görünce duygulandığın bir görsel bırak

hadi bakalım ya tutarsa ben başlıyorum.

açım olm ben, melankoliye kolum girsin.

sanırım 7 ya da 8 yaşındayım. üzerimde beyaz bir atlet var. altımdaki şort mavi. kenarları oymalı, krem rengi üçlü koltukta oturuyorum. ağzım kulaklarıma kadar açık neredeyse. kollarımızı birbirimizin omuzuna atmışız. onun da atleti beyaz. arkadaşlığımız 3-4 sene olmuştur herhalde. o da gülüyor benim gibi. sanıyorum ikimizde de fotoğraf çekilecek olmanın sevinci var. fotoğrafın çekildiği an çok net aklımda. annemin sesi geliyor. "oğlum azıcık kıpırdamayın" diye.

fotoğraf çekildikten sonra tekrar o fotoğrafa baktığımı hatırlamıyorum. evde fotoğraf albümünün bir yerine sıkıştırılmış. yıllar sonra elime geçti. hatta ona da gönderdim "hatırlıyor musun" diye. çocukluğumun en önemli şahidiydi. birlikte çok kavga ettik. çok düştük, çok yaralandık. aynı şişeden çok su içtik. bir ara koptuk tabi. iletişimde olsak da çocukluktaki gibi kalmıyor her şey.

sonra bir akşam babam aramıştı beni. neden telefonda bu kadar gevelediğini anlayamadığım bir şekilde girmişti konuşmaya. direkt söyleyememiş tabi bana. telefonu kapattıktan sonra zihnimde oluşan karanlığı çok net hatırlıyorum. günlerce ağlayamadığımı da. bugün hala ölümünü kabul edemiyor oluşum da manasız geliyor...

işte o fotoğraf ve o an zihnimde çok net. fakat bakmaya dayanamadığım için hiç çıkartmıyorum yerinden...

minikti daha, tırnaklarını geçirmeyi dahi bilmiyordu lucky'm

ne çok severdim bu dergiyi... gazete ve dergi toplayıp hediye kazandığımız yıllar.

usmanımla ben.

ilk aşkımı bulduğum yer..

arthur, üzümlü kekim...

az önce galeride gezerken hüzünlendim. burada 1 aylıktı ve ilk günüydü yanımda. tıslaması bile minicik, belli belirsizdi. soğukta üşüyünce sweatshirtümün içinde uyurdu. şimdilerde 2 yaşında ama hala aynı balım. uzun yıllar benimle olur umarım.

kalbim ağrıdı.

kerimcan'in eski hali.