geceye bir poyraz karayel repliği bırak

+poyraz çık bak, bak naptım. ayy bi kavga ettik eve kız atmış!

+benim biraz kafam güzel acaba yanlış mı geldim?(bkz:ayşegül'ün mahalleyi yaktığı sahne/ en çok güldüğüm sahnelerdendir) !! geçersiz url !!

bir kere küçükken benim hevesim kırılmıştı. kırık çıkıkçıya götürdüler yine de bir türlü düzelmedi. hevesim yanlış kaynadı. hayatım boyunca yanlış şeylere heves ettim durdum.

"evlilik ciddi bir müessese ayşegül. şakaya gelmez!”
    – “ayşegül: ne müessesesi be! şirket mi kuruyoruz!”

“adamlar komünist de yemekleri kötü. yoldaşlık da bi yere kadar. kurbağa da yenir mi lan.”

poyraz : keşke oğuz atay benim abim olsaydı.
ayşegül : hıı onu da delirtseydin.

bunların hepsi kapitalizm...

allah benim belamı versin ayşegül..

ey zavallı insanlık mutlluk diye bisey yoktur.kendimden biliyorum öyle bişey yok.

delirmek albayım
kim bilir ne güzel şey.
düşünsene aklın yok
bir kere...
beni hep bu aklım mahvetti
albayım...

+hayvanları neden bu kadar seviyorsun?
-insanları iyi tanıyorum çünkü.

+poyraz abi hiç aşık oldun mu ?
-hayır ama bir kere omuzumdan vuruldum.
+ne alaka şimdi?
- ikisi de çok acı veren şeyler .

mutluluk diye bir şey yok. kendimden biliyorum.
bir de,
hepsi manyak bunların.

replik değil ama içimdekini bırakayım.
ayşegül gibi bir sevgilim olsun isterdim.

+bu dünya varya albayım .kötü insanlar yüzünden kötü değil . iyiler yüzünden böyle .
- ne yapalım bizde kötü mü olalım evladım .

+ bilmiyorum albayım .
bildiğim tek şey iyilik 5 para etmiyor . ..

papatyaları severim ben, onlarla konuştum. bakın, benim sevgilimin mezarı burası dedim. burada yatıyor, ona iyi bakın dedim buradan

replikten ziyade sanırım en sevdiğim tirat şudur :

“anneleri hep kadınlardan seçiyorlar, ne ilginç. size annemi hiç anlatmadım mesela. pek konuşmazdı ama saçları ıhlamur kokardı. pek kitap okumazdı ama harika çamaşır asardı. annem gidince kalbime iyi bakamadım, erken kurudu albay'ım.

kalbimde bir sızı, bilincimde bir çatlak, zihnimde bir uyuşma… aşık olduğum ilk kadın coğrafya öğretmenim. karadeniz'de dağlar denize paralel uzanıyor ama biz onunla yan yana uzanamıyoruz. televizyon hala tek kanal, varşova paktı, soğuk savaş, nükleer tehtitler… insanlar ölüyor. insanlar ölüyor, ben büyüyorum. büyüdükçe kafam da büyüyor, ellerim büyüyor. büyüdükçe hayallerim küçülüyor. görüyorum, insanlık kan kaybediyor. ben insanlığa kan vermek istiyorum, kan gruplarımız uyumsuz çıkıyor. yıkılıyorum. her şey siliniyor, her şey. tam bitti diyorum, ufuktan ayşegül doğuyor. ayşegül, dünyanın en güzel şiiri. saçları, burnu, gözleri hepsi tam kafiye.

keşke az sonra ölmeyecek olsaydım. yalan yok, içten içe hayatım boyunca ben hep ölmeyi istedim. bazen durur, düşünür, yaşıyor olmanın ne kadar saçma olduğunu fark ederdim. size olmuyor mu ya? yaşamak ağır gelmiyor mu? hayat böyle sırtınıza bir kambur gibi binmiyor mu? bana oluyor. düşün ki altı milyar insan var dünyada. peki bana ne gerek var? gerek yok, bana gerek yok. tamam o zaman, tamam. bırakın beni öleyim. nasıl olsa unutuluruz be. ne mühendisler ne doktorlar unutulmuş. bir ayşegül üzülür bir de sinan. ama o da ertesi güne unutur, çocuk ne de olsa. ayşegül ağlar, çok ağlar, sonra daha çok ağlar ama sonra unutur. hepimiz unutulmak için yaratılmadık mı?

siz, siz yine de beni hemen unutmayın be. arada bir resmime falan bakın, söylediğim havalı sözleri bir kenara not edin. ben unutulacak adam mıyım be. son sözü ne oldu diye sorarlarsa şu şiiri okuyun:

“ölüyorum tanrım!
bu da oldu işte.
her ölüm erken ölümdür.
biliyorum tanrım!
ama ayrıca aldığın şu hayat fena değildir,
üstü kalsın.” “

poyraz: hepimiz başka birine dönüşmek isteriz. (53.bölüm)

sen hiç korktun mu albayım? ben korktum en çok da kendimden korktum albayım. böyle içimde biri var beni ele geçirmeye çalışıyor sanki.
ben gidiyorum albayım sonu belli olöayan bir karanlığa doğru gidiyorum. ve duruyorum durup bekliyorum albayım.
korkuyu bekliyorum.

sana aşık olan yerlerim acıyor.

benim dünya'm, içinde varsın diye dönüyor ayşegül..