iç dünyanın görülmeme acısı

iç dünyamız, bütünüyle yazdığımız tanımlardan oluşmadığı için, belki de bundan o kadar acı duymamalıyız..

başkaları* ancak iç dünyamızın göstermek istediğimiz kadarını görebilir, bu da esasen o kadar acı verici bir şey değildir ama insan, kendisiyle yüzleşmekten korktuğunda, kendisinden kaçar ve günden güne kendisine yabancılaşır, bunun sonucunda da kendi iç dünyasından bihaber yaşamaya başlar. esas acı budur.

başkasının görmesini istemek mı kendinin kendini igörmeyi istemek mı?

herkesin kendi iç dünyası var ve yeterince karışık.

"yolda yanından geçip gittiğin insanların yazdığın en iyi tanımı bilmiyor olmasıdır". narsistlik ile eziklik arasında sıkışıp kalan yazar başlığı.
1. yazdığın tanımın yazdığın en iyi tanım olduğunu sana kim söyledi?
2. yoldan yanından geçip gittiğin insanlar senin yazdığın ve en iyi olarak düşündüğün tanımı bilmesi mi gerekli? islamın 5 şartı gibi insanların yaşamlarının bir şartı mı bu?
3. yolda yanından geçip gittiğin insanların yazdığın -sana göre- en iyi tanımı biliyor olmasına ihtiyacın olacak kadar zavallı mısın? yolda yanından geçen insanlar "işte, sözlükte o eşsiz tanımı yazan mübarek insan yanımdan geçiyor" mu demeli?
sonuç: sigarayı acilen bırakman lazım.

bugün tam da bunu düşündüm nedense. hani ilerde aşk, evlilik olmaması değilde beni gerçekten tanıyan birinin olmaması çok üzücü olur gibi hissediyorum. böyle içimde o kişi için oluşturduğum bir köşk varmış her detayı düşünülmüş, her odası ayrı bir sanatla ayrı bir renkle inşa edilmiş ama anahtarı kayıpmış gibi his.