didem madak

tüm kitaplarını satın aldığım tek yazar / şair / kadın / insan.

bir de meşhur bir fotoğrafı vardır ya, o fotoğraftaki kadının bakışlarına aşığım ben, ilk gördüğüm andan beri.
ne çok şey anlatan ama hiç duyulmamış bakışlar. insana cümle kurmayı unutturan satırları var, yumuşak ve masalsı dokunan, sonra çok kızgın bakan cümleler.

mahallendeyiz biz hâlâ, geleceğiz ama arkandan merak etme olur mu?

"ah hemşerim, ah maviş, ah kadın."

https://i.ibb.co/5kmv1ps/ımg-20210415-032940.jpg

depresyona sokar sokar çıkarır haberin bile olmaz. müthiş.

"yapıştırsam da parçalarını hayatımın,
su sızıyordu çatlaklarından."

bir füsun'un kızı, bir füsun'un annesidir didem madak. annesizlikte şair, annelikte de emekli olmuştur. kızı füsun doğduktan sonra çok şiir yazamamıştır. annesizliğin yaralarını annelikte mi kapadı bilinmez ama o son şiirini de (bkz: 128 dikişli şiir) yine annesine anlatmıştır, füsun'u füsun'a anlatmıştır:

“füsunun yeşil ela gözleri var
ve pembe plastik fincanı ile kahve getirişi var
ve bana anne deyişi var
benim pembe fincandan pembe kahve içişim var
bu kahveleri seviyorum ahbap
içimi pembe bulutlar kaplıyor
şekerli ve tatlı bir biçimde havalanıyorum”

kızlar annelerinin kaderini yaşarmış ya hani o da öyle yaşadı; annesiz kaldı, bir başkasını da annesiz bıraktı. erken vedasından geriye de üç tane müthiş kitap kaldı.

"siz aşktan ne anlarsınız bayım" otobiyografik izler taşıyan şiirinin sahibi eşsiz kadın şair.

has şair

*

şair olmaktan ziyade bizzat şiirin kendisidir. kıymeti öldükten sonra anlaşılagelenlerdendir.

bir zamanlar kendimi
bulunmaz hint kumaşı sanmıştım.
kaç metredir benim yokluğum?
benden daha çok var sanmıştım.
benim yokluğumdan dünyaya
bir elbise çıkar sanmıştım.
dünyanın çıplaklığına bakmaya utanmadan
sonunda ben de alıştım.
ah...dedim sonra,
ah!

bu gidişler bayım, sizi şiir beni şair yapacak...
( yalnış hatırlıyorsam affola..)

ne bileyim füsun.
şimdi aramıza duvar örsen,
yine kalkıp senin sevdiğin renge boyarım.

didem madak

bir yığın insan tanıdım. ama hep yalnızdım.*

çiçekli şiirler yazmama kızıyorsunuz bayım
bilmiyorsunuz. darmadağın gövdemi
çiçekli perdelerin arkasında saklıyorum.
karanlıkta oturuyorum. ışıkları yakmıyorum.
çalar saat zembereği boşalana kadar çalıyor
acı veren bir sevişmeyi hatırlıyorum.
bir bıçağın gereksiz yere parlaması bu.

yıllardır kendini bulutlarda saklayan illegal bir yağmurum.

bir yağsam pahalıya malolacağım.
ben bir bodrum kat kızıyım bayım
yalnızlıktan başka imparator tanımaz bodrumum
bir süredir plastik vazolar gibi hiç kırılmıyorum
fakat korkuyorum. birazdan da
kırk üç numara ayakkabılarınızla
bahçede oynayan çocukların üstüne basacaksınız
bu iyi olmaz bayım!”

annesine çok düşkün olan hüznün şairidir.

kendisini ilk yazar arastırmalarımdan beri severim. annesi çok baska gelir bana hep. farklı gelir. seni seviyorum didem.

iki üç gün sonra dolar burası, ben şimdiden geldim.

bayramın ilk günü ve / veya arefe günü yapılan kabir ziyaretlerini de sevmem ben.
ama mezarlıkları çok severim didoş, içinde kimselerin olmadığı zamanlarda baş ucunda su olmayan, üstünde yabani otları misafir eden mezarları da en çok severim.

