değersiz hissetmek

en kıymet verdikleriniz tarafından böyle hissetmenize sebep olunduysa birkaç gün kendinizi sorgularsınız, üzülürsünüz.
ancak tüm sorgulamalarınız bittiğinde yapmanız gereken tek şey oradan uzaklaşmaktır. evet en kıymet verdiğiniz insandan bile uzaklaşmalısınız böyle bir durumda.
kapıdan çıktıktan sonra bir daha arkanıza bakmamanız da gerekir. bir kere bunu yaşatan hep yaşatacaktır size.
insanlar kolay kolay kendilerinden ve huylarından vazgeçmez çünkü. diyeceğim o ki siz de kendinizden vazgeçmeyin.
onun için değilse bile kendiniz için kıymetli olun, kırmalarına izin vermeyin.

kişinin kendi hakkında duyduğu memnuniyetsizlik. bunun temel sebebi etrafınızda sizi sürekli aşağılayan, hor gören, fikirlerinize ve davranışlarınıza saygı göstermeyen insanların varlığıdır. kısacası sorun değersiz hissedende değil, ona kendini değersiz hissettirenlerdedir.
bu hayatta kendi yaşamınız içinde en değerli varlık yine kendinizsiniz. yani hiçbir insan özünde değersiz değildir.
siz, hepiniz aslında çok değerlisiniz sadece farkında değilsiniz. aynaya bakın ve kendinizle barışın, sevin o gördüğünüz yansımanızın aslını, sizi değersiz hissettiren ne varsa geride bırakın, bir nefes gibi uçup gitsin bütün olumsuzluklar ve yeni size merhaba diyerek yaşam yolculuğunuza devam edin.

hiç kimse sizin izniniz olmadan; size kendinizi değersiz hissettiremez... aldatanların aradığı kitle hep raiyye'dir. yani sürüdür. osmanlı imparatorluğunda halkın genel adı raiyyedir. yani çaban sürüsü. sakın davar olmayın ! sonra çok pişman olursunuz.

en kötü histir. köşeye bir yere itilmek gibi bir şeydir. ilk başta şımarıklık mı dersiniz ama sonunda taş yutmuş gibi olur insan. genelde insanları kırmaktan korkanların başına gelir boyle seyler. hep kendilerini kırarlar çünkü. ama hayat kısa, unutmamak gerekir.

kendini sevmedigin zaman en ufak bir uzuntude kendine yaptigin eziyetin haddi hesabi yok, “sen kimsin bunlari hakedicen, mutlu mu olucan sandin, sana mi kaldi, yazik” gibi turlu turlu oyunlar oynuyor beyin. bazen zor biliyorum, çok zor ama birinin “seni seviyorum, benim icin cok degerlisin.” demesini beklememek gerekiyor. aynaya bakip “seni seviyorum, sen olmasaydin ben olamazdim, hatalar yapabiliriz, düşebiliriz ancak daima yerden biz kalkariz.” dememiz gerekiyor. siz kendinizi sevince karşınızdakine bok yemek düşüyor, degersiz hissetme sorunu yasayan insanin yarasina tuz basarak onu daha fazla yaralayan herkese her seye hadi yallah diyorum.

normal bir durumdur. hiç birimiz değerli ve özel değiliz. çünkü insan nüfusu 8 milyar olmak üzere..

bir kere biri tarafından hissettikten sonra değer veren birisi olsa da şüpheyle yaklaştıran durum.

uzun zamandır hissettiğim bir his. veriyorsanız hissettirin.

çok uzun zamandır yaşadığım durumdur. kiminle konuşsam aynı. insan hayattan bıkıyor.

kimse tarafından sevilmeyeceğine, beğenilmeyeceğine dair ikna edilmiş/olmuşluk hali. ardından kendine acıma gelir ki en kötüsüdür. her şeyden suçluluk duyar, kendine saygı duymaz, hiç bir şeyi kendine yakıştırmazsın. iyi bilirim. başka şeylerle birlikte bir kaç yıl içinde yuvarlanmıştım.

porselen bir kupa kadar değerimin olmadığını hissettiğim zamanlardayım. keşke daha değerli hissedebilseydim. galiba bana bunu hissettiren insanlarla iletişime son vermeliyim.

bazı hususların sizin için büyük, insanlık için küçük olabilmesi; seçimlerinizin, kararlarınızın küçümsenmesi, görmezden gelinmeniz, unutulmanız, akıllardan çıkmanız şeklinde kendini gösterir. "buna mı kırıldın cidden?" evet, tam da ona kırıldım.

kimsenin sizi üzmesine izin vermeyin arkadaşlar. şu ya da bu nedenden, biriciksiniz lan sevin kendinizi.

