en zorlandığınız şey

unutmak, yalnız bu unutmak konusunda şöyle bir derdim var ki, benim için gerekli, elzem olan şeyleri beynim ışık hızıyla silerken, yüz yıllar önce tartıştığım birine o anda söylemeyi akıl edemediğim bir seyi yıllar sonra akıl edip bir de o tartışmayı o kişiyi falan full hd netliğinde hatırlatıyor. "kardeşim, gereksizleri sileceksin ya gereklileri diil" desem de beynim benden bağımsız bir cumhuriyet, yapacak hiçbir şey yok hfjfkf

insanlara açıklama yapmak. konu matematiksellik içeriyorsa yani objektif bir olaysa hiç problem yok. karşımda kim olursa olsun her konuyu anlatırım ve anlamasını sağlarım.
ama konu subjektiflik içeriyorsa durum fena. kişisel duygular, beklentiler, hayaller gibi şeyler havada uçuşuyorsa bu durum bana inanılmaz zor geliyor. gerçekten en basit bir olayı bile bırak karşımdakini, kendime bile açıklamakta zorlanıyorum.

insanlara tahammül etmek.

beraber zaman geçirebileceğim ya da kafamın uyduğunu düşündüğüm insanların ankara dışında olması.

kendini zeki zanneden bir aptala laf anlatmak.

sorumluluklarımı yerine getirmek.

insanları organize etmek. hani bir yere mi gidilecek, herkesi organize etmeye çalışan o kişi, benim maalesef.. ona ayrı laf anlat, buna ayrı laf anlat, gidilecek yeri ayarla, sonra orayı beğenmesinler. bu kadar zahmete ne gerek var? "otur evinde beyaaa." en azından daha az kafam ağrır.*

istemediğim bir ortamda sevmediğim insanlarla bulunmak. tarifsiz bir duygu aşırı zorluk çekiyorum. durumu idare edemiyor ortamdan hemen kaçmak istiyorum.

şu sıralar ; "saygı duymak."
bendeki "saygı" da bir yere kadarmış.

siz yapmadan ben yapayım. eveeet.
(bkz: entry nick uyumsuzluğu)