gnossienne no. 1

erik satienin harika bestesi.
notalar çok basit olmasına rağmen insanı içine çeken bir beste. bestenin kendi içinde çok uyumlu bir akışkanlığı var.
çok yerde kullanılmıştır. bir çok şarkıya da ilham olmuştur.
spotify linki

erkan uğur'un versiyonu da güzeldir.
ikisini de çok severim.

tanrının müziği bu olmalı

müziği güzel yapan şeyin enstrümandaki virtüözlük değil, duyguyu aktarabilme olduğunu gözler önüne seren bir parçadır.

bir sürü farklı yorumunu dinleyip hepsini sevdiğim çokk tatlı bir eser. kim çalsa kendinden bir şey katıyor, sanki aynı manzarayı farklı açılardan çekiyor. huzur.

her dinlediğimde gözümün önünde pencereden bakan yalnız yaşlı bir kadın beliriyor. sanki parmaklıklı penceresinden dışarıya top oynayan çocuklara bakıyor. kırmızı toplu çocuklara. **

erik satie'den önce erkan oğur'dan dinlediğim ve bayıldığım beste. üzgünüm erik abi ama erkan baba uçurmuş besteni. şöyle bırakamıyorum, geçersiz url diyor. neyse açıp dinlersiniz işte, iyi dinlemeler.

alman bir müzisyenin ortaya çıkardığı buruk hisler yaşatan klasik eser. ayrıca diğer numaralı eserler de çok güzel.

dinlediğinde herkesin farklı bir hisse kapılıp farklı bir şeyi anımsadığı harika eser. parçayı ilk duyduğum zaman ilk başta sanki alaycı ve buruk, sahte bir mutluluk duygusu veren ve ardından yükselerek sertleşen, kişiyi daha üzüntülü ve kasvetli bir ruh haline sokan notalar bana yaşadığım maladaptive daydreaming'i derinden hissettirmişti. gerçek hayatla alakası olmayan bir kişiye dair kurulan hayallerin verdiği geçici tatmin, ve hayalini oynattığın iç dünyandan sıyrılıp içinde bulunduğun anın farkına varınca bütün bu kendi kafanda oluşturduğun mükemmel karakterin ve yaşadığı o bütün seni havalara uçuran olayların yalan olduğunu, benliğinin yaşadığı hayatın arzuladığın o dünyadan bambaşka bir yer olduğunu düşününce gelen çöküş ve o sana şu ana kadar türlü türlü duyguyu yaşatmış, çeşitli senaryolara başrollük yapmış o tatlı yüzün gözünün önüne gelip seni yüreğine hançer saplar gibi bir acıya sevk etmesi... geçişleri odadan odaya geçer gibi bir duruma sokan ve benim gözümde bir kimliğe bürünen, insanın içine işleyen bir parçadır.

erik satie’nin en bilinen bestelerinden birisi.kolay notasyonlara derin duygular yükleyen bir beste.klasik müzik dinleyen biri olarak,en beğendiğim bestakarlardan biri.bu duyguları notaya dökmek kolay iş değil.

otuz küsur dakikalık extended version.
yazmak için ideal müzik.

1.5 oynatma hızıyla dinlediğimde grup gündoğarken'in ankara'dan abim geldi şarkısının melodisinin ilham kaynağı olduğunu düşündüğüm eserdir.

gaspar noe'nim climaxinde çalan şarkı

erik satie'nin benim en sevdiğim bestesisidir, fazıl say'da güzel yorumlamıştır bana göre.

buradan erkan oğurun kalbe dokunur şekilde yorumladığı beste

(bkz: entel feridun)