galiba ölüyorum hissi

welcome to the anxiety world! diyerek kucaklıyorum sizi yaşayan yazarlar.

krize girip nefes alamadığım zaman gelmişti bu his. işin garip tarafı korkmamıştım eski bir dost gibi kucaklamıştım o hissi.

bu aralar rutin yaşadığım, gece vakti başlayan taşikardi ile yakından tanıdığım his.

acıdır. hiçbir şey susturmayacak sanırsın içerini. sıkılıyor, daralıyor aynı zamanda yanıyor, kavruluyor; hem mahvediyor hem mahvoluyordur için. ve ölümün binbir çeşidi. yaşamanın değil ancak ölememenin cezası suçun olur. yüreğin günden güne, saatler arasında, hele de andan ana kurur. nitekim dirilecektir bi'gün.

işte o vakit, ne kadar ölüyor gibi hissettiysem, hatta hissetmekle kalmayıp ne kadar öldüysem, ne kadar dirildiysem sonra, yıllar boyu can da çekiştiysem, hissetmekle kalmayıp kendimi öldürecek yollar da düşünmüşsem, işte bugün o kadar mutluyum. ölümü, aklına dahi getirmekten çekinen biri sayesinde. ölümlü aklıma hükmetmen sayesinde.

(bkz: anksiyete)

özellikle sabahları gelen histir.

3.5 attığım zaman oluyor ama ne gariptir ki yine nefes alıyorum.

ölümle bir alıp veremediğim yok açıkçası, şu an nalları diksem hiç koymaz. kendimi bildim bileli düşüncesi korkutmuyor beni bilakis huzurlu hissediyorum. şimdi canının kıymeti hiç mi yok, diyebilirsiniz var elbette ne bileyim isyan, inkâr yerine kabullenmeyi tercih ediyorum. her şeyi daha anlamlı kıldığı için olabilir, ama sevdiklerimin ölümünden ödüm kopuyor yok olduklarını düşünmek, hissetmek korkunç.

(bkz: panik atak is loading)

bad trip.

bütün gün lan ne b.ktan dünya gidek de kurtulak dersin ama bu his geldimi de 1000 great gatsby gücünde nolur ölmeyeyim dersin, bu böyle lanet bir paradokstur.

bu his bazen aniden gelir, bazen de vücudumda geçmeyen fiziksel bir ağrı hissettiğimde belirir. o korkunun, vücudun titremesinin geçmediği, her anın aklına hücum ettiği ve daha önce ne kadar "boşuna yaşıyoruz." veya "ölsek de kurtulsak." cümlesini kurmuş olsanız da ölmemek için dualar ettiğiniz andır. bazen dakikalar sürer, bazen günler. o his geçtiğinde yıllar geçmiş gibi hissedersiniz. anidir, beklenmediktir, ağırdır. umarım bir daha hiç yaşamam böyle bir şey.

kalbin üzerine büyük bir ağırlık çökmesi eşliğinde insanı merdivensiz bir şekilde kör kuyuda kalmış gibi hissettiren duygu durumudur.

geçmek bilmiyorsa çabuk acil servise.
bu sefer panik atak olmayabilir.

panik atak nöbetlerinde sıkça duyulan histir. bunun yanı sıra: boğulacak gibi olma, taşikardi, soğuk terleme ve dudaklarda morarma gibi belirtiler de olabilir. bu hissin üzerinize çöktüğü durumlarda 3 4 7 nefes tekniğini uygulayabilirsiniz.

aldatildiginizi ogrendiginiz ilk an. ama sadece o an. cunku zamanla ya delirmeye basliyosunuz ya da kabullenmeye. o ilk an sadece yasadiginizi hissedemeyip ölüyorum saniyosunuz. merak etmeyin geciyo ama*

en gerçekçi histir, çünkü insan her an ölüme doğru yürümektedir.

onun gerçeği "anaaa galiba yaşıyorum lan" hissi olmalıdır

saatler süren migren ağrısı sonucu hissedilen duygudur.

çok da üzülmemek gerek, belki de hafızamız siliniyordur...

son zamanlarda icimde degisen seylerin sebebinin sonumun yaklasmis olmasi ve gittigimde, kimsenin uzulmeyecegi bir hayati onlara birakmak icin oldugu hissine kapiliyorum.

yaşandı.

oğlum covide yakalanmıştı ve onu bizden alıp yoğun bakıma yatırdılar. neredeyse entübe olacaktı, doktorlar da bu ihtimalden bahsettiler.

o an öyle bir korku yaşadım ki, elektrikli testereyle beni ikiye böleceklerini bilsem sanırım o kadar korkmazdım.

unutmuyorum mıh gibi aklıma kazındı, öyle bir ağırlık mı desem ağrı mı desem neyse işte üzerime öyle bir çöktü ki ağzımı kapatamadım. bayağı bildiğin ağzım açık kaldı lan, çene kaslarım öyle bir kasıldı ki serde erkeklik varya ağlamamaya da çalışıyorum çünkü eşim benden beter bir de beni öyle görse deli gibi yapardı kendini sanırım.

bu da böyle berbat bir anımdır, allah tekrarını yaşatmasın ve oğlumu bize tekrar bağışlayan rabbime şükürler olsun.