galiba ölüyorum hissi

bir panik atak esnasında düşündüğümdür. gerçekten öleceğimi sandım emekleyerek merdivenleri çıkıp nerede yığılsam diye hesap etmiştim. yaşadığımın panik atak krizi olduğunu tvde birisi bir anısını anlatırken fark etmiştim öyle de bir cahilim.

herhangi bir rahatsızlığınız yoksa, kaygı bozukluğu ve panik ataktır. bu hissi çoğu zaman yaşarım, üzücü.

az önce kafamı mermere çarpınca yaşadığım histir, bir anda dünyam karardı, başım hafiften döndü. renkler yavaş yavaş belirmeye başlayınca ölmediğimi anladım.

fiziksel olarak hiç yaşamamış olsam da psikolojik ve duygusal acıdan bir defa gerçekten yaşadığım korkunç hissizlik hissidir kendisi

ya bunu derim
-sana oyle gelmiştur, yok ole bi şey.
ya da bunu
-dinlema kenduni.
seç bakalım.

(bkz: haberin yok ölüyorum)

karantinanın benim sonum olduğunu düşünmüyorum değil.

babamın telefonumu karıştırmak istediğinde gelen histir kendileri

insülin direncinin yüksek olmasıyla da başa gelebilecek durumdur.

ayva yerken oluyor bu.

kesinlikle nefes darlıdır.

ilk böyle hissettiğimde kalbim ağrımış nefesim daralmıştı. kalbimde bir sorun olduğunu düşünüp doktora gittim. meğer panik atak geçiriyormuşum. daha sonra sıklaştı ve geçen gece dolar yükseldi, ülke batıyor diye panik atak geçirdim. üzüldüğünüz şeylere dikkat edin yoksa benim gibi ataklar geçirirsiniz.

sınav haftası konu yetiştirmeye çalışırken anlık gelen his.

yurtdisinda yasiyorum. okulun son donemi ve stajim pandemi baslangicina denk gelmisti. malum o donemde birden issiz kalmistik. staj ise 4 gun fakat maas odemiyordu. okul ve yasam masraflarim yaklasik $2500, staj ise kritik onemdeydi. bir gun ofiste calisirken oglen iki gibi sirtimda ve gogsumde cok derin agri hissetmeme ragmen is yerinden izin almamis mesai bitene kadar o agrilarla birde caktirmadan calismistim. mesai bitisi doktora gidip acilde bir gece gecirmistim. asiri stres vs. tabi. ıste o gun galiba oluyorum demistim o caresizlik icinde. tabi bu hikayenin sonunda staj sonrasi amerikanin onuncu buyuk sirketinde ise basladim. ama yinede umarim bir daha okadar zor zamanlar yasamayiz.

dönem dönem gaz problemleri yaşayan insanların bu biriken gazın göğüslerinde yaptığı baskıdan ötürü kalp krizi geçiriyorum sanırım artık zamanı geldi diye düşündükleri his. gazdır o soda içiniz.

panik atak esnasında yaşanan histir. bir saniyelik gelir ama nefes keser.

saçma bir marihuana genetiğine denk gelince yaşadığım his. gelip geçiyor sonra. hepimiz bir gün öleceğiz sonuçta.

psikolojik olanı olacağına keşke fizikseli olsaydı dedirten. fizikseline hiç denk gelmedim, bir an bile.
ama uzun zamandır, bilhassa son zamanlarda ve tam şu an; kalbim bıçaklanıyor, kalbim ağrıyor, kalbim patlayacak. üstümde tonlarca yük varmış gibi içe bükülmekten, ağırlıkla oluşan kara deliğin büyümesinden, düşünce denizinde kaybolmaktan yoruldum. ismail abi’nin dediği gibi; bu acı geçiyor mu? olabilir mi öyle bir şey? lütfen olsun çünkü. geçiyor olsun, pek gücüm kalmadı.

ayrılık acısı, böbrek agrısı ve panik atak buna büyük etkendir.

genel olarak panik atağın ortaya çıkartmış olduğu histir. tüm vücutta karıncalanma, hızlı hızlı nefes alıp vermeye çalışma, kendini kaybetme düşüncesi, zaman mekan algısını yitirip bulunduğun ana yabancılaşmayla birlikte gelen o his; 'galiba ölüyorum'.

iç ses 'sakin ol geçecek bunun gerçek olmadığını ve sana bir şey olmayacağını biliyorsun' dese de o an kendini kontrol edememek ve bu hisse engel olamamak çok kötü hissettiriyor.

ortadan ikiye çatır çatır çatladığım zaman hissettiğim şeydir.