didem madak

ama yazgısını yaldızlı çokomel kağıtları gibi,
tırnaklarıyla düzeltemiyor insan.
yıllarca biriktirdim
rengarenk çokomel kağıtlarını kitap aralarında.
aşık olduğumda,
çikolata kokardı kırmızı yazgım.
hayatıma hayat diyemem artık.
sarı yazgım her sonbahar onu
biraz daha fazla, ömür yaptı.
maviye de, yeşile de dili dönmez ömrümün artık.

susamlı ve yoksul şiirler yazacağım.
bazen pencereden baktığımda
elma şekerleri asmışlar sanıyorum ağaçlara.
ama saat beş buçuk olduğunda
vallahi kalbimin yerinde hep bir elma şekeri vardır.
sevinçli bir kalp, sevinçli bir çocuğa benzer ışıl:
koşmak ister,
salıncağa binmek ister ...
şubatta falan dağ laleleri çıkıyor ya
alıp ıslıyorum koca bir kaseye.
bazen yağmura bağırıyorum:
bas ulan! bas evimi basacaksan!
yaşım yirmi altı oldu bu sene.
duvar döküldü rutubetten
beton gri bir kabak gibi ortaya çıktı.
bazen gecenin ortasında yağda yumurta pişiriyorum.
dünyanın en ıssız cızırtıları bunlar ışıl,
duyuyor musun?
hayatı seviyorum yine de.
ı̇stersen iki kalp çizer altını da imzalarım.

ve etimoloji eti'lerden kalma bir zaman birimiydi yanılmıyorsam.

ve yanılmıyorsam yalnız insanların,
kahvaltı edip ağladıkları pazar sabahları yokmuş o zaman.
mesela o zamanlar mutsuz olduğunda insanlar, yok olurmuş bazı dakikalar.

gülümsedim o sıra, bazen sevinirim, sevinmek nedense hep yedi yaşında ve ah .. dedim sonra, ah!

yıl 2000
tekke ve zaviyeleri kapatıldı kalbimin
tombul güvercinler dolaşırdı kiremit çatısında
bulutlar akardi paçalarından, uğuldarlardı.
kuşların şarkılarından anlarım. kimse hayra yormaz beni
kuşbaz ve uçmaya meraklı,
ütüsüz giyerim karabasanlarımı
sakarım, sık sık çarpar deviririm yazgımı
ı̇çimdeki suyu döktükten sonra işte, ondan sonra
şikayetim yok, rahatım.

ama yazgısını yaldızlı çokomel kağıtları gibi tırnaklarıyla düzeltemiyor insan.

sevinmek nedense hep yedi yaşında

şimdiden bir hatırasın
bulutsa, tozsa, uçarsa
bütün (aşklar) paranteze alınsın
rüzgar çanısın, rüzgârın diline dolanırsın
ne bir şarkısın,
ne de dillerde nağme adın
artık bazı şarkılar kadar yarılısın

günler izmarit diplerinde biriksin
o zaman mutlaka bir trenle gelirsin
köpüklerdensin, mavisin, sakinsin
istesen suyun tenine bitişirsin
ellerimi bıraktım, artık buna sana yazsın
içimde iki yaşlı balık varsa,
içimde biri pulsuz, iki balık varsa
biri senden, gelirsen ve yok edersen
bunu yazmak istiyorum sana
sonra postalamak istiyorum
pulsuz bir zarfla
hiçbir mektup artık ikna etmiyor beni hayata

bu kırmızı oyalarla saçlarımda
beyaz bir tülbent gibi kalırsam
tenimde, süzemediğim tortularla
gün olur sararırsa sayfalarda
bıraktım ellerimi, sana bunu yazsın
şimdiden bir hatırlasın

kırık kalplerle süslü bir sayfaysan
camsan, saydamsan, beni kırarsan
simlerimle sevişirim seninle
o süslü sayfaların üzerinde
içimde mutlu iki yıl varsa,
içimde biri simli iki kadın varsa
sen, gelirsen ve yok edersen
bunu yazmak istiyorum sana
sonra postalamak istiyorum
simli bir yılbaşı kartıyla
hiçbir mektup artık beni ikna etmiyor hayata
..."

kırmızı günleriyim ben takvimlerin
okullar tatil oluyor ben söz konusu olduğumda.
şeker istemeye geliyor çocuklar.
oyun oynuyoruz,
sağlam bir halatla çekiyorum acıyı kendime doğru.
siyah iş günleri müdahale ediyor hayatıma.
mor bir köşe yastığı gibi isyankar oturmak istiyorum,
ben oysa divanın en ucunda.
çorba pişirmek istiyorum,
sonra kalkıp ekmek kızartmak,
bıçağın ucuyla kazımak aşkı fazla kızardığında.
söyleyin ateşe,
ruhunu üflemesin benden gayrısına.
çiçek silindi bu sabah ellerimi yıkadığımda
“ellerim bomboş...”

“pollyanna,
sana göre insan
profiterol yer gibi yaşamalı
bir çamur deryasının içinde
küçük beyaz mutluluk topları yakalamalı.
bense vücuduma şiirler saplıyorum durmadan
sen de bilirsin ya allah
dayanabileceği kadar acı verirmiş insana.”
didem madak

sevinmek nedense hep 7 yaşında.