demokrasinin en büyük kusuru

"demokrasinin en büyük kusuru istidat,zeka ve kalite yerine kalabalığı koymasıdır" der hüseyin nihal atsız. ben de katılırım. zira okuyup araştırmayan bir cahilin attığı oyla, araştırmalar yapıp düşünüp karar veren bir profesörün oyu eşittir.

bu sebeple türkiye'de siyasetçiler icraat yapmaya değil göz boyamaya çalışır.

üsttekinin aynısını yazıcam kusura bakmayın

herkesin oyunun aynı sayılması. bunu düşündükçe gerçekten delirmenin eşiğine geliyorum

insanları her anlamda eşit sayması, maddi ve manevi tüm değerler babında. evet, dağdaki çobanla, podyumdaki manken mevzuu akıllara gelen. kadın ikinci bir aydınlanma çağının neferi oldu şaka maka. aysun reyiz.

demokrasi kavramını incelemek başlı başına ağır ve zahmetli bir meseleyken, insanların kusur bulduğunu düşünmeleri anlamsızdır. aristo'dan derrida'ya kadar geniş bir felsefe birikimi gerektirir. bu nedenledir ki siyasilerin demokrasinin "kötü" olduğunu söylemeleri, aynı şekilde çeşitli yazarların da bunu desteklemeleri komediden öte bir şey ifade etmez. demokrasiyi hukuk felsefecileri tartışmalıdır, başkası değil.

“demokrasi, bir eğitim işidir. eğitimsiz kitlelerle demokrasiye geçilirse oligarşi olur. demagoglar türer. demagoglardan da diktatörler çıkar. demokrasi despotluğa dönüşür. demokrasinin esas prensibi, halkın hakimiyetidir. bu temin edilemezse demokrasi, otokrasiye dönüşebilir”

platon

olmayışı

%50,1'in %49,9'a üstün gelmesidir.

yöneticilerin her türlü kusurunun meşrulaştırılmış olması. çünkü sen oy verdin, sandıkla geldi, vatandaş istedi. ne kadar büyük bir lutuf değil mi?

demokrasi denilen şey küçük, eğitimli ve bilinçli topluluklar için güzel bir yönetim şeklidir. çok fazla nufus için sanıldığı kadar iyi bir şey değil. hatta kötü de denebilir.

zamanında linç yedi, şimdilerde haklıymış denmeye başlandı. işte ülkenin bu sözden beri 13 senede geldiği yer. değişen algılar. biraz geç kaldık ama hadi hayırlısı.

socrates her şeyi açıklamış

demokrasinin en büyük problemi büyük ve kalabalık devletlerle beraber temsili demokrasiye dönmüş olmasıdır. şehir devletleri bunun çözümü olabilir.

aptalların sırf bizden fazla oldukları için onların isteklerini yapması

kişinin seçilmek için kendini övmesi gerekmesi,

en iyi lider liderliğe talip olmayan, görevi aslında istemeyen kişilerden çıkar, ama şuan demokratik yönetilen herhangi bir ülkede böyle bir insanın yönetici olabilmesine ihtimal vermiyorum.

göreve talip olmamayı bıraktım talip olmanın bile bir adabı olur; piyasadaki siyasiler kendini övmede o kadar ileriye gidiyor ki, kendi ismine şarkılar çıkartıyor yetmiyor otobüsler kiralatıp halka işkence yapıyor. ben bunu evlenme programında karşısındakine kendisini anlatan insanlara benzetiyorum ikisi de son derece tiksinç.

ve evlenme programında karşısındaki insanı bir umut ve beklentiyle dinleyenler gibi meydanlarda ben çok zekiyim çok ahlaklıyım çok dindarım çok çokum diye bağıranlardan halkın bir şeyler beklemesi ise acı.

türkiye de kendisini sadece yazılı olarak yasalarda göstermesi ama fiilen uygulanıyor gibi sanılması.

demokrasinin kötü tarafı arka kapıdan dolanabiliyor olması.

