dul (kitap)

(bkz: jean louis fournier) kitabı. yazarın çoğu kitabı kendi hayatından izler taşır. bu kitabında da eşinin ölümü sonrası dul kalmasıyla hissettiklerini anlatıyor. ne süslü aşk cümleleri kuruyor ne iç parçalayıcı karamsar bir dile başvuruyor. her şeyi öyle basit öyle sade anlatıyor ki insan okurken adamın sevgisinin sıcaklığını hissediyor. yazarı başka yazarlardan ayıran en büyük özelliği içtenliği. mutlaka okunması gereken yükte hafif pahada ağır bir kitap.

bir jean louis fournier kitabıdır.

daha önce babası ile ilgili bir kitabını okumuştum büyük yazarın ama tanımını yazmamıştım: asla kimseyi öldürmedi benim babam.

daha sonra annesinin ardından yazdığı kuzeyli annem kitabını okudum yazarın.

daha sonra son siyah saçım isimli kitabını okudum. yazarın bu sefer kendisini ve yaş aldıkça yaşadığı değişimi anlattığı.

sonra bir başka kitabı olan ve yine otobiyografik bir kitap olan otopsim’i okudum.

ve bu kitaplar arasında sadece son siyah saçım için tanım yazdığımı fark ettim üzülerek. demek ki bu eksiğimi gidermeliyim. ama önce eşinin ölümü üzerine yazdığı kitap olan dul’dan bahsetmeliyim.

jean louis fournier her zaman eşinden önce öleceğini düşünmüş, aslında belki bu bir düşünceden çok bir temenni idi yazar için ama onun istediği gibi olmadı ve eşi ondan önce öldü.

büyük yazar işte bu andan sonrasını anlatıyor bize. aslında buna bir anlatı demek de zor. sanki yalnızlığını, eşinin ölümünden sonra yaşadığı yalıtılmışlık duygusunu azaltmak için yaren olarak görüyor bizi.

ve jean louis fournier okurları olarak bize düşen yazarın yanında olduğumuzu göstermek, onu okuyarak.

jean louis fournier'nin eşinin ölümünün ardından yazdığı kitap.
aslında söylenecek çok bir şey de yok kitap hakkında. yazar içten, kalbinden yazmış her bir sayfayı. uzun seneler geçirmiş çiftlerden birinin böyle ölmesi beni hep hüzünlendirir zaten, bu kitapta da geride kalanın yarım hayatını açıkça görmek etkiledi.
ben yaşlanmaktan korkan bir insanım sanırım, yaslanıp sevdiklerini birer birer kaybetme fikri çok korkutucu bu yüzden de biraz fazla etkilenmiş olabilirim kitaptan.
yazarın özellikle mutlulukla ilgili tespitleri hoşuma gitti. en çok mutsuz olan insana mutluluklar dilenmesi gerekirken en mutlu anlarımızda mutsuz insanlardan kaçıyoruz. tabii ki altında yatan sebebi görebiliyorum ama düşününce ilginç geliyor.
bir de aslında kendiyle ilgili yaptığı itiraflar etkileyiciydi. hayat arkadaşını yaşatmak için yazdığı kitapla bile aslında kendine ilgi duyulsun istediğini söylüyor bir yerde. zaten düşününce en baştan aşk, evlilik çokça kendimiz icin yaptığımız şeyler. başka biriyle ilgili en nazik düşüncelerimizin altında bile bu bencillik olması insan doğasını güzel yansıtıyor.
yazarın yazım tarzı da kitabı okumayı kolaylaştırıyor. göründüğünden daha kısa bir kitap zaten. yky basımı olduğu için çevirisi de iyi.
ruh halinizin kuvvetli olduğu bir zamanda okumanızı tavsiye ederim.

uzun zamandır okuma listemde olan o kitap, evet sonunda okudum.
üstelik bu kadar minik bir kitabı neden bekletmiştim bu kadar bilmiyorum.
kitap, gerçekten çok güzel, akıcı. yazarın kendi içsel yolculuğu, vefat etmiş karısı ile kısa sohbetleri gibi. ama bir yas süreci aslında, bir özlem pınarı. bilmiyorum birçok yeri bana inanılmaz naif geldi. yazarın tarifine göre, bu kadar bencil bi adamın böylesine sevebiliyor oluşu gözümü yaşarttı.
uzun bir yolculuk sonrası, eşi durakların birinde inmişte, o onun özlemi ile devam etmek zorundaymış gibiydi.
okuyun okutturun efendim, ve yazarın itiraf ettiği gibi güzel sözler söylemek için insanların hayatınızdan çıkmasını beklemeyin.