hayali arkadaşa mektup yazmak

bundan iki yıl önce bir hikaye yazıyordum. hikayenin kahramanı ile o kadar fazla bağ kurdum ki arkadaş oldum. psikolojik bir buhran içindeydim o dönem. kimseyle konuşmadığım şeyleri ona mektup yazarak anlatıyordum. bir kaç ay ara ara yazdıktan sonra bıraktım yazmayı. bunu bugün ilk defa biriyle paylaştım. bu durumun normal olmadığını söylüyor. bence de normal değil galiba. bu zamana kadar niye normal saymışım bilmiyorum. galiba şizofreni gibi bir şey. psikiyatriste falan gittim ama hiç bahsetmedim çünkü o içimde kıymet verdiğim değerli bir arkadaşımdı sanki. dertleşiyor gibiydim. ve gerek duymadım paylaşmayı. şimdi ne yapacağım düşünüyorum. galiba cidden iyi gitmeyen şeyler var bende. umarım kafayı dibine ekmek bana bana yememişimdir.

gençken çok fazla yazdığım her defasında da yırttığım ya da sakladığım ya da defterlere not aldığım isimsiz mektuplardır.
yeri gelir deli zannederler seni ama olsun.

en fazla 1 kere yazarım. karşılık gelmeyince bırakırım. ben yazdım, sıra onda. hep ben yazayım olmaz.

mektuplarıma yanıt verilmemesine alışığım. yinede o kişinin tepkilerini merak ederim. durmadan şuna ne der buna ne der nasıl düşünür?. diye düşünürüm bu bile yeter bana hayali arkadaşım olmasa bile yazabilirim ona. çünkü güzel yalan söyleyebilirim en iyi yalanı da kendime söylerim zaten hep. bir şekilde kendimi kandırırım. bu zor birşey olsa gerek ama en çok da kendimi kandırmayı sevdiğimden bu kolay olur benim için hep.