her işi son güne bırakmak

ışi küçümsemektir. -tamam ya yaparız. kolay ya iki günlük iş. sıkıştırsam bir günlük iş.

oblomovluktur.

devlet memuru iseniz yapmanız gereken şey. çünkü gelen yazılar tam olarak anlaşılamadığı için ilk yapan her zaman hatalı yapar. sonlara doğru yapansa herkes yapıp yapıp düzelttiği için o hataları duyar ve hata yapmadan tek seferde yapıp bitirir veya yapanların dosyasını alıp birkaç değişiklikle işini halleder.

klasik bir tanım gibi olacak ama bir türk hastalığı diyebiliriz. bir zamanlar içinde olduğum bir gruptu da diyebilirim.

allahtan sonra sonra biraz olsun planlı programlı hareket etmenin güzel bir şey olduğunu kavradım da kurtuldum bu hastalıktan.

hiç yapmadığımdır. bazen cidden özendiğimdir.

yerli ve milli karakterimizdir. üstteki arkadaşın yazdığı gibi bir süre sonra insan planlı olmanın yararlarını öğreniyor ve işleri yoluna sokmaya başlabiliyor. yoksa ilerleyen yaşlarda stresten mütevellit çeşitli mide rahatsızlıklarına yol açabiliyor.

her seferinde bir daha yapmıycam deyip,yine son güne bırakıyorum.son gün gelene kadarda neyi nasıl yapacağımı planlıyorum kafamda,sonrası bir çırpıda geliyor daha çok yazma işi son güne kalıyor bende.kesinlikle tavsiye etmem,çok stresli.

milli sporumuzdan sonra en çok yapılandır.

yaşamak istediğiniz hayatı da son güne bırakmakla sonuçlanacağı için, ölmeden önce hayatın tadını çıkarmak istiyorsanız bi' an önce bırakmanız gereken alışkanlıktır.
unutmayın, bugün de dünlerin yarınıydı.

son dakika çözdüğün problemler çoğaldıkça öncesinde çözmenin saçma olduğuna inanıyor insan.

nasılsa yapatım daha var derken sona gelmek bu seferde yetiştireceğim derken işi alalade yapmak ve hiçbirşeye benzememesi ve sonuç kocaman bir hüsran kocaman bir vicdan azabı ,kaburlaşmış sırtımıza yeni bir yük.

zevkli bir eylemdir. son gün olmasa bile acele etmeye gerek yoktur. olması gerektiği zamanda olacaktır.

misal ben öğrenci iken otobüs biletini son gün alırdım.

balayı için villa kiralamıştık. onu da bugün kiralayıp yarın gittik.

mason cooley’nin de dediği gibi;“ ertelemek kolay şeyleri zor hale, zor olan şeyleri de çok daha zor hale getirir.”

yani erteleye erteleye son güne bırakmak, insanı çıkmaza sokar.

bazen de son dk’sına bırakılır. 23.59’da gönderilmiş mail bile mevcuttur. (bkz: çalışan dediğin)

işi son ana bırakmanın zihin üzerinde konsantrasyon, üretkenlik ve pratikliği ateşleyen bir etkisi olduğu bilinse de çıkabilecek aksaklıklar göz önünde bulundurulmadığında felakete sebebiyet verebilecek alışkanlık.
bu meretten az çekmedim ama aynı hatayı yapmaktan kendimi alamıyorum. burdan açık çağrıda bulunmak istiyorum. bence psikologlar bunun üzerine çalışıp bu şeye bir isim misim vermeliler, sendrom muamelesi yapmalılar artık.

önceden sadece yapmak istemediğim işleri son güne bıraktığımı düşünürdüm. sonrasında durum yangına körükle gider gibi tüm işlerimi son güne dek ertelemeye evrildi. uğraştırıcı, detay isteyen, zorlanacağımı bildiğim işleri erteleyip o işten bir süreliğine kendimce kaçmış oluyorum. işi son güne bırakmaksa kaçabilecek bir ertesi günümün daha olmayışını kabullenerek panikle işe koyulmak demek. halbuki son gün gelene kadar kafamda biriken liste bile beni o kadar sıkıntıya sokuyor ki. aslında bu birikmiş kara liste bile daha fazla stres yaratmaya son vermek için yeterli olmalıydı ama değişen bir şey olmadı. umarım üşengeçliğimin altında gizli adrenalin tutkunluğum yoktur.

tembellik ve erteleme hastalığıdır

tazecik olur her zaman kötü bir şey değildir,

son gün ve mümkünse sabaha kadar uykusuz kalarak yapma alışkanlığım var. çok daha iyi fikirler çıkıyor benden.

her işe büyük bir özveriyle başlarım sonra ortalarında iyi ya der salarım ve son dklarında can vererek bitirim. ben de buna bağımlıyım işte.