hayatı güzelleştiren ufak detaylar

kuş cıvıltılarıyla güne uyanmak

doğum gününün hatırlanması.

kız kardeşim.

unutulmadığıma dair ufak bir mesaj gelmesi.

adam duş başlığını takmak için aparat almış, getirmiş, monte etti gece gece üşenmeden.
hayat çok boktan. hayatı güzelleştiren hiçbir şey detay değildir. ufak hiç değildir. kıymetini bilmeli.

kediler , kediler konuşabilse insanlarla hiç işim olmazdı gibime geliyor.

döner.

yetim güldürmek.

eski sevgilimin bana attığı +18 fotoları yeni sevgilisine attım. hayatı güzelleşmiştir umarım.

günbatımı izlemek

kırmızı ve beyaz güller .öyle güzeller ki herşey onlarla daha hoş.

güzel şarkılar keşfetmektir. ortak zevklere sahip, sevilen insanlarla bu şarkıları dinlemek ise yaşanılan güzel hisleri ikiye katlar.

sabah uyandığında kulağa gelen kuş cıvıltısı.

biraz lahmacun.

pilavın üstüne ekilen karabiber , lahmacunun yanındaki sumaklı soğan , kokoreçin içindeki o kimyon... şaka bir yana bunlarda güzel tabi ama yanında senin sadece sevgilin olmayıp da yeri geldiğinde kardeşin, dostun ,arkadaşın, sırdaşın, dert ortagin , hayat arkadaşın , yanında herşeyi yapıp mutlu olabildiğin biri olması. bu ufak detay olursa gerisinde hayatin tamamı güzel olur zaten di mi ?
dipnot : ah nerde öyle güzel şeyler bizim hayatımızda azizim zor zorr...

balkonda kahve içmek.

balkonlu bir evde yaşamak.

bizi hayatın güzel olduğunu inandıran, tokat atıp kendine getiren anlar hiç de öyle mühim günlerde olmuyormuş. tam olarak bir otobüs durağında buldum hayatı güzel kılan anlamı...

otobüs beklerken babam birden güldü. neden güldüğünü sorduğumda " hiiiç, hayat çok güzel." dedi. ufak çaplı bir beyin sarsıntısı geçirdim, mental olarak tabii. nasıl olabiliyordu? bu hayata nasıl güzel diyebilirdi ki? bir otobüs durağında insanın aklına nasıl böyle bir şey gelebilirdi?

hayatın güzel olmadığına dair o kadar çok delilim vardı ki, babama hayretler içinde bakıyordum. belki de acıyordum ona çünkü güzel dediği hayat tamamen bir yanılsamaydı. bizi kedinin fareyle oynadığı gibi evirip çeviren ama öldürmeyen bir hayatı böylesine tanımlaması fazlasıyla dramatikti.

kısa bir an için tüm bu düşünce kumpasında boğulduktan sonra yüzüme bir merhamet yerleşmişti bile ve o can alıcı soruyu sordum.

"güzel mi gerçekten baba?"

merhamet, teslimiyet, sevgi ve en önemlisi hasret artık beynimi kandırmıştı. beynimdeki çocuk küsüp oturdu. yıllarca şımarttığım bu çocuk susmuştu artık yorgun kalbimin sırasıydı.

babamın cevabı beni tam anlamıyla ezen bir demir ökçeydi artık. beynime "sen bir hainsin" ve kalbime "uyan o koca uykundan" diyen bir ökçe...

"hayat güzel çünkü sen varsın"

babamın ağzından çıkan cümle kulağıma girdi, beynimi çürüttü ve oradan kalbime girip, yaldızlı bir kağıtla sarıp sarmaladı. birden yaldızlardan biri gözüme kaçtı, mutluluk parıltısı olarak yanaklarımdan süzüldü.

artık hayatın güzel olduğu bir gün varsa, o günü biliyor ve inanıyorum. evet hayat güzel baba! senin ağzından çıkan o yaldızlar olduğu günlerde güzel...