evrensel mutsuzluk

dünya ahalisi olarak elbirliği ile içine düştüğümüz ve bu kör kuyularda merdivensiz kaldığımız durumdur.

evrensel mutsuzluk herhangi bir dış etkene medet ummadan insanlık olarak kendi kendimize yeterek gerçekleştirebildiğimiz nadir şeylerden bir tanesidir.

ama böyle anlattığım zaman bu mutsuzluk haline kolay ulaştığımızı düşünmeyin. evrensel mutsuzluğa erişmek için çok zorlu yollardan geçip çok uzun bir mesai harcadık ve harcamaya da devam ediyoruz.

evrensel mutsuzluğa erişmek için önce dünya üzerinde yaşamaya çalışan bireylerin çoğunluğunun bireysel mutsuzluğunu sağlamak için savaş verdik. bunun için en etkili yöntemlerden biri aile kavramı idi. her bireyin aile kurmasına izin vermeni yanı sıra bunu destekledik, teşvik ettik. bu da yetmezmiş gibi bu aileleri bilinçsizce büyütmelerini de sağladık.

mutsuz aileler mutsuz bireyler oluşturdu ve bu mutsuz bireyler yeni mutsuz aileler kurup yeni mutsuz bireyler yetiştirerek döngüyü daha üst bir seviyeye taşıdı.

maddi değerleri çok yüce bir kata çıkararak da başarı duygusunu paraya ve lükse endeksleyerek mutsuzluğa yepyeni bir boyut kazandırdık. insanlara daha çok para kazanmak için mutsuz oldukları işleri yapmaya başladılar. işini çok iyi yapan ancak az para kazanan insanlar toplum tarafından başarısız sayıldığı için ailede temeli atılan mutsuzluk katmerlendi.

daha sonra sıcak ya da soğuk savaşlar, ekonomik kavgalar, dini itişmeler, politik sürtüşmelerle mutsuzluğu daha evrensel bir düzeye taşıdık.

daha uzun anlatabilirim ama anlatmayacağım. özetle; mutsuzluk için çok mesai ve emek harcadık ve hak ettiğimiz mutsuzluğun elimizden alınmaması için de her şeyi yapmaya her zaman hazırız.

zira unutmadan söylemek gerekir ki mutsuzluk kazanılmış bir haktır ve haklıyız, mutsuzuz, kazanacağız.

boşveremeyeceği kadar ciddi dertleri olan insanların, statik bir çığmış gibi büyüyen büyüyen büyüyen ve sonunda çağın tüm insanlarının genel kültürü haline dönüşen çilesi.

kabus.