doğan cüceloğlu

mükemmel değil, iyi insan yetiştirmeyi hedefleyin.

sevgili cüceloğlu... son bitirdiğim kitabı `var mısın`. birçok yerin altını çizdirdi, sürekli geriye döndürüp sorgulattı. kitabın bir yerlerinde kalp krizi geçirdiğini ve tekrar geçirme ihtimali üzerinden olabilecek muhtemel duygulanışlarını paylaştı. güzel yaşadı, minnettar ve tatminkar bir şekilde ayrıldı. bana birçok karar aldırttı, aynı zamanda da motive etti.

insanın, bugüne kadar hissettiği ve yaşadığı duygulanışları fark ettiği anlar, aslında ruhsal bir uyanışın ve gelişimin sessiz adımlarla başladığı anlardır. o anlarda, içsel dünyanızın derinliklerine inip, ne hissettiğinizi, ne yaptığınızı anladığınızda, büyüme süreciniz de başlamış olur.

ben, sevilmeyi pasif bir şekilde beklerken, donuk bir seyirci gibi etrafıma bakıyorum. içimde, insanlara şefkat göstermenin getirebileceği yaralanmalardan korktuğumun farkındayım; “canımı yakmasınlar” diye bilinçli bir savunma mekanizması geliştirdim. ancak, bir yandan da başkalarının duygularına kendimi kaptırdıkça, aslında kendi içsel derinliğimden uzaklaştığımı, kendimi sığlaştırdığımı fark ediyorum. beğenilmek umuduyla attığım adımlar, bazen karşınızdakini itmek, bazen de onay beklerken yetersiz hissettirmek arasında gidip geliyor. işte o anlarda, aslında kendimi nasıl zorlu bir yokuşa sürüklediğimi kavrıyorum.

ve tam da bu karmaşanın ortasında, yüzümde beliren tatlı bir hayret ve kocaman bir gülümseme, tüm bu çalkantıların ötesinde içime yeni bir hareket enerjisi veriyor. o gülümseme, içsel benliğinle yeniden buluşmanın, kendini olduğu gibi kabul etmenin verdiği huzurun dışa yansımasıdır. bu sıcak ifade, çevremdeki herkesin kalbine dokunur; çünkü gerçek benliğini keşfeden insan, etrafına da samimiyet ve sevgi saçar.

geçtiğim yolların izlerini hatırlarken, artık yalnız yürümek yerine, başkalarının da aynı patikada yürüdüğünü görmek, onlara eşlik etmek bana tarifsiz bir mutluluk veriyor. aynı yola baş koymuş kalplerin, birbirine dokunduğu anı izlemek; insanların günbegün kendi içlerinde çiçek açışını, “ben olma” cesaretini sergileyişlerini görmek, bana yaşamın en değerli hazinesinin paylaşıldıkça çoğaldığını hatırlatıyor. o anlarda, hayrete düşmek, sıcak gülümsemelerle karşılık bulmak, içimde hem çok ağlamak hem de çok gülmek, bol bol sarılmak… tüm bu paylaşımlar ruhumu dolduruyor, içimde bir neşe seli gibi taşırıyor.

her adımda, her duygu anında, ne yaşadığımızı fark etmek, aslında gelişimin en gerçek işaretidir. kendi iç sesimizi dinleyip, korkularımızı, umutlarımızı ve paylaşımlarımızı kucakladıkça, yaşam bize yeni anlamlar sunar. ve bu yolculukta, her duygu, her tebessüm, her gözyaşı, birlikte büyümenin ve içsel zenginliğin en güzel yansıması olarak kalbimizde yer alır.