herhangi bir diziyi bitirince içinde oluşan his

çok garip bir histir kendisi. ağlamak istersen ama ağlamazdın. gülmek istersin gülemezsin. dizinin daha da çekilmeyeceği gerçeğini anlamaya çalışırsın anlamazsın ama. için de koskocaman bir boşluk oluşur ve bunu ancak bir kaç saat etrafa boş boş bakışlar ile geçirebilirsin.

ya da geçmez diziye tekrar başlarsın ben öyle yaptım. *

sevdiğiniz bir diziyse içinizde kötü mutsuz oluşan histir. sevmediğiniz hoşuna gitmeyen bir diziyse oh sonunda bitti allah’ın belası dizi diyerek mutluluk duyarsınız.

sevilen bir dizi bitince oluşan hisdir. sevmediğim bir diziyi izlemeyeceğim için sıkıntı yaşamıyorum.

asla aynısını bulamayacağını düşündürür. kısa bir araştırma sonunda güzel başka bir dizi bulduğunda ise ışık hızında unutulur.

tamamen koca bir boşluk ve içinde fazlasıyla soru barındırıyor..
'ben şimdi ne yapacağım, peki şimdi bu karakterler ne olucak, bir sonraki sezonu istesek çekerler mi acaba, keşke hiç başlamasaydım o zaman cahil ve mutlu olur muydum ki..'

ilk başta bir sevinirim.sonra devam etmeyeceği aklıma gelir üzülürüm.keşke devam etseydi derim.içimde bir boşluk oluşur sanki izleyecek bir şey kalmamış gibi.değişik bir duygu açıkcası.

(bkz: dizi kahramanı ile vedalaşmak)

kocaman bir boşluk. ilk bir hafta favori eski bölümleri açar izlersin. ama ilk izlediğindeki o hazzı yaşayamazsın. sonra yavaş yavaş bırakırsın. ve daima başlayacak yeni bir dizi bulursun. bu döngü böyle devam eder.

boşluk. yenisini bulmak ve ona alışmak kolay olmayacak.

bitirecek kadar izlediysem, sonunda hoş bi doygunluk hissi olur. sanki sofradan ''çok yemeden, şişmeden'' kalkmışcasına duyulan bi histir bu. bi süre hiçbi şey izlenmez. artık dizinin anlattığı hikayenin 'toplamı' zihnimizdedir. bunu zihinde yormak gerekir. eğer hikaye bütün olarak zihinde analiz edilebiliyosa, tamamdır. ancak bütünde anlamsal eksiklik var ise, tekrar izlenir.

son bölümde bağrıma bir öküz oturmaya başlar,bilirimki 35-40 dk sonra yeniden sevebileceğim bir dizi bulabilmek bir kac günümü hatta daha fazla günümü alıcak,buluncaya kadar bilmem kaç dizinin ilk 1-2 bölümünü izlemek zorunda olacağım bir döngüye gireceğim.

six feet under için, hayatımın bir bölümüyle vedalaşmak gibi bir duygu oldu. çok sevdiğim için keşke izlemesemiydim dedim.
efsane olan son 10 dakikasını ise dayanmayıp diziyi bitirmeden izledim.
uzun süre konuştuk bunu ve etkisinden çıkamadım.
dizi bitip son 10 dakikalık bölüm başlayınca yeniden nefesimi tuttum. hazır olup olmadığımı kontrol ettim. hazırdım ve bitirdim.
google earth ile dizinin çekildiği eve bakmalar, son sahnenin çekildiği yeri incelemeler, arabayla geçtikleri yerleri gezmeler, oyuncuların yaşlanmış fotoğraflarını bulup üzülmeler, diziyi bitiren herkese yakınlık hissetmeler...
belki başka diziler için de başkaları aynı şeyler hissetmiştir. benim için uzun yaşama isteğini bıraktığım dizidir.
çünkü david'in sevgisi, korkusu, uyum çabası, çoğu kez tökezleyip saçmalaması gibi ölüm anınını da sevmiştim.

özellikle de uzun sezonlu bir diziyse bittikten sonra ee ben ne izlicem şimdi , boşluğuna düştüğüm durum.

izlediğim animeler bittiğinde bana çok olan anlamsız histir. o anime ile vedalaşmaya hiç hazır olamıyorum. bitse bile gidip günlerce müziklerini dinliyorum. o müzikler eşliğinde sevdiğim bölümleri düşünüyorum.

bu da bitti çok şükür.

“keşke bitmeseydi, şimdi hangisine başlayacağım.” hissi.

genelde uzun diziler izlemeyi sevdiğim için bi boşluk oluşuyo içimde o yüzden hemen yeni dizi önerileri istiyorum arkadaşlarımdan ya da zaten aklımda olan başka bi diziye-filme başlıyorum beklemeden *.

uzun soluklu güzel bir ilişki sonrası oluşan boşlukla eş değerdir.

ehe bu son sezon muymus? buna benzer baska dizi var midir ki?

sevdiğim bir dizi ise...