uzun süredir bir değer üretemedigim ve para kazanamadığım için hissettigim durumdur. en önemli sebeplerinden biri de kararsızlığım. ayrıca çabuk gaza gelip çabuk hevesi kırılan biri olarak bir şeyde sabredip yoğunlaşamıyorum

gerçekliktir.
romantik şekillerde yok değerlisin güzelsin her insan bir dünya vs gibi söylemlerin dışında. overpopulated bir türdür insan. biyolojik olarak hiçbir öneme sahip değiliz. hiçbir etkimiz olmaz ölürsek. hatta toplu ölümlerde dünyada yaptığımız etki azalacağı için doğanın kendini yenilediğini söylerler... toplumsal olarak da çevremizdeki 3-5 insanın hayatında yerimiz var ki onlar bile zamanla unutur mesela yok olup gitsek ki bu zaten doğa gereği öyle olmalıdır. pek de mühim olmayan bu varoluş şeklimize fazladan bir beklenti yükleyerek kendimizi hayal kırıklığına uğratmamak lazım.
bir de güzelli bir cümle geldi aklıma. seni tanıyan son kişi de öldüğünde hiç varolmamış olacaksın.

değer ve değersizlik hissi bizimle alakalıdır aslında. annenizin karnında büyümeye başladığınız andan itibaren yaşanan her şey değersizlik inancımızı besler. ve bunlar bize istemediğimiz kadar done sunar kendimizi değersiz görmemiz için. en nihayetinde çözüm yine bizde saklı.

1) bunu çözmeyi gerçekten istemek.(çünkü bazen bu his insanı farklı bir mazoşizme sürüklüyor ve bundan bahsetmek bu şekilde dramatik davranışlara girmek bir döngüye dönüşüyor.)

2) ihtiyacımız olan tek ama gerçekten tek değerin kendimize verdiğimiz değer olduğunu farketmek. ve tabii ki kendimize değer vermek. (farketmek yetmez çünkü.)

biz yaptığı fedakarlıklarla varolan bir toplumuz. bu düsturla yetişiyoruz. halbuki sağa sola yapılan bu gereksiz fedakarlıklar sadece bizi değersizleştiriyor ve bizi kendimizden uzaklaştırıyor. bir bakıyoruz bizden geriye ne kalmış ki. sonra dönüp fedakarlıklarımızın hesabını sorduğumuzda şöyle bir cevap almak işten bile değil: “iyi de ben senden bunu yapmanı istemedim ki.” ya da “ben senin de istediğinin bu olduğunu zannediyordum.”

garip bir toplumuz. komün yaşamı damarlarımızda. avrupa bu yüzden bu kadar ilginç bizim için. bireysellik karşısında şaşıp kalıyoruz.

kitap tavsiye etmeyeceğim. okudum ve bir işe yaramadı. sen farketmeden “ben artık böyle biri olmak istemiyorum.” demeden hiçbir şey değişmeyecek.

söyleyeceğim şu: insanların sana verdiği değer de senin kendine verdiğin değerle şekillenecek.

birkaç gün önce karşıma çıkan şu cümleyi de paylaşmak isterim. mutluluğun değerle bir alakası var çünkü.

“bir sabah uyanacaksın ve sana lazım olan mutluluğun şehirlerle, hayalini kurduğun işle, okulla, rüyalarına giren o aşkla ilgili değil, içinin iklimiyle ilgili olduğunu farkedeceksin. “

bu değersizlik aileden gelen bir değersizlikse iki kat üzülüyor insan. diğer insanların değersiz hissettirmesi tecrübe aileninki ise yara olarak kalıyor.

sen kendini degerli, onemli ve biricik gordukten sonra disaridan gelen hicbir degersizlik hissi kalici ya da yikici olamaz sanirim

kendinizi değersiz hissettiren insanlardan emin adımlarla uzaklaşın, kendinize dönün, spor yapın, sağlıklı beslenin... kimse sizden önemli ve değerli değil. *

arkadaşlar bakın ben kendimi seviyorum iyi geçiniyorum kimseye ihtiyacım yok tripleri zamansal zaman zaman olan bir ruh halidir. ama yok kendinize iyi bakın iyi davranın yemez. biz sosyal varlıklarız. yalnızlık bizi bozar. iyi bir durum değildir. zorunlu yalnızlığımızda psikolojimizi dengede tutmak güç. bari sizler yapmayın. gerçekten karşı tarafta sizinle aynı durumda kalkıp zengin işi yok bahçede yoga yok zihin egzersizi falan demeyin az biraz sosyal olun. yapıyoruz zaten onları. abdülhamit yalnızlığında şu türkiye lütfen konuşun arkadaş olun rica ediyorum. ortalıkta beni neden sevmiyorsunuz ben neden yalnızım da herkes geziyor kim lan bunlar diye dolaşan nice insanlar dolu.