dışarıda koca bir dünya varken odasında takılan genç

koca bir dünyanın olması parasının olmadığı gerçeğini değiştirmez.

türkiye de yaşayıp geleceği kalmamış gençtir.

z kuşağı

çocuk benim dünyam hayal gücümdü, odama dünyaları sığdırıyordum. büyüdüm, meslek sahibi oldum sağ olsun türkiyem ekonomik olarak mutfağa gitmeye bir masraf çıkardığı için odadan dışarı çıkmıyorum.

ne yapsın başka denilecek gençtir.

işi yoktur gücü yoktur, cebinde ancak bir sigara parası vardır.

bu şartlarda alemlere akamayacağına göre, imkanlar dahilinde kendi alemini kurmuştur.

#1509631
üzücü ama durum bu, ben kendim böyleydim ama ben biraz şans, biraz çalışma ile kurtardım kendimi.
ama, yaşıtlarımın durum bu, iş yok güç yok, adam öğretmen la atanmayı bekliyor hala, kaç yıldır.

ve odadan çıkmadığın için bütün gün vicdan azabı çekmen. kısır döngü.

ilk ergenlik dönemi. geçicidir. odanın koca bir dünyaya dönüşmesi için çok surtulmesi gereken burnu şu an yer çekimine yenik değildir. sahici bir sarsintiya kadar devam.

dışarda fena yağmur yağıyor hocam, hep ondan.

bu lodosta evde kalsın odasından çıkmasın.yarın bakarız derdi neymiş.

parası yoktur ya da dışarısı buz gibidir

dünyası odası olan insan.

bazı insanlar odalarında da mutlular. herhangi bir şeyin eksikliği olarak görmüyorum bunu şahsen.

charles bukowski'nin, hangi çiçek diğerini sarı açtı diye ayıplar? şiirinde değindiği gençtir.

aşağıdaki şekilde:

bir odanın kapısını kapatıp yalnız kalmak,
her zaman hayatımın en güzel şeylerinden biri olmuştur.
dışarıdan gamsız bir p*z*v*nk gibi gözüküp
iç dünyamda duygusal biri olmak beni mahvetti.
kişiden kişiye değişiyorum.
çünkü kötü olan biri,
benim iyi yüzümü görmeyi hak etmiyor.



bağışlayın... kafadan biraz kontağım galiba.

ahmet faruk nalbantoğlu amcamın o güzel sesinden dinleyin lütfen, çok anlamlı bir şiir.
pandemide, o zor zamanlarda daraldığım anlarda, beni yalnız hissettirmeyen tek insandı amcam.
tam da o haldeydim, odamı kapatıp içeride çalışıyordum. şimdi açıldık, yanımda olanlar neden değerli olsun ki? o sıra tektim, kim yanımdaydi?

diyemeden edemiyor insan... zor be. çok zor. yarın tekrar topluma karışıp güleceğim, güleceğiz. çok özledimlerr söyleyeceğiz. belki onlarda bize öyle yapıyor. neden yapmasinlar ki?
çok doldum sanırım. artık her şey çok sıradan.

ama yaşamaya, inadına yaşamaya değer her şey. kazanacak, dünyaya katacağımız çok şey var.
özelliklerimizi yansıtacağımız çok günler var. ben bu satırları yazarken saat 23.55'i gösteriyor. dışarıdan gamsız gibi gözüksekte, bu saatte yazıyoruz.
ya bizi gamsız görenler?
onlar mışıl mışıl uyuyordur belki de. ya da onlarda uyuyamıyordur. kim bilebilir ki?
neyse geç oldu. dinleyin sadece dostlarım.

burnunu ucunu dahi kapısından çıkarınca laf yağmuruna tutup, şikayetlerde ve taleplerde bulunursanız gayet normal bir durum. lakin dışarıdaki koca dünyayı keşfedecek parayı, özgürlüğü ve güveni sağlarsanız seve seve yapacaktır.

dışarıdaki o koca dünyaya ait hissetmiyordur

birinci dünya da yaşayan adam için doğru önerme ama atıyorum adam elazığ'da mesela çıkmasa da bişey kaybetmez gibi.

canım yanıyor demeyin öyle, üzülüyorum.
covid var covid.

parası yoktur belki çok üzerine gitmemek gerek.

(bkz: iltifat ediyorsun) *

yıllarca sabahlara kadar eve girmeyen bünyeme terapi gibi gelmektedir.