geçmişle yaşamak

gelecek umudu ve planı kalmayan ihtiyarların sığınağıdır.

geçmişle yaşayanın geleceğe umudu olmaz derler. yaşadıklarımızı tecrübe/ders olarak algılayıp hayatımıza devam etmek en doğru olanıdır. geçmişi geleceğe taşıyıp geleceğe odaklanamamak kişiye çok büyük zararlar vermekle beraber psikolojik sorunlara yol açmaktadır. yaşadığımız ne kadar kötü durum olursa olsun önemli olanın geleceğe umutla bakabilmektir.

geçmiş bir tecrübeden ibarettir, fazlası sana yük olur. geleceğin ise senin en büyük çizgin, gideceğin yön o'dur.

geçmiş özellikle geceleri karşımıza çıkar, uyumaya çalışırken yalnız bırakmaz sağolsun, yatağıma uzanırken geçmişim de yanıma seriliyor, anlam veremiyorum, sabahları nerede bu geçmiş??

kattle suyu kaynatma beceresini sorgularken bardağa boş boş bakıp içimden konuşmaya başladığım an.. ne dünü bırakabiliyorum ne yarını düşünmeden edebiliyorum.. bu kısır döngü içinde ilkokul arkadaşımın saçımı çektiğinde neden ona vurmadım acaba diye bile kendimle kavgaya tutuşabiliyorum.. hakket neden vurmadım ben o çocuğa bak yine sinirim hoplardı

olumsuz bir algı yaratıyor olsa da; geçmişten dersler çıkararak şu anki hayatını ona göre şekillendiriyor olması durumunda, kişiye artı değer katacak hadise.

gelecek korkusu yaşatır. geçmiş iyisi ya da kötüsüyle insanın en rahat ettiği sığınaktır. o sığınaktan çıkıp savaşmadıkça yenilikten korkmaya, haliyle tembelliğe iter insanı.

sürekli dikiz aynasına bakarak araba kullanmak gibidir, anı ıskalamaktır.

yaşamamaktır.

geçmiş insanın peşini öyle kolay kolay bırakmaz. insan ne kadar unutmaya çalışırsa çalışsın geçmişini asla unutamaz. hep bir iz, bazen küçük, bazense büyük bir iz kalır onda. bu yüzden öyle kolay kolay silemezsin. kimi zamanda herşeyi unutmuş gibi görünür. ama hep küçük bir parça vardır. ona tüm geçmişi hatırlatan.

geçmiş geçer geçer ama delip geçer.

kendime yine içimin tozunu, bokunu püsürünü dökeceğim başlık ararken bunu buldum. gayet güzel bence..öncelikle; sözlüğü, lise hatıra defterim olarak kullanmama ses etmeyen tüm moderatörleri bir defa daha selamlıyorum.
dediler ki herhalde, bu deli. çok da öyle sağa sola sarmıyor. gelsin arada yazsın.renk olur.
bu gece en yakın dostlarım bensiz eğlenmeye çıktı. ben çalıştığım için gidemedim. sordular bana yalan yok. ama ısrar etmediler. sensiz olmaz filan demediler. eskiden olsa hiç takmazdım.
bu gece çok üzüldüm. aslında gidebilirdim.ne bileyim geç katılırdım onlara.
ama ısrar etmediler.
param da yoktu zaten.
acaba bu bir yaşlanma belirtisi mi. neden olmasın ki?
olur olmadık şeylere çok üzülmek, çok alınmak, gözünden yaş gelmek,otobüste mal gibi gözlerin dolması filan.
bunu hiç bilmeyecekler. eğer beni görürlerse, yani yazımı, ölümüne inkar ederim.
hesabı siler, kaçarım.
göremezler ki... çünkü onlar hiç sözlük yazarı olmadı. akıllarına bile gelmedi. hiç buna ihtiyaçları olmadı.
internetin görsel tarafını sevdiler hep. benim gibi dertli tasalı taraflarını sadece, hepimizin ara ara görüp üzüldüğü haberlerde gördüler.
hiç o insanların hikayelerini, kendi ağızlarından dinlemediler.
mesela hayattan bıkmış, mutsuz ama öylesine takılan insanlarla sabahlara kadar sohbet etmediler.
ne kadar başka hayatlar değil mi.
şu an eller havada dans ediyorlar muhtemelen.
ama iyiyim. valla. bence başka bir şeye üzüldüm. buna taktım.

tüm yanlışlarımla hatalarımla hayal kırıklıklarım ve doğru yaptıklarımla gurur duyduklarımla başardıklarımla başaramadıklarımla yani şuan ki beni ben yapan ne varsa hepsiyle fazlasıyla eksiğiyle kendimi kabul edip geçmişimle uyum içinde yaşamaya çaba sarfediyorum. biliyorum ki geçmişi ne değiştirebilirim ne de üzerine koyabilirim ama bu demek değil ki üzerinde hiç düşünmüyorum. o sokaktan geçerken şu filmi izlerken bu şarkıyı dinlerken birden geçmişe yolculuk başlıyor. bu yol pek zorlu bazen sarp kayalık bazen dik yokuş bezen de uçurum kenarı çiçeklendiği de oluyor arada düzlükler yemyeşil ovalar ama çoğu hırpani geçtiğim yolların. geçmişle yaşamak çıktığın bu hayat yolunda en çok da gerçeklerle yüzleşmekten geçiyor.

“niçin bugünü yaşamıyorsun mümtaz? neden ya mazidesin, ya istikbaldesin. bu saat de var.”

huzur - a.h. tanpınar

her temas bir iz bırakır derler, öyle de olur zaten ama o izi sadece taşıdığımızı unutmayalım, yani geçmiştekiler geçti gitti ve sadece bir iz bıraktı o kadar, daha ne kadar omuzlarımızda taşımalıyız o izi, daha ne kadar başkalarından saklamalıyız o izi, ya da daha ne kadar yeni gelenin de geçmiştekiyle aynı izi yapacağını düşünmeliyiz, yetmez mi artık geçmişi düşünüp geleceğe bakamayışımız.

geçmiş olsun..

ne demiş yazar hayatta yapılabilecek en büyük hatalardan birisi de yanında olmayan birisinin aklında olmasına izin vermektir. bırakın geçmişte kalsın, siz geçmişte yaşamayın...

geleceği de elinizden alır.

yaşanılan anı mahvettiği gibi geleceğe dair ümitleri de söndürerek tüm hayatı zindan eder. yapmayın etmeyin.

bazen sadece kendinizi değil, başkalarını da üzer ama fark etmezsiniz. belki de umrunuzda olmaz.