değersiz hissetmek

kendi değer yargılarına göre otantik bir biçimde hissediliyorsa değiştirilebilecek bir şey. zaten sadece o zaman önemli. ancak başkalarının düşüncelerine değer yargılarına göre değersiz hissediliyorsa ya da başkaları kişiyi değersiz hissettiriyorsa orada bir problem var demektir. burada kişi başkaraının değer yargılarından başkalarının değerlendirmesinden vazgeçip kendisini kendi değerlendirmelidir. elalem ne der diye yaşandığında ya da toplumun normlarına göre değerlendirme yapıldığında değersiz hissetmek kaçınılmazdır. ancak bu kişinin değersiz olduğunu göstermez. bu algıyı değiştirmek lazım işte. önce sen kendine soracaksın değerli olmak ne demektir. ve bunu yaparken fenomenolojik bir düşünceyle yapacaksın. yani toplumu, kuralları, ahlaki değerleri, genel geçer değerleri, din kurallarını parantezin dışına alıp, kendini kendi ölçütlerinde değerlendireceksin. ondan sonra bir daha düşün bakalım değerli misin değersiz misin? hatamız şu ki biz kendimize hep başkalarının gözünden bakıyoruz kendimizi başkalarının bakış açısına göre değerlendiriyoruz. oysa neden sen değersiz olasın? herkesin yaptığını yapmıyorsun diye? örneğin ben 37 yaşında bekar, çocuğu olmayan, evi arabası olmayan bir tipim diye toplumun gözünde değersiz eksik bir bireyim. o zaman kendimi değersiz mi hissedeyim? oysa kendi değer yargılarıma göre de çok değerli biriyim. yani bu değersiz hissetmek konusu değersiz hissetmek/hissettirilmek şeklinde ele alınması gereken bir konu bence. yine yeniden varoluşçuluğa gelip dayanıyor konu. kişi kendini var hissederse değerli de hissediyor. yani bu dünyada var mısın, hayatın ne kadar anlamlı, ne için yaşıyorsun, toplum baskısını hissediyor musun, elalem ne der ne istiyora göre mi yaşıyorsun yoksa kendin için mi? ne kadar otantiksin? mevzu sürekli aynı yere geliyor.

okuldayken başa gelebilecek bir durum. ama öyle değilsiniz sadece öyle hissedebilirsiniz hele ki ilkokul ve ortaokul dönemlerinde.

kendimize biçtiğimiz değeri diğer insanların bize verdiği sevgiyle değil de kendi kendimize verdiğimiz sevgiyle ölçmemiz gerektiğini anlamamızı sağlar. başkaları cehennemdir falan işte. kendinizi sevin kendinizi. ben yoksam bu kızıl şaraplar falan yok.

bu açığı kapatmak için karşıdaki insandan medet ummak en büyük aptallıktır. isteyen istediğini diyebilir ama kendi değerinizi kendiniz belirlediğiniz zaman diğer insanların davranışları sizden hiçbir şey kaybettirmiyor.

bilimci insanların üfürdüğüne göre normal bir insan vücudunda 0,2mg altın bulunuyor. kendini değersiz hissedenlerde bu oran 0,01mg ve altında. doğrudan altın ile ilişkili.

bir de altın oran var. kafa ve bünye oranı 1.618 ise mükemmel bir fizik var demektir; altın gibi.

yine değersizlerde böyle bir oran yakında kıyıda uzakta bucakta dahi değilmiş. öyle diyola.

sanırım bu duruma güzel bir cümle eşilk ediyor. eden bulur. eskiden sabahlara kadar konuştuğum kişiler uzaklaşıyorsa benden , hataları ben yapmışsam, istemeden de olsa en doğrusu değilmidir böyle hissetmek. kalıcı yalnızlığmızda eklendi mi hah tas tamam.. muazzam şarkı sözleri de eklensin geceye. tamam işte. tek geldik,tek kaldık,tek gidicez.

ben gündüz yarasalarla sustum,
geceleri rüzgârlarla coştum,
en susuz çöllerde durdum.
dalgalar yalan söylemez, gecede korsan kokusu var.
çalıverecek gibi birisi kalbimi...

ilk kez aşık olduğum kişinin bana karşı olan davranışlarını yıllar sonra hatırlayıp analiz edebildikçe, o dönemlerde hissetmiş olmam gerektiğini ama aşkın kör gözü nedeniyle hissetmediğimi fark ettiğim duyguya ilişkin durum. meğerse ne değersizmişim onun için ama işte o zamanlar anlamamışım bunu.

sonrası mı? bir daha o duyguyu hissettirmeyecek insanlarla sevgili ya da arkadaş oldum hep.

yalnızlaştıkça hissettiğim durumdur. etrafımdan insanlar azaldıkça sanki değer veren de kalmıyor gibi hissediyorum. yalnızlık ile doğru orantılı olduğuna inanıyorum kendi adıma.

sanırıım bağırarak küfür etmem gereken konular var.

insanın kendisine saygısını yitirmesine sebep olan durumdur.