ya çok özür dilerim didoş, buraya yazarken türkçem otomatik olarak devriliyor benim, sen o kadar güzel ve ölü halde yazarken benim sağ ve bu kadar kötü yazmam belki gülümsetir ama seni.

nasılsın hemşerim?
biliyo musun ne oldu, sana tapan bir kadın girdi hayatıma, seni alıp okudu bana, seni alıp "en sevdiğim kısımdı" diye ulaştırdı bana, bi de burnu çok güzel bu kadının.

senden gelen bir hediye gibi, sen gibi, yarı kutsal ve tam dokunulmaz.. ikinize de baktım o yokken, çok baktım, yanyana koydum ikinizi de, dedim ya; ikizin gibi. çok yumuşak, çok kırgın, çok yakıp geçen, çok bana uzak, çok bana tuzak.

yalnız o biraz vefasız, bana bi bayram kahvesi bile yapmadı bak, oysa ben yaklaşık 20 gündür her kadehin veya şişenin dibinde ona baktım, selam çaktım, varlığına ve yokluğuna kurban olarak.

hemşerim, bişi rica edeceğim senden.

sen onu muhakkak görürsün, sokaklarınız bile aynı nerdeyse, lütfen ona "ölüm iki kişilikti hani?" der misin? adımı vermene bile gerek yok, anlayacaktır.

seni seviyorum didoş, iyi bayramlar ve gülümse bakiym?

"çok güzel bir kadın şair" tarzından bir tanımla başlamak, hem çok yapmacık, hem de ona karşı hislerimi tanımlamak için çok ama çok az, yetersiz kalıyor. birkaç şey var hayatımda, çok değer verdiğim ve beni ben yapan. onlarsız eksik olduğum. beni tanıyanlar için şöyle söyleyebilirim scorpions, fyodor mihayloviç dostoyevski ve virginia woolf'a hissettiklerimi hissediyorum ona karşı, belki de daha fazlası. aşk acısı çektim, ona koştum. hissedemedim, ona koştum. buluttan düştüm, ona koştum. canım acıdı, ona koştum. değer verdim, değer görmedim ona koştum. sevildim, ona koştum. çok sevdim yine ona koştum. ona koştum ben. ne yaparsam yapayım, hep yanımda oldu. ağlarken okudum, gülerken okudum. hiç kimsenin olmadığı kadar yakındaydı. ve hiç kimsenin düşünmediği kadar düşündü beni. çiçekli şiirler yazmak istedim, o zaten yazmıştı. ben de yazacağım dedim. yardım etti. onun gibi güçlü kadınlar, iyi ki varlar!

1970 yılında izmir'de doğuyor şairimiz (izmir'i sevmem için bir neden daha). anne ve babası öğretmen, bu yüzden de birkaç şehir gezerek geçiyor çocukluğu. sonra 12 eylül olayları sonrası babası uşak'a gönderiliyor. annesi, kardeşi ve o burdur'da kalıyor. o 13 yaşındayken, annesi beyin kanseri sebebiyle hayatını kaybediyor. babası tekrar evleniyor, bağlantıları yavaş yavaş kopuyor. ilkokulu uşak'ta okuyan güzel kadın, ortaokul ve liseyi izmir'de bitiriyor. üniversiteyi ilk kazanmasında okuyamadı, maddi sıkıntıları vardı ve çalışmak zorunda kaldı. daha sonra dokuz eylül üniversitesi hukuk fakültesini kazanıyor ve gitmeye başlıyor ama ilk yıldan sonra yine bırakıyor. 19 yaşında evleniyor, ve dört sene evli kalıyor. hukuk eğitimini tamamlıyor. stajyer iken ise şiir ile macerası başlıyor. 2002 yılından vefat ettiği 2011 yılına kadar ise istanbul'da yaşıyor. 2006 yılında ikinci defa evleniyor. bu evlilikten annesinin adını verdiği, füsun adında bir kızı oluyor. 2010 yılında ise kolon kanserine yakalanıyor ve 2011 yılında toprağa veriliyor. dilerim en huzurlu uyusun melek.

