depresyonun size söylediği

mutluluğu çok da fazla haketmediğim.

bulunduğum yerden ve çevremdeki insanlardan uzaklaşmam gerektiği.

depresyon konuşuyor olsaydı hiçbirimiz depresyonda olmazdık, diyebileceğim başlık.

"kimse seni sevmiyor, çünkü çirkinsin, sıkıcısın, sohbetin sarmıyor, beceriksizsin, aptalsın, kararsızsın, güçsüzsün. sen sevgiyi haketmiyorsun, sana gülmek değil ölmek yakışır."
diyor depresyonum bana :')

sık kafana eşşek benimle uğraşılır mı diyor.
popom yemiyor tabii.

herhangi bir teşhis koyulmadı ama bu iki yıldır yaşadığım depresyon ise iyiye güzele layık olmadığımı söylüyor.

çok şey söyler, öyle derin derin konuşurum içimden.
yapayalnızım, kimsem yok, hayat boş, ben niye varım gibi varoluşsal sancılar başlar içimde.
kendime karşı çok acımasızlaşırım.
kendimi sevilmeye, konuşulmaya, bakılmaya değmeyecekmişim gibi değersizleştiririm.
içinde bulunduğum an, yanında olduğum insanlar anlamsızlaşır.
buraya ait değilim, bu hayata ait değilim duygusu gelip göğsüme oturur.
bazen ölsem ne olur, ne değişir diye düşünürüm.
intihar senaryoları aklıma gelir kendimi nasıl öldürürsem sonuca ulaşırım planı yaparım.
henüz bu aşamadan ileri gidemedim.
bu aşamaya gelince seratonin iyi geliyor. yoksa depresyon bataklık gibi beni içine çekiyor.
aslında kendince bir cazibesi var. insan kendine eziyet etmeyi seviyorsa depresyondan da ilginç bir keyif alıyor galiba.
yoksa dönüp dolaşıp yine bu bataklığa girmezdik. bok gibi hayatlara enteresan bir tat katıyor galiba.

hiçbir şeye değmediğimi söylüyor.

depresyonum bile depresyonda. morali yok kaç gündür konuşası da yok galiba.

sürekli olarak içinize kapanmanızı, kimseyle konuşmamayı, sevgiden yoksun kalmayı ya da olmayı, dışarı çıkıp bir yerlere gitmemeyi vs. şeklinde uzayan bir listedir.

kardeşim şöyle ucuz şarap ve kırmızı tuborg olsa da içsek be.alttan da canımızı yakacak müzikler açarız. efsane plan değil mi ama güzel kardeşim?* hadi bi koşu git de tekeller kapanmadan al bizim emanetleri.

(bkz: alkolü çok severdi rahmetli)

yarın bi psikiyatriste görün sen.