ergen annesi olmak

annelik, başlı başına zorken, bir üst düzey olan ergen anneliği, henüz duygusal olgunluğa erişememişseniz, sinir uçlarınıza dokunan durumlara sıklıkla maruz kalmak demektir. çelik gibi bir sabır, sevecen bir kalp, bol empati yapabilme yeteneği gerektirir. aksi takdirde, sinir krizi geçirmek kaçınılmazdır.
aslında, dünya üzerinde yolunu kaybetmiş birine yol göstericilik yapmak demektir çünkü ergen, çocukluk ile yetişkinlik arasında kimlik bulanımı yaşayan biridir. anne ile çocuk arasında ergenlikten önce güvenli ve sağlıklı bir bağ kurulmuşsa aslında ona rehberlik etmek çok heyecan vericidir ama öyle bir bağ kurulmamışsa ergenlik, o bağın kurulabileceği son dönemdir yani tabiri caizse, köprüden önceki son çıkıştır.
uzmanlar, içindeki çocuğa şefkatli, merhametli davranan annelerin, çocuklarına da şefkatli ve merhametli olduğunu belirtiyorlar. şaşırtıcı gelebilir ama içimizdeki çocuk ile kendi çocuğumuz arasında enteresan bir bağ var ve onu iyileştirdikçe çocuklarımızla ilişkimiz de günden güne iyileşiyor. o yüzden, çocuklarımız en azından ergenlikten yetişkinliğe geçmeden içimizdeki çocukla bağ kurmamız, sadece kendimize değil, ergen çocuğumuza karşı görevimizdir.
çoğu anne, ergen evladından şikayet eder ama ben oğlumdan şikayetçi değilim çünkü o, bendeki yaraları bana geri yansıtan bir ayna ve benim kendi yaralarımla onun hayatını mahvetmeye hakkım yok, o yüzden ona şefkat ve merhametle yaklaşıyorum...

ergen annesi olmak, 15 yaşındaki oğlunuz ben kendi paramı kazanmak istiyorum dediğinde şok olmak demektir. aslında şok olmamam lazım ama biraz kaygılıyım. evet, maddi sıkıntısı olmamasına rağmen çocukluktan beri ticarete merakı vardı, biz de ebeveyn olarak hep onu destekledik. ilk olarak 7-8 yaşlarındayken sitedeki marketin önünde bir arkadaşıyla birlikte tezgah açarak okuduğu kitapları 1-2 liraya satmaya başladı. uzaktan takip ediyorduk ama o tabi bunu bilmiyordu. sonra, bir ara bileklik yapmaya merak sardı, erkek çocuğu olmasına rağmen takı yapmaya eli yatkındı. kırtasiyeden bileklik yapma seti aldık, o malzemelerden bileklik yapıp tanesi 1 liraya sattı. iskoç bir arkadaşı vardı, annesi iskoç kurabiyesi yapıyordu, bir yaz da o kurabiyeleri sattılar. ıhlamur zamanı geldiğinde de birlikte ıhlamur topladık, 100'er gram ıhlamuru buzdolabı poşetlerine koyduk, onları da 5 tl'ye sattı. şimdi böyle bir ticaret geçmişi olan 15 yaşındaki oğlum, işlek bir caddede soğuk su satmaya başladı. 75 kuruşa aldığı suyu 2 liraya satıyor. gün içinde aradım, "anne çalışıyorum şimdi konuşamam" dedi. * sabah verdiğim 10 lirayla su almış, yaptığı satıştan 55 lira kazanmış. paranın bir kısmıyla arkadaşıyla yemek yemiş. 25 lirasıyla yarın su alacağım, o benim sermayem dedi. eve geldiğinde çok yorgundu, "para kazanmak zormuş" dedi. işte bir ergenle geçen günümün özeti bu...

oğlum sağ olsun, ıhlamur topladı, masa üstüne serdik, kurutuyoruz, yakın zamanda satışa başlayacak. toptan satışımız yoktur*, sadece 100 gramlık poşetlerde satacak.. evi saran mis gibi ıhlamur kokusu da cabası... *

ergen annesi olmak, sosyal medyaya onun fotoğrafını koyarken ondan izin almak demektir. bu yaşlarda imaj, ergenler için her şeydir. olur da imajını çizecek bir şey yaparsa annesine bile atarlanabilir. o yüzden ondan izinsiz, onun adına bir şey yapmak yanlıştır çünkü o artık bir çocuk değildir.
anne-ergen çocuk ilişkisinin selameti açısından onu henüz yetişkin olmasa bile bir birey olarak kabul etmek gerekir.

annenin çocuğuna nasıl bir gelişme ortamı sunup nasıl eğittiğine bağlı olarak ya geçmiş olsun dönemidir ya da gurur duyduğu ve keyiflendiği dönemdir. küfürle, şiddetle büyüyen bir çocuk ergenlik döneminde küfür ve şiddet gösterir. kitapla, sevgiyle büyüyen çocuk da pek sevimli hanım hanımcık/ bey beycik olur. ergenin kendi karakterini geliştirmeye başladığı dönemde aile ciddi önem teşkil eder. nasıl davranırsanız ilerleyen dönemlerde çocuğunuzun da size öyle davranması pek olağan ve haklı bir durum olur. ergen annelerine tavsiyem, sizin de o dönemden geçtiğinizi hatırlayıp çocuğunuzun her davranışının sorumluluğunu ergenlik bunalımına atmaktansa belki de sizin eksikliğiniz olan konuları düşünüp çabalamanız olacaktır.

tüm gün avmde dolaştırılıp hiç bir şey beğenmemesini anlamak, buna rağmen eve dönebilecek sabra sahip olmak için dua etmektir.
ülkenin en büyük avmsinde bir şey bulamadı ve internetten almaya karar verdi.
sayesinde 10 bin adım attık.
neyyyse spor oldu.