bence onun şiiri çok durudur. limon bahçeleri gibi. az biraz lavanta. aroma verecek kadar da çilek. herkesdeki kadar tuz ve pul biber. o hissettiklerini yazdı. kelimelerin ona verdiği hisler vardı. o da o kelimeleri kullandı. o yazarken düşünenlerden değil de, hissedenlerden. o yüzden benim gibi hissedenlere dokundu.

grapon kağıtları, ah'lar ağacı ve pulbiber mahallesi adlı üç tane şiir kitabı vardır, aşağıya da başlıca sevdiğim şiirlerini bırakmak istiyorum:

çiçekli şiirler yazmak istiyorum bayım
siz aşktan n'anlarsınız bayım
iris'in ölümü
ah'lar ağacı
annemle ilgili şeyler
bıktığım şeyler ve yeşil fanila
çalıkuşu'nun z raporu
kedilerin alışkanlıkları
pollyanna'ya mektuplar
pollyanna'ya son mektup
paragraf başı
kurbati

/ limon ağaçlarından bahsetmek istiyorum son bir kez daha
beni masalların ortasında bırakıp giden ruhuma. /

günaydın didoş,
geçen gün yine uğramıştım sana, o zaman çok daha fazla umudum vardı limon ağaçlarına ve tam otomatik kahve makinelerine. hâlâ da var gerçi ama? ne biliym ya işte, sen anla benim adını yazamadıklarımı, sen söyle her sabaha onunla ve onsuz uyanmanın küfrünün ne kadar zor olduğunu.

ha bi de didoş ;

mutsuza kimse bakmıyor..

gelirim ben sonra tekrar, şimdi çok canım sıkılıyor ve benim canım o şımarık sarı kediden bin kat daha etkili bu günlerde.

bugün o gün, gittiğin gün..
ayak ucuna değil, can ucuna ;

bazı insanlar vardır ki ben ölümsüz olduklarını düşünürüm ve hissederim onları zaman zaman. bazen bir kelebeğin kanadında, bazen de ince bir rüzgâr uğultusunda gülümserler bana. didem madak da ölümsüz bir kadındır. bugün 10 yıl olmuş başka bir mümkünden bizlere gülümseyeli.* ara ara ses veriyor, kitaplarımın arasından pembe bir çokomel kağıdı uzatıyor. " bunu ne zaman koydum acaba? " diye düşünmeye başladığımda kapı eşiğinden tatlı tatlı bakıyor.* çocukken de muziplikler yaparmış. mektup yazıp insanlara, kapı altlarından atarmış. şimdi de bana, hasret kokulu çokomel kağıtları bırakıyor.
çok şey ifade ediyor benim için. neredeyse bir yıl beraber yaşadık.* kuzenim, lisans bitirme tezi olarak didem'in şiirlerini tahlil etti. bizim ev, şairler geçidi gibiydi. gece bir olmayagörsün, kimler kimler ziyaret ederdi. ama didem ev sahibiydi tabii. timurla yapılan sohbetler, o'nun ağzından didem'i dinlemeler sonra füsun... bir yıl didem okuduk, didem yazdık, o'na ağladık ve kimseye ağlayamadıklarımıza... velhasıl derindir didem madak. uzuun uzun sohbetlerin kadınıdır.* şimdi ben uzaklarda, iğne oyalı bir mendile güzellemeler yaparken görüyorum o'nu, büyük bir aşkla... iyi ki var olmuşsun didem, iyi ki... "okuduğum, kendimi bulduğum, benim için yazılmış, o'nlar için yazdım" dediğim her bir satırına minnetle. sevgi ve saygıyla.*

mutsuza kim bakacak şiirinden.

şimdi aramıza duvar örsen yine kalkıp senin sevdiğin renge boyarım

"şiirlerin içinden çıkıp gelen kadınlar vardır.
öpse şiir, saçını dağıtsa mısra, gülse kıta olur."

daha çok yazmalıydı, bıraktığı eserler ile hiç unutulmayacaktır. allah rahmet eylesin.

sonra içime ve hatta dışıma kapandım. küsmek gibi bir şey.bir çesit gölge fesleğeni.. bir çeşit olmayan hayat. zaten hiçbir şeyi kararında bırakamamak ve ortasını bulamamak gibi bir sorunum var benim. epeyce göçebe yaşadım, sadece iki valizim oldu. bir yığın insan tanıdım. ama hep yalnızdım..
didem madak