hüzün ile gülmek

bir sadettin kaynak bestesinde geçen, muhteşem, vurucu, hatta can alıcı tariftir.
bir ayrılık hikayesinin güftesini teşkil eden bu sözlere gelin bir de şarkı içinde bakalım.
( güfte ercüment er'e aittir. ercüment er, nazım'ın yasaklı olduğu dönemde kullandığı müstear isimdir.)



bir esmer dilberin vuruldum hüsnüne
elâ gözlerinin ilâhi hüznüne
yaralı sesinin derinden derine
çağlayan ne hazin bir akışı vardı

kalbime gün doğdu güzel yüzünden
içtim kana kana aşkı/n özünden
ömrümün yolunu sordum gözünden
bahtıma acıyan bir bakışı vardı

aşkımı sonsuz bir hayâle bağladım
sabahsız geceler durmadan ağladım
ayrılırken ona verdiğim çiçeği
hüzn ile gülerek bir takışı vardı.

son 1 ayda nasıl yapıldığını çok iyi öğrendiğim eylem.

son zamanlarda ben. neyse bugünlerde geçer.

tuvalette ıkınırken gülmek gibi bir ifade oluyor.

dengesizliğe işaret.

dinle
eğer bir gün gidersem bırakamam ikimizi
kader deyip geçersem avutamam kendimi
yaşar mıyım bu meçhul hikayeyi
yazmadım bilemem ki
demir atıp dalarım takılırım anılara
kalır mıyım bulanık sabahlara
uyanmadan bilemem ki
eğer bir gün ararsan yaşıyorum düşe kalka
merak edip sorarsan içim dışım paramparça
döner misin yeniden bu kadına
sormadan bilemem ki
senin bir hüzün kadar uzağında olduğumu
görmeden bilemem ki

böyle gülen gül yüzlü bir bahtiyar'dan bahsetmişti yusuf hayaloğlu

birileri ona, "ölmedin" diyordu
ölüm ilanında hüzünle gülüyordu

(bkz: yeşilçam effect)

benim en çok benim bu valla. en çok hüzünlüyken güler, şımarırım ben. böyle bir boşvermişlik böyle bir koy g.tüne gitsincilik. seviyorum kendimi, cağnım kendim…