hüloooğğğğğğ diyen bir vatandaş ile benim oyumun eşit sayılması.

demokrasiye inanan safları gördüğüm başlıktır.
hala verdikleri oyun sayıldığını düşünenler var

"sayısal çoğunluğa" dayanmasıdır. başlığa konu olan "kusur" da çok oy alınması neticesinde "benim dediğim olur/olacak" durumunu dayatmakla başlamaktadır ve buna "demokratik yönetim" değil, "demokratik zorbalık" dendiğinin farkında olunmaması ile süreç devam etmektedir. görünüşte "çoğunluk ilkesi" ve "bireysel haklar ile azınlık haklarının korunması" birbirine aykırı gibi durabilir. ancak gerçekte bu ilkeler demokratik yönetimle kastettiğimiz şeyi ayakta tutan iki temel taştır.

(1) çoğunluk ilkesi bir çeşit baskı aracı değil hükümeti organize etme ve kamusal meselelerle ilgili karar verme yöntemidir. kendi kendini atamış bir grubun diğerlerine baskı uygulamaya hakkı olmadığı gibi, demokratik bir sistemde bile çoğunluk, azınlıkların ve bireylerin temel hak ve özgürlüklerini göz ardı edemez.

(2) ister etnik köken, dini inanç, coğrafi konum, gelir düzeyi, isterse daha basit bir şekilde seçimleri veya siyasi münazarayı kaybedenler olsun azınlıklar hiçbir hükümetin ve çoğunluğun (seçilmiş ya da seçilmemiş) kaldıramayacağı temel insan haklarından yararlanır.

(3) azınlıklar, haklarının ve kimliklerinin korunması konusunda devlete güvenme ihtiyacı duyar. bu tür gruplar bu ihtiyaçları karşılandıktan sonra ülkelerinin demokratik kuruluşlarına katılabilir ve katkıda bulunabilir.

(4) demokratik bir yönetimin koruması gereken temel insan haklar arasında ifade ve konuşma özgürlüğü, din ve inanç özgürlüğü, yasal haklar ve kanun önünde eşitlik, organize olma, konuşma yapma, muhalif olma ve toplumsal hayatın her kesiminde yer alma özgürlüğü bulunur.

(5) demokratik yönetimler kültürel kimliği, sosyal uygulamaları, kişisel vicdanı ve dini eylemleri desteklemek için azınlık haklarını korumanın başlıca görevlerinden biri olduğunun bilincindedir.

(6) çoğunluğun yadırgadığı yabancı etnik ve kültürel grupların kabul edilmesi herhangi bir demokratik yönetimin karşılaşabileceği en büyük zorluklardan biridir. ancak demokratik yönetimler çeşitliliğin sahip olunabilecek en büyük varlık olduğunun bilincindedir. demokratik sistemler kimlik, kültür ve değer bazındaki bu farklılıkları tehdit yerine toplumu güçlendiren ve zenginleştiren birer unsur olarak görür.

(7) azınlık gruplarının görüş ve değer farklılıklarının nasıl çözüleceğinin tek bir cevabı olamaz. toplumların sadece demokratik sürecin sağladığı hoşgörü, tartışma ve uzlaşma isteği aracılığıyla çoğunluk ilkesini ve azınlık haklarını iki temel taş olarak benimseyerek anlaşmaya varabileceği aşikârdır.

not: yukarıdaki maddelerde geçen "azınlık" kelimesi, lozan anlaşmasında bahsi geçen dini azınlığa değil, demokratik seçimler sonucunda çoğunluk oylarını alan iktidara oy vermemiş/sayısal üstünlüğü sağlayamamış 'azınlığa' gönderme yapar.

yeterince demokratik olmaması.

yaklaşık 600 yıl hanedan tarafından yönetilmiş topraklarda denenmeye çalışılması. sen "beyler! yarın cumhuriyeti ilan ediyoruz" dersin, halk tabanı yine ilk fırsatta alışık olduğu tek adam iktidarına döner. olmayınca olmaz işte.