hayvanlarla duygusal bağ kuran tip

birkaç ay önce bambaşka bir insanken artık dışarıdayken herhangi bir yerde kedi gördüğüm zaman "sen burada dur, sana marketten mama alıp geliyorum." diyip, yaşadığım sokaktaki hayvanları düzenli olarak besleyip ve sadece beslemekle kalmadan onlarla saatlerce vakit geçirmeye başladığımdan beri bende tam olarak bu tipe dönüştüğümü farkettim.

ama bunun net bir şekilde farkına varmam bugün gerçekleşti;
evde beslediğim kedimin dün gece itibariyle görmemeye başladığını farketmemle sabah hemen veteriner kliniğine götürdük. yapılan testler sonucunda gerçekten görmediğini öğrendiğimde, yaşadığı en büyük sıkıntılarda bile güçlü durmayı başarabilen biri olarak kendimi en zayıf noktamdan vurulmuş gibi hissettim ve akıp giden göz yaşlarıma engel olamadım. tedavi yollarını araştıracağız, eğer kalıcı bir şekilde görme engeli olursa da, görme eksikliğini sevgiyle doldurmak için elimden geleni yapacağım.

hayvanlarla duygusal bağ kuran biri olarak halimden çok memnunum hatta keşke daha önceden de böyle olsaydım, bir canlıyı karşılıksız sevmek insana o kadar çok mutluluk veriyor ki.

yaşadığım sokağa girdiğim zaman bütün kedilerin beni tanıyıp etrafımı sarması, eve girdiğimde kedimin meraklı gözlerle yanıma gelmesi, sokaktaki köpeğin her gün otobüs durağına kadar yürürken bana eşlik etmesi kadar mutluluk veren bir şey yok.

hayvanlarla duygusal bağ kurup, karşılıksız bir şekilde onları sevmeye başladığımızda içimizdeki öz sevgiye ve mutluluğa bir adım daha yaklaşıyoruz.*

insanlarla konuşarak duygusal bağ kurduğunu sanan tiplerin yaptığı sözde tespit. bu tip insan benden uzak dursundur kendi tespitinde boğulsundur

insan bir eşyasına dahi bağ kurar, mesela evde neden hep aynı koltukta oturuyorsunuz? o sizin çünkü, onunla bir geçmişiniz var, orada rahat edersiniz, farklı koltuk size ters gelir, başka koltuğu götünüz yadırgar.

hayvanlarla eşyalardan daha rahat bağ kurulur, çünkü size tepki verir. çoğu zaman sevginize karşılık alırsınız.

bazı hayvanlarla sevgi alışverişi çok zor olur, hatta sizi seviyor mu anlayamazsınız.

ay benim yeni bir belalım oldu. arı... evet arı. kendileri peşimi bırakmıyor da...
bugünle beraber 5. gün oldu, geliyor sürekli tükana.

koordine etmiş, şıp diye damlıyor içeri.

kendisine bir ad koyacağım, yarın yokum ama cuma gelirse de fotoğraflayıp sizle tanıştırırım. benim gibi temascı, ağzıma girecek utanmasa, sokar diye de korkuyorum ama terso hareketleri yok, yamacımda uçup duruyor...

arı kelebek filan deyip geçme ey ahali, bir iki derken insan alışıveriyor.

arıya olan tepkilerim şöyle gelişti:

1. gün: "bal arısının burada ne işi var ya? kış! çık dışarı."
2. gün: "yine mi aynı arı lan bu?"
3. gün: "her sabah sabah bak adımız çıkacak, her çiçekten bal alınmas..."
4. gün "neden halen gelmedi bu arı!? nerelerde uçuyorsun vızvızı batasıca..."
5. gün "ay hoş geldin, hihi."

kedimi çocuğum gibi görüyorum bende ve kesinlikle normal olduğunu düşünüyorum. ve evet ilerde çocuk yapmayacağım ve böyle hayvanlar edinip çocuklarım onlarmış gibi davranacağım

bazı insanlarda olmayan vefâ bazı ''hayvan''larda olabiliyor.

canından çok sevdiğin kediyi kendi ellerinle oynadığı bahçeye gömmenin nasıl bir acı olduğunu ben duygusal bağ kurmanın anlamsız olduğunu düşünenlere anlatamam ki.

jack bir köpekti, evime alabilecek kadar sevdim güvendim.
bazı insanlar var evime alacak kadar sevmedim güvenmedim.
bu köpek beni her sabah durağa bırakırdı, eve dönerdi, durakta beni gören insan dediğim tanıdık görmezden gelirdi.
ben jack'in karşısında ağladım, sandalyede oturuyordu, kalktı geldi elimi yüzümü yaladı.
insanların haberi bile olmadı, çünkü yüzüme bile bakmadı çoğu.
sonra öldü benim jack'im. ellerimle gömdüm.
çevremde vefat edenler oldu, allah affetsin, çoğuna jack kadar üzülmedim. evet insan kıymetli, ama hayvan da kıymetli.

benim kedimle bağım var ne var bunda? onu seviyorum ve mutlu oluyorum. illa insanlarla mı bağ kurmak zorundayım

(bkz: buyurun benim)