hayatı sevmek

parlak bahar sabahlarında, çiçekli ağaçlar ve masmavi gökyüzünü görüce kapıldığım illüzyon. içimdeki karanlık ve kasvet baharla savaşıyor. ama karanlık içimde olduğu için nereye dönsem aynı manzara. benim durumumda olan kişiler bakış açısını değiştirmeli ve olumlama yaparak kafasındaki duvarları yıkmalı. yoksa karamsar geçen bir hayatın pişmanlığını yaşayabilir. kişi zor zamanlar olsa bile küçük mutluluklar edinmeye çalışmalıdır. söylemesi kolaydır.

hayatın genelini sevmem, benim için mümkün değil. ama yaptığım ufak tefek sevdiğim aktivitelerle kılınır hale getiririm durumu ve bir nevi dolaylı yoldan hayatı da sevmiş olurum. şimdi filtre kahve eşliğinde kitap okuyacağım mesela alın size örnek bir adım.

hayatı sevmek, bence biraz da kendini sevmek ile mümkün. kendini sevmeyen bir insan hayatı sevemez gibi görünüyor. hee kendini her seven hayatı sevebilir mi? hayır, örneğin ülkemizde hayat şartları bu kadar zor iken, kendinizi ne kadar sevseniz de hayatı sevemeyebilirsiniz.

anı yaşayarak elde edilebilen, kendinize verebileceğiniz en anlamlı hediyedir.

pembe ve beyaz çiçeklerle süslenmiş sayısız ağacın arasındaydım bir saat kadar önce. çimenler toprağı şefkatle kucaklamıştı, hava ısınmıştı biliyor musunuz? yaz gelmişti ve ben bunu henüz bugün fark ediyorum. üstümde kalın giysiler yoktu ve esintiyi hissediyordum cildimde.

şu an ise eve dönüyorum. güneşten çıkan son ışık yüzüme vuruyor. arabadayım, camım açık, rüzgar saçlarımı savuruyor. önümde kocaman bir orman var ve ben mutluyum. evet, bunu ilk defa fark ediyorum. ben hayatı seviyorum.

hayatı deneyimlediğim kadarıyla sevebiliyorum. gökyüzünün sonsuzluğunu, rüzgarın tenimi okşayışını, yazın sabah erkenden ötmeye başlayan kuşları, çok sevdiğim birine sarılmayı... duygularla yaşanan bir hayatı seviyorum.

seviyorum çünkü gencim.
daha yolum uzun.
çok uzun.

seviyorum bazen, bazen de sevemiyorum...

yaralandığımızda hayatı sevmek zor olsa da bedenen ya da ruhsal olarak iyileştikten sonra hayatı yeniden sevmeye karar vermektir, hayatlarımız doğduğumuzda başlayan ve dünyanın en değerli şeyi olan birer yolculuktur, yaşadığımız her şey birer tecrübe ve hiçbir ânın tekrarı yoktur, yeniden doğmayacağız ve en değerli şey sağlığımız, zaman ve sevdiklerimizle yan yana olabilmektir.

hayatımız bizim en değerli hazinemizdir çünkü onu kaybettiğimizde biz de yok oluyoruz.
bizi mutlu eden her şeyde hayatı sevdiğimizi fark ederiz ve hayatı bütün zorluklarına rağmen sevmeliyiz,
çünkü hayatın yedeği yok.

hangi hayatı? kimine iyi, cömert davrananı mı, kimine göre acımasız olanı mı? şanslı tarafta olanlar sevmeli elbet. diğer tarafa bakmaya gerek yok zaten.