çocukluk dönemlerinde yaptığın yanlışların cefasını çekeceğin veya yaptığın doğruların teselli armağanını alacağın bir dönem olarak gözlemlediğimdir.

ergen babası olmak kadar zordur.

ergen annesi olmak, bir gün "sakın habersiz fotoğrafımı çekme" diyen, birkaç gün sonra "aslında habersiz çekilen fotoğraflar daha güzel çıkıyor galiba, habersiz fotoğrafımı çekebilirsin" diyen biriyle muhatap olmak demektir... neyse ki ben de az dengesiz değilim de onu çok iyi anlıyorum...

şahsen bir ergenin ablası olmak bile çok zorken ergen annesi olmayı düşünemiyorum.

ergenlik yasaklansın.

bu konu ile ilgili çekilmiş çok filim var.

artık biraz mesafe koymayı ve çocuğa alan açmayı gerektirir. türk annelerinin çoğu bu konuda başarısız.

ergenleri sevmeyen biri olarak hiçbir zaman olmak istemediğimdir. itici, aksi, şımarık, başına buyruk... uzar gider. şahsen evladım olsa 5 6 yaşlarında sokağa bırakmayı düşünüyorum, zira o yaştan sonra sevilmez ki çocuk, her hareketi gözüme batar.

bu sabah "anne sana bir video göstereceğim" diyerek yanıma geldi. videoda yabancı bir ergen var, annesi oyun oynarken çöpü atması gerektiğini söylüyor, o da anne online oyundayım, bırakamam diyor. annesi kızıyor, hemen çöpü at diyor, ergenimiz de oyundaki karakterlere bir süre durmalarını, hemen çöpü atıp geleceğini söylüyor, karakterler şok olup kalakalıyorlar... benim ergenim "bak işte online oyunu bırakmak mümkün değil, oyundayken bana görev verme" demek için bu videoyu bana gösterdi. "tamam aslında ne demek istediğini anladım, online oyundayken sana görev vermem ama önceden saati belli olan işlerimiz olduğunda da online oyuna girmeyecek ve o saat geldiğinde oyunu bırakıp o işi yapacaksın" dedim. böylece anlaştık.

allah sabır veresice durum. ergenler zor iş…

her türlü kaprise açık olmak zorunda olmaktır.
en ufak tepkide ağlayan ve arıza çıkaran bir bireyin peşinde dolanmaktır.
allah sabırlar versindir.

ergen annesi olmak, iki tane sınavının olduğu gün oturup ders çalışacağına "ya benim siyah kaplı bir kitabım* vardı" nidalarıyla evde dolaşırken, okuldaki okuma saatine götürmek için aradığı kitabı bulmasına dişlerini sıkarak yardımcı olmaktır.

2 yaşında bir oğlum var, kedi ömrünü baz alırsak 20 yaşında.

ben de bir ergen annesiyim.*
sevdiği kızlara açılamıyor, mızmız, bazen hırçın, bazen masum, çokça bebek. dünyamın bebeği...
ne güzel ergen annesi olmak.

işte kendisi.

çok garip bir duygu. 15 yaşında oğlu olan biri olarak, daha düne kadar senin koruyup kollamana ihtiyacı olan yavrunun genç bir delikanlı olma yolundaki hallerini görmek; yeniliklere adapte olmaya çalışmak; bol bol empati yapmak ve bazen görmemezlikten gelmek başka bir serüven.
asi bir yapısı yok ve dersleri konusunda da hiç yormadı bizi ama zaten çok derli toplu bir çocuk değildi, eh ergenlikte bunu çarp ikiyle* o konuda yormuyor değil.
dün beğendiğine bugün burun kıvırabilir, kendi fikirleri için birden tepki verip çatışırken aradan çok geçmeden sarılıp öpebilir, büyüme sancılı bir dönem.
artık ayrı bir birey olma yolunda. kendime de sık sık hatırlatıyorum bunu ama bazen ne kadar hatırlatsam da arada didiştiğimiz oluyor ama küsmüyorum. her zaman yanında olduğumu, en çok onu sevdiğimi ve seveceğimi söylüyorum hep.
öğüt almayı sevmiyorlar çünkü her şeyi onlar biliyorlar(!) o yüzden muhabbet eşliğinde farkındalık yaratarak arada iliştiriveriyorum ama tabi şimdiki nesil tam bir çakalspor* yer mi yemiyor tabi! "farkındayım ne anlatmak istediğini" diyor.
öyle de böyle de beraber büyüyoruz, gelişiyoruz. bazen bir şey soruyorum, destek istiyorum aman da aman pek bi mutlu oluyor.
geçen hafta yıllardır gittiği müzik kursunun gösterisi vardı. ben de bi kısa bot bir de topuklu ayakkabı arasında kararsız kaldım. ona sordum "hangisini giyeyim?" diye. "botu giy bence" dedi.
sonra eve döndüğümüzde bana "farkettim de benim zevkime güveniyorsun. mağazaya gittiğimizde, bir yere gideceğimizde bana soruyorsun" dedi. bu onu mutlu ediyormuş. farkında değildim o zamana kadar. ufacık şeyler ne kadar etki ediyor bu yaşlarda.

sabır gerektiren eylemdir.