her şeyin yalan olduğu gerçeği

insan kendi yalnızlığından sıyrılamıyor bu dert değil. asıl mesele başkasının yalnızlığını da gideremiyor.

sevdiklerimiz, canımız dediklerimiz, ömrümüzü feda etmeye hazır olduklarımız bile yalan oluyorsa söyleyecek söz kalmamıştır.

bu sıralar aklımdan hep bu tarz başlıklar geçiyor
bok gibi hissediyorum
genelde her sene aralık-ocak döneminde böyle hissederim
bazı şeylerin bitişi ve yeni şeylerin başlangıcı olduğu dönemler bana zor geliyor
aralıkta bir yılın bitişi ve ocakta başlangıcı ama ben kendime reset atamıyorum ne yazık ki…
bazen bazı şeyleri bitiremeyeceğimi düşünüyorum
kendimde o gücü bulamıyorum kendime o güvenide duyamıyorum. kısacası kendi yaşımı hiç yaşamıyorum ya geçmişin acısını ya da geleceğin kaygısını yaşıyorum kısacası şu-an hep puslu… hayat boyu çok başarısız hissetme duygusu.. bunu sadece yaşayan anlar sevgiler…

sanırım bu, geçici bir duygudurum hali.. çünkü her şey öylesine can ağrıtan bir gerçeklikte ki.. hani, keşke yalan olsaydı bile diyeceğimiz gerçeklikte maalesef.

herkes gidici gibi sanki

bundan daha etkileyici olan gerçek ise: her şeyin yalan olmasının hiçbir öneminin olmaması.