geceye bir poyraz karayel repliği bırak

allah belanı versin mümtaz….

insanlar ölüyor, ben büyüyorum.

lanet olsun, bütün bir nesil benzin pompalıyor, garsonluk yapıyor, ya da beyaz yakalı köle olmuş. reklamlar yüzünden araba ve kıyafet peşinde. nefret ettiğimiz işlerde çalışıp gereksiz şeyler alıyoruz.

bizler tarihin ortanca çocuklarıyız. bir amacımız ya da yerimiz yok, ne büyük savaşı yaşadık ne de büyük buhranı. bizim savaşımız ruhani bir savaş, en büyük buhranımız hayatlarımız.

televizyonla büyürken, milyoner film yıldızı ya da rock yıldızı olacağımıza inandık, ama olmayacağız. bunu yavaş yavaş öğreniyoruz ve o yüzden çok çok kızgınız.

hep teselli ediyorsunuz beni… hep bir takım kararlardan beni vazgeçiriyorsunuz…
sonra inanıyorum size…
ah diyorum ya, beni düşünüyorlar…
ah diyorum beni ne kadar çok seviyorlar. benim iyiliğimi istiyorlar diyorum…
bir sıcak bakışa, çocuk gibi kanıyorum ben…
hayatım boyunca insanlar beni sevsin istedim…
beni sevsinler diye uğraştım hayatım boyunca, kimse kimseyi çıkarı olmadan sevmiyormuş…
çok zor anladım.

+anla artık ya, biz ayrıldık
-biz ayrılmadık, sen beni terk ettin
+haksız mıydım? şu elini vicdanına koy da söyle. ben haksız mıydım?
-ayşegül′üm bunu bize neden yapıyorsun? tamam ben haksızım, tamam. haksızım ya tamam ama senin gidip o herifin kollarına mı atılman lazım?ya bi' insan bi′ üzülür, bi' acı çeker be!

diye isyan etmişti de. poyrazın yokluğunda yeni birini bulan ayşegül öldüğünde ise poyraz da delirmişti. öyle işte. gece gece efkarlandım. benim yerime de yakın arkadaşlar

her bitiş bir başlangıç değildir. her bitiş bir bitiştir. şunu da unutmayın tarih, yalnızca mutsuzları yazar

ayşegül: aferin kızım ayşegül terk ettiğin adam tarafından terk edilmeyi başararak dünya yalnızlık tarihini geçtin aferin sana

poyraz: biz ayrıldık mı şimdi gerizekalı poyrazcık karayel ayşegül'den ayrılınır mı ya. ruh bu bedenden ayrılır sen ayşegül'den ayrılamazsın ne yapıyorsun sen. bu böyle olmaz akşama cesedin bulunur.

ayşegül: inşallah geberirsin poyraz acılar içinde sürünerek ölürsün. yaşam ünitelerine bağlanırsın bende fişini çekerim.

poyraz: bak işte ayşegül gözyaşlarım kovaya akıyor. gözyaşıyla boğulan ilk insan olarak tarihe geçeceğim. atma ulan poyraz senin de işin gücün yalan canım aşkı yedin.

ayşegül: güzelliğin beş para etmez, bundan sonra bana kimse senin baktığın gibi bakmayacak. gittin giderken beni benden aldın öyle gittin. aynaya değil sanki bir yabancıya bakıyorum bu kim?

poyraz: sen insan değilsin dünyada ki poyrazların en mal değneği poyraz . hala farkında değilsin ayşegül yok hayatında resmen ayşegül yok.

"gitmeseydin belki de hayat bana bu kadar kötü davranmazdı be baba."

hepsi manyak bunların ya

birden fazla *

-sen ölmüştün
-sen de ölseydin

bana her şeyin öğrenilerek yaşanacağını öğrettiler. yaşanırken öğrenileceğini öğretmediler. ya bir insan sürekli yumruk yer mi ya! biri de çıkıp “ya beyler vurmayın tamam öldü işte adam” demiyor yani be!

sen de ölseydin.

evet, sen de ölseydin.
neden ölmedin? neden ölmedin lannn?
ölmeliydin çünkü.
o öldüyse ben de ölmeliyim demeliydin.

öl çabuk...

tutunurken benim ellerimi bırakmak zorunda mıydı?

+ nasıl bir çocukluk geçirdin?
- valla ben bir çocukluk geçirmedim isa, çocukluğum bana geçirdi

allah belanı versin mümtaz

‘ben günlerce yemek yemedim, günlerce uyumadım. gözlerim kurudu be, gözyaşlarım bitti. bir saniye çıkmadın aklımdan, bir saniye. ben her gün mezarına gittim senin.’

‘yasın çok da uzun sürmemiş be ayşegül’

poyraz karayel gibi hissediyorum, uzun sürmeyen yaslara yıllarımızı veriyoruz.