önemsizlik, değersiz etmenin kapısını açar.
ayrıca depresyon belirtisidir.*
terzi kendi sokugunu dikemez ama böyle insanlara rastladiginizda, hayatın olumlu yönlerini ona anlatın, bardağın dolu yönünü gösterin ve hayatın kısa olduğunu bu süreci hayata böyle umutsuz bakarak geçirmemesi gerektiğini söyleyin. bir nebze iyi gelecektir.

ne biçim arsızsam hissetmiyorum.

(bkz: aslan burcu)

bunu aşmak kolay. şöyle düşünün bağ kurarken,
iş yerinde çalışırken yakın bir arkadaşın olur. onla hayatını paylaşırsın ve o bi sebeple işten ayrılır. bi kaç gün gözlerin onu arar ve bi süre o hiç olmamıştı gibi hissetmeye başlarsın.

başka bir bakış açısı ise karşındaki insanın düşünce dünyasında ne kadar yer kapladığını anladığın andır. derdini anlattığında iç sesinin ona söylediği şeyler kadarsın. bu sekmez. çok insan diğeri için 24 saatlik bir günün 15 dakikalık kısmında bile yer almaz. hatta 15 çok oldu. bence 3 filan.

kimse sana karşı değildir. herkes kendinden yanadır. değersiz hissetme kendini başkası için zaten gerçekten çokta önemli değilsin. sen kendini önemse. başkası ne düşünürse düşünsün. evet klişe ama gerçek.

sana kendini özel ve değerli hissettiren birinin zamanla değersiz hissettirmeye evrilmesi çok mide krampları geçirtici bir durum.

yağmurdan sonraki toprak ve ezilmiş çimen kokusunu alıp derin bir huzura kavuşmuşken fırtınanın kopması ve nereye sığınacağım kaygısının verdiği rahatsızlık hissi gibi.

çok ince düşünüyorum sevdiğim insanlara karşı ve bana aynı şekilde yaklaşılmadığında değersiz hissediyorum. bencillik mi yapıyorum bilemiyorum herkesten aynı inceliği beklemem doğru değil elbette ama yine de düşünülmüş olmak istiyorum.

durduk yere insanlara iltifat etmeyi çok seviyorum, sırf laf olsun diye değil. öyle düşündüğüm için söylüyorum. ya da gülümsemeyi, nasılsın demeyi, günlerinin nasıl geçtiğini dinlemeyi.. bunları seviyorum ve herkes de yapabilir gibi geliyor. ama kimseden bu hareketleri göremiyorum. ben mi sorunluyum anlayamıyorum.

insanların bana değer verdiğini göstermesini beklemeyi bıraktım ben. birileri beni fark etsin, takdir etsin, yaptığım işin ya da sahip olduğum karakterin kıymetini bilsin diye beklemiyorum. çünkü anladım ki herkes kendi değerini kendisi belirliyor. ben kendime ne kadar değer veriyorsam, yaptığım işe ne kadar sahip çıkıyorsam ve kendim olarak ilerlemeyi inatla ne kadar sürdürebiliyorsam o zaman tamam diyorum, sen kendinden memnun musun? başka insanların dedikleri de umrum da olmuyor. zaten nasıl mutlu oluyorsam öyle çalışmaya başladığımdan beri daha huzurlu ve başarılıyım. yine de duymak istemiyor muyum bazen, evet istiyorum. biri de desin ki çok kıymetlisin, sen sen olduğun için çok değerlisin. ama demiyor bu yüzden ben diyorum kendime. iyi ki varım.

kendini genel olarak değersiz hissetmekten kaynaklı mı bu hissettiğim bilemiyorum ama şu an yaşattığı acizlik hissi. ülkede olanlardan, olabilecek olanların stresinden; kendi hayatımda olmuş olanlardan, olmakta olanlardan, olabilecek olanlardan -ki olacak mı belli bile değilken hala- midem bulanıyor artık.

değerli olup sevilmekten daha iyidir. birilerinin sevgisi ve değeri altında ezilmek daha büyük yük.

dünya üzerindeki herhangi bir varlığın hissetmemesi gerektiğine inandığım histir. hislerin en yaralayıcısıdır.

ne zaman böyle hissedersiniz tl yi düşünün sonra geçiyor.

değersiz olmak değildir. değer teorilerini inceledikten hemen sonra, bana kendimi değersiz hissettiren şeyler nelerdir sorusunu sorup cevapları aramaya başlayabilirsiniz.

hiçkimse kendi değerini durıupdururken oturup hesaplayamaz. insanlara kendilerini kimler, neden değersiz hissettirir?

en büyük korkum.

değersiz hissettiğim yer cenneti âla olsa siktiri basar kapıyı vurur çıkarım. bu durumla gurur da duymuyorum. demek ki birilerinin benimle ilgili duygu ve düşüncelerine bu kadar takılacak kadar obsessifim. ama olmuyor yapamıyorum. fiziki olarak midemde ağrı hissediyorum değersizlik hissiyle yüzleştiğimde.