hasta olunca mecburen kendi başının çaresine bakmak

bir schrödingerinolmeyeramakalankedisi ukdesi.

hasta olunca bir çorba kaynatanı olmayan insan dramı.

insanın her koşulda kendi başının çaresine bakmayı bilmesi bir yerde bazı durumlarda birilerine nazının geçebileceğini bilmesi de ayrı bir güzellik nihayetinde. burada mecbur kalmış olmak insanı üzüyor, yoksa bir ilaç almayı bile bilmeyen insana üzülmenin de bir manası yok.

o değil de on gündür deli gibi öksürüyorum, tek gördüğüm muamele neden maske takmadığımın söylenerek yanımdan kaçılması gerçekten. tüm asistan odasına covid yayıp test verdikten sonra kaçmadığım için teşekkür etmelilerdi aslında, majezik sprey kullanabilirsiniz bu arada.

ağlayarak çorba kaşıklatır insana efendim.

bide hasta olunca ekstra bir hassaslık durumu da oluyor haliyle.
ağlayarak uyuyorsun abi, nasıl bir dram gerçekten bilmiyorum.

bence bunun zirvesi bu abimiz:

hep böyleydim. hasta olunca nazlanmam ben. öyle nane limon, çorba isteyen erkeklerden olmadım hiç. ölüyorum diye ağlamadım. ne bileyim, çocukken bile hiç annem uyutmadı mesela. ben hep yastığımı alır, beğendiğim yere koyar uyurdum.

mesela en yakın olay, 3 ay önceydi. parmağımdaki kırığa eşlik eden akciğer enfeksiyonuyla askerliğimin 1 ayını geçirdim. hiç de öyle yatmadım yani, huduttaydım. arazide gezdim. gerçi, deve gibi olmamla alakalı da olabilir bu.

yalnız yaşayan insanlar için bu çok da abartılacak bir şey değil bana kalırsa ama ailesiyle, ev arkadaşıyla, sevgilisiyle falan yaşayan kişiler, hastayken bir sebepten yalnız kalmışlarsa zorlayıcı oluyordur eminim. alışkanlıklarımız, yoksunluklarında tüm duygu durumumuzu etkiliyor, neredeyse en büyük gündemimiz oluveriyorlar. o yüzden neleri alışkanlık edindiğimize dikkat etmeli...

benim de unutamadığım şey vardır bu konuda mesela; tuvalete bile sürüne sürüne gittiğim bir hastalığımda, eve yemek göndermişti bir arkadaşım, bunun da haberini telefonu açamadığım için mesajla vermişti. o mesajı okuduğum andan itibaren üzülmeye, tasalanmaya başlamıştım ben kalkıp nasıl kapıyı açıcam şimdi diye. şey var ya hani, böbrek taşı ağrısıyla cebelleşen insanların bayılması ağrıdan değil ağrı artarsa ne yaparım korkusundan mevzusu... heh tam o. özetle yalnız yaşayan insanlar için hastalığın kendisinden çok hastayken yapmak zorunda oldukları şeyler üzücüdür. ama bu duygu sunidir, geçicidir, gerçek bir dertlenme değildir, o kişi de çoğunlukla bunu bilir.

işbu entry de hastayken yazılmıştır mesela. şu bağışıklığı bir halledemedik gitti bu kış. neys.