere o da oğluna fazlasıyla düşkün. tabii oğlu da ona. teyzemin kanserden kaybettiği oğlundan sonraki halini düşününce benim bunu ona yapmaya asla hakkım olmadığını düşündüm. evet hayatta muhakkak annemi üzmüşlüğüm çoktur ama böyle bir acıyı ona yaşatma ihtimali bile beni kahretti. he yarın yolda yürürken bir arabanın altında kalır ölürüm. o bambaşka bir ihtimal ve zor da olsa bunu kabullenebilir belki ama benim bu şekilde kendimi öldürmeme ömrü boyunca dayanamaz biliyorum bunu.

özetle sebep bu oldu. bundan sonrasında ise inancım geldi. bu kısım sadece teferruat.

ekşide yazdığım ilgili entry şurada dursun. belki niyet edenlere bir fikir verir.

devamını gör...

(5